Winderig Groene Hart

Vandaag stond de Dorpentocht op het programma, een mooie fietstocht door dorpen van het Groene Hart. Omstreeks kwart voor acht kwam ik in een rustig clubhuis aan waar langzaamaan de mensen al binnenkwamen. Om 8 uur vertrokken een groepje senioren die we die dag alleen nog bij de koffie en in het clubhuis zouden weerzien.

Om half negen vertrokken we met 12 man en 1 vrouw voor onze tocht. Hoewel het die nacht bar en boos was voorspelde het weer weinig onheil, wel waaide het al stevig en de voorspelling was dat het nog harder zou gaan waaien...vanuit het westen, daar waren we dus mooi klaar mee. Op de heuvel stond mijn vader wat foto's te maken en vervolgde we onze weg richting Stompwijk. Op de Meerpolderdijk was de eerste lekke band, d'r zouden er nog 4 volgen, maar door de aanwezigheid van Frans-met-de-gouden-handjes was dit vlot verholpen en konden we nog warm op pad.


Via Stompwijk reden we naar Hazerswoude-Rijndijk lekker voor de wind ging het met alle gemak langs de Oude Rijn. Na Koudekerk en de Mattenkade kwamen we bij de eerste strook. Geen kasseien, maar een smal pad waar je net niet naast elkaar kon rijden.

Na Woubrugge kwam Frans-met-de-gouden-handjes naar voren :"We zijn er één kwijt, die vent met die Cannondale, die legt er af!" Het bleek dat hij er al een tijdje zonder wat te zeggen af was gegaan. We keken nog even om, lieten het tempo zakken. Maar niets te zien, dus ging het tempo er weer op, we reden tenslotte voor de wind.

Langs Rijpwetering, Langeraar, Papenveer en Nieuwveen doken we steeds verder het Groene Hart in. Bij Mijdrecht had ik een lichte twijfel, reden we wel goed? Gelukkig wel en doken de Ronde Hoep polder in langs Vinkeveen en de Waver op naar de volgende strook. Dit pad was echt smal, en al vlug hadden we een gat halverwege de groep. Langs de puinhopen van de A2 reden door Abcoude waar de kermis was opgesteld. Veel stelde het niet voor, het zal de Tilburgse Kermis nooit vervangen vrees ik. Het laatste stukje naar de koffie in Baambrugge was een eitje.

Bij de koffie hadden we de keuze: cappuccino of koffie. Die laatste had wel een nadeel, het zou wat langer duren want de koffiemolen was stuk. Het appelgebak zat ook nog in de oven, maar voor de rest was het prima toeven. We genoten van de koffie waar niets mis mee was en de Hollandse Hits die uit de speakers schalde. Harry merkte nog op dat ze dit ik Hoek van Holland ook draaide. Bij de koffie werd ook de bestuurscrisis geanalyseerd. Dit ging op een niveau van een haagse koffietent (zo'n houten keet van 5 bij 6 meter waar alle problemen van de wereld inpassen en welke onder het genot van een bakkie pleur worden opgelost). Eigenlijk was het probleem bij deze opgelost, maar of iedereen zich daarin kan vinden is nog wel de vraag.


Na de koffie gingen we weer op pad. Nu kwam het mooiste stuk. We staken het Amsterdam-Rijnkanaal over en gingen langs de Vecht. Slingerend genoten we van de vele landhuizen. Door een druk Maarsen ging het op Vleuten aan. Door de open vlakte was het nu dan echt werken tegen de wind. Gelukkig konden we even schuilen in het landgoed rondom kasteel de Haar alvorens we de Hollandse Kade namen. Lekker smal, met een gevoel of we het bos van Wallers namen werkte we het pad af. Aan het einde kreeg ik een lekke band, naar mijn idee zat ik binnen 3 minuten alweer op de fiets.

Nu was het tijd voor de laatste strook: De Houtkade. een schelpenpad met een klein klimmetje een dijk op ging, al met al een 5 sterren pad. Bij Woerdense Verlaat moesten we een sluisje over waar net de brug open was. Nu hadden we de mogelijkheid om om te rijden, maar we besloten te wachten. Het schutten imponeerde ons. Het verval was niet meer dan een centimeter of vier. Aan de ene kant gingen de deuren dicht, en aan de andere kant gingen de deuren meteen open waar het water vlot de sluis instroomde.

Na dit schouwspel vervolgde we onze weg langs de Meije. Slingerend tegen de wind in reden naar Zwammerdam. Vanwege de afgesloten brug in Alphen besloten we de weg over Boskoop te nemen. Dit had als nadeel dat we de Hoogeveenseweg moesten afwerken tegen de wind in. Gelukkig namen een aantal andere de kop over zodat Eelco en ik na 135 van kop af mochten en lekker achterin uit de wind konden genieten van het laatste stukkie.

Terug in het clubhuis meldde we ons af en werden geconfronteerd met een onuitstaanbare haringlucht, wat resulteerde in snel wat drinken en terug de frisse lucht op naar huis.

De Koffiestop

Soms loopt een fietstocht totaal anders dan je plant. Je kan verkeerd rijden, een weg kan opgebroken zijn, of zoals ik zaterdag meemaakte, je lichaam neemt geen vocht meer op en je moet met behulp van de NS thuis zien te komen.

Maar dat is niet waar het over gaat. Soms ontdek je een koffiestop waar je graag terug komt. Dat was dus het geval. In Amerongen stonden we te overleggen over waar we koffie zouden doen. Aan de overkant van de weg stond een groot bord met een koffiekopje en dat zei genoeg.

We plaatste onze fiets aan de kant en namen plaats in een tuin van stel mensen die voor hun plezier mensen koffie schonken. Daar zaten we dan. We kregen een heerlijke bak koffie met een goede plak ontbijtkoek. Ook zat er een briefje bij met: Wij vragen niets, u geeft ons wat u het waard vindt

De locatie, de mensen en de inrichting maakte ons vrolijk. We genoten volop en hadden meteen de wildste fantasieën. De tocht Zoetermeer-Amerongen-Zoetermeer was al gemaakt, de koffiestop is ook gepland. Nu nog fietsen, maar ik geloof dat daar animo genoeg voor is, dat alleen maar voor een koffiestop.