weer een stapje verder
Vandaag weer even verder gegaan met het opbouwen van de Schouten MTB. Het stuur en de remhandels gemonteerd. De handels heb ik meteen maar even een goeie schoonmaakbeurt gegeven. Met een tandenborstel het zand uit alle hoeken en gaten gepoetst, dat was hard nodig. Inmiddels zitten de remkabels er ook op. Eens kijken of ik mergen verder kan met de versnellingskabels, remblokken, wielen, ketting en zadel. Dan is hij zo goed als af en kan ik hem onderwerpen aan een testrit.
De hele winter fiets je je een slag in de rondte. Menig sneeuwbui heb je getrotseerd. Het hele voorjaar heb je klappertandend je kilometers weggetrapt in ijskoude regenbuien stoempend tegen de wind in die ten alle tijden tegen waaide. En eindelijk werd het een beetje redelijk weer. Met 12℃ was je al blij. Tegen de regels in reed je met 14℃ al in je korte broek.
Tot de laatste weken. De weergoden waren wakker geschrokken en constateerde dat ze de lente vergeten waren en er meteen de zomer erin knalde alsof het een liefe lust was. Resultaat was dat bejaardenhuizen leegstroomde. De ANWB-leden hun zijwieltjes demonteerde en de unisex echtparen vaderlands wegen onveilig maakte op de fietspaden. Terwijl iedereen de hele winter keurig rechts op het kantje reed, slingerde men nu van links naar rechts over de fietspaden. Hield men zich niet aan de afgesproken snelheden van 50 km/u binnen de bebouwde kom en 80 km/u buiten de bebouwde kom maar presteerde men het om gewoon midden op een fietspad Sur-place te gaan doen. Maar in de media kreeg de wielertoerist de schuld van dit alles. Waar ik me ook mateloos aan irriteer is dat we worden uitgescholden voor wielrenners.
De ANWB kwam ineens op het onzalige idee fat de wielertoeristen maar op de weg moeten gaan fietsen. Ik heb nog niet op de Telegraaf gekeken maar de kans dat er, onder eenchocoladeletter kop, in een artikel aandacht aan dit onderwerp is besteed. Met daar onder de wel bekende Telegraaf reacties. Gisteren werd er in een artikel in de Volkskrant eindelijk eens afgerekend met dit tereur op het fietspad.
Na dit gezanik op de sportieve fietser heb ik besloten om voortaan schreeuwend snoeihard over smallle fietspaden te gaan rijden. Iedereen die er wat van zegt sla ik meteen op zijn muil en alle elektrische fietsen sluit ik resoluut aan op de dichtstbijzijnde hoogspanningsmasten. Ik heb tenslotte mijn naam hoog te houden.
Voor wie het niet snapt: Dit artikel is met een dosis humor geschreven. Natuurlijk is het, als de zon schijnt, ineens druk op de Nederlandse fietspaden en moeten we rekening met elkaar houden. De wielertoerist en wielrenner met de gewone fietser, maar ook andersom graag. We rijden het hele jaar op de fietspaden. Meestal kan je er in mei er de klok op gelijk zetten dat het gezeur begint. Dat komt alleen omdat de gewone fietser dan ook op pad gaat. Wij rijden dan al een paar maanden, maar daar hoor je niemand over
Vandaag weer gezellig met de mannen van Gruppo A op pad gegaan. We vertrokken met 7 man. Pieter (a.k.a. De Stoopwafel) was ook van de partij. Na het lange rondje van dinsdag, waarbij de mannen even 100 km in de avonduren hadden weggetrapt, ging de voorkeur uit naar een wat korter rondje. Michel begon over het “Eigen Rondje” en bij vertrek nam hij het voortouw.
klik op de kaart voor de route
Over de heuvel reden we naar de Vliet. Langs de Vliet naar Leiden om vervolgens even lekker gas te geven langs de N11 naar Alphen. Pieter moest de groep laten lopen, hij kon de snelheid duidelijk niet aan. Zelf had ik problemen met de bochten een beetje normaal nemen waardoor ik steeds gaten moest dichtrijden. Bij Alphen aangekomen stopte we even. Er zat in het wiel van Pieter een behoorlijke slag. Helaas kon Frans het niet verhelpen, er zat een spaak flink los. Pieter nam de kortste weg weer naar huis. Met 6 man werkte we het rondje af. In tegenstelling tot andere keren werd er nu een redelijk normaal molentje gedraaid. Op de terugweg langs de A12 hadden we de wind schuin van voren, het tempo ging meteen omlaag.
Ter hoogte van Moerkapelle, daar waar de bom onlangs is gevonden reed Frans lek, maar zoals altijd was het snel verholpen, opvallend was dat Frans nu wel bandenlichters nodig had, terwijl hij normaal de buitenband er zo afrukt. Tenslotte probeerde ik er nog een mooie sprint uit te persen, hoewel het begin goed was, ik ging er met een kleine aanloop snel overheen vanuit het laatste wiel, was het toch te lang voor me en werd ik al snel ingelopen.
Maar goed, ik had weer lekker gefietst, daar gaat het om.
Tien jaar geleden reed ik de Marmotte. En ik moet zeggen dat ik hem niet onverdienstelijk reed. Mijn tijd van 8u28m was goed voor goud. Zeker gezien het feit dat enekele andere fietsers van mijn club die veel meer getraind hadden er langer over deden.
Het was voor mij een gedenkwaardige rit. ‘s Morgens reden we eerst vanuit ons hotel de 13 kilometer naar de start. Het werd onderweg stééds drukker en uiteindelijk reden we in een groot peloton Bourg d’Oisans binnen waar al een gezellige maar ook gespannen sfeer hing. Het was natuurlijk niet niks. We stonden klaar om die dag vier cols te beklimmen en dat waren niet de minste. De Col de Croix-de-Fer, Col de Telegraph, Col de Galibier en als afsluiter de Alp d’Huez.
Op de la Croix de Fer, een jaar eerder
Na het startschot ging het meteen volle bak richting Allemonte. Ik zag dat we net onder de 50 km/u reden. Eigenlijk was dit gekkenwerk met de wetenschap wat er ons nog te wachten stond die dag. Toen we met het klimmen begonnen ging het tempo omlaag en het gehijg omhoog. Ik moest me inhoud en me niet gek laten maken door de vele kleine mannetjes die vlot omhoog reden. Eenmaal over de top van Col de la Croix de Fer nam ik vlot de afdaling en liet de bevoorrading voor wat hij was.
In de afdaling haalde ik een Hagenees in met een wereldkampioenschap trui. Samen volbrachten we de afdaling. Aangekomen in het dal hadden we de wind op kop. Terwijl ik in een grote groep zat begon ik op kop te sleuren. Ik vroeg de Belg in mijn wiel over te nemen. Hij gaf aan echt niet meer te kunnen. Toen ik omkeek zag ik dat hij van het ruim 40 man tellende peloton de enige was die me kon volgen.
Nu stond de Col d’Telegraph op hét menu. Dit is op zich niet zo’n lastige col. Halverwege haalde ik een bekende vossejager in, ook rijdend in een kampioens trui. Maar rijden als een kampioen deed hij niet. Het was maar goed dat er geen parkeermeters stonden anders had hij er geld in moeten werpen. De daarop volgende afdaling ging vlot en was te snel over. Bij de bevoorrading stopte ik voor een paar bananen, broodje ham en om mijn bidons te vullen.
Nu begon het echte werk, de Galibier. Even voor de helft werd ik ingehaald door André. Ik dacht dat hij al voor me reed. André wees nog de top voor hij me verliet. Op de top vulde ik mijn bidons weer en trof daar nog net André die afdaling begon. Niet veel later begon ik ook aan een kleine zestig kilometer afdalen. Het eerste stuk rustig maar verderop op de doorgaande weg ging de gaskraan vol open. Hoewel ik alleen begon kwam ik langzaam aan in een steeds groter wordende groep terecht. De groep werd zo groot dat we begeleiding kregen van twee motoragenten.
Eenmaal in het dal nam de spanning toe. De Alp d’huez kwam eraan. Aan de voet nam ik twee flessen water in ontvangst en begon aan 13 km klimmen. Het was niet de eerste keer dat ik deze klim nam. Een jaar eerder deed ik hem in 56 minuten. Nu had ik er een half uur langer voor nodig. Wel kreeg ik kippenvel van het publiek wat langs de kant stond aan te moedigen. Op het eind wist ik er nog een sprint tegen een Fransoos uit te persen en winnen.
Moe en voldaan ging ik langs de kant liggen. Gehaald en goud. Het was een mooie ervaring. En deze Marmotte werd gewonnen door een jonge Nederlander uit het continentale team van de Rabobank. Ene Laurens ten Dam.
Voet van de Alp d’Huez
Het valt mee, nog geen 60 km en het merendeel onverhard. Ondergrond is afwisselend gras, steenslag, modder, schelpen, houtsnippers en zand. Als ik het zo bekijk is het geen makkelijke route, sterker, ik schat hem best zwaar in. Het is gewoon een leuke route rondom Zoetermeer. Nu maar eens een keertje gaan rijden.
Klik op de kaart om naar de route te gaan
Ik hou het nu even kort. Maar om nou niet te schrijven vind ik ook weer zowat.
