Gisteren heb ik deelgenomen aan de eerste Classico Boretti (www.classicoboretti.nl). Ik moet zeggen dit was een genoegen. Ditmaal geen cylo waar je de bergen moest overleven, maar eentje waar je in de vlakke polder tegen de wind in mocht beuken.
Zondagochtend, 7.45 uur, ik verzamel met mijn fietsmaten bij mij thuis, laden de fietsen in de auto en rijden, in de regen van Zoetermeer naar Amsterdam. Aangekomen bij sportperk Slotervaart laden we de fietsen uit en kleden ons in de regen om. Je vraagt je wel eens af waar je mee bezig bent bij dit soort ongein. Benen nog effe insmeren met good old Born 1 en op naar het Olympisch stadion. De weg ernaartoe verast ons, een landweggetje en een sluisje, soms heeft Amsterdam ook mooie plekken.
Aangekomen in het stadion is het snel de rugnummers halen, het is nog 3 minuten voor vertrek. Mijn nummer zit er niet bij, en ik ga toch twijfelen aan mijn verstand, heb ik het verkeerde nummer onthouden?? Bij een dame achter een laptop vraag ik het na, mijn startnummer is echt 183...hmmm heeft Martijn dat niet toevallig gepakt??
Ja hoor, we kunnen beter aan Martijn zijn geheugen twijfelen, we zijn tenslotte al via Berkel naar Amsterdam gereden voor zijn fietscomputer en ook zijn repen lagen nog thuis.
Snel de chips wisselen en op naar de start. Snel genoeg komen we erachter dat we tegen de richting in naar de start rijden, waar Leontien Zijlaart al de startpistol in de lucht steekt. Wanneer we achter de groep aansluiten luid het startschot en daar gaan we de weg op.
Onder leiding van politiemotoren die de kruispunten afzetten knallen we door Buitenveldert. Het peloton probeert een bidon (met houder en al) te ontwijken die op straat ligt, ik wil niet weten hoe de rest van de fiets van deze deelnemer er uit ziet.
Langs de Amstel gaan we op Ouderkerk aan, het tempo ligt boven de 40 km/u. Ook zijn er zogenaamde verkeersremmers die het peloton vol in de remmen doet knijpen en zelfs een deelnemer via een salto op de weg doen belanden. Aan de overzijde van de Amstel, langs de Waver en door de Ronde Hoeppolder gaan we op Amstelhoek aan. Dit zijn grotendeels smalle slingerende weggetjes die het tempo er behoorlijk uit halen.
Op de lange rechte wegen door de polder gaat het tempo fors omhoog en moet de één na de de ander eraf, vanuit de staart bekijk ik dit tafreel. Via de Kromme Mijdrecht gaat het richting Nieuwer ter Aa. Een grote groep staat hier langs de kant voor een sanitaire stop. Ik besluit hieraan mee te doen in de hoop met de groep terug te keren in het peloton, helaas was ik wat te laat en zwem nu erachter, maar word ik, hangend aan een ambulance, weer teruggebracht in de groep.
We naderen Breukelen. Een grote rotonde neem ik, profesioneel, linksom. Daardoor ben ik in één klap van de staart in de buik van het peloton. Langs het Amsterdam-Rijnkanaal gaat de wedstrijd los. Met een gangetje van 45 km/u rijd ik van groepje naar groepje. Ik verbaas over de afscheiding tussen de weg en het fietspad, een gemene opstaande rand, even later zie ik inderdaad iemand op de grond liggen die er vol op is gereden.
Opeens zie ik Eelco langs de kant staan voor een sanitaire stop...op dit moment?? ik besluit te wachten en zie hem, voor een groepje uitrijden op me af komen. De groep is niet eens in staat het gat naar ons te dichten, terwijl wij relatief rustig het gat voor ons dichtrijden.
Langzaam aan halen we steeds meer mensen in die zich duidelijk hebben vergist in dit parcours, wat door de stevige wind behoorlijk zwaar is. Slingerend langs Abcoude, waar we nog even genieten van de bevoorrading (eerste worden we toch niet meer) gaan we in gestaag tempo op Amsterdam aan. Het laatste stuk gaat via de Kalfjeslaan en fietspaden op het Olympisch stadion aan waar we nog even sprinten, voor de eer.
Een deelnemer bedankt ons voor het in onze wiel mogen hangen, hij had het al opgegeven, maar door aan ons wiel te hangen was de hel voor hem toch minder.
Al met al heb ik genoten van deze cyclo. Bekend terrein, mooie afstand en zeker een prima wind. De hele entourage eromheen was super. En dan te bedenken dat je slechts deelnam voor 10 euro, waarvoor je ook nog pasta, een kookboek (met leuke recepten) en een heus Boretti wielershirt kreeg, maakt het helemaal af. Jammer voor de organisatie dat de shirts niet op tijd klaar waren, het was zeker een mooie reclame geweest om een compleet oranje Boretti peloton door de groene polder te zien rijden.
Misschien volgend jaar meer geluk, ik ben er weer bij ;-)
