Trainingsritje met de MTB-ers

Leukd dat MTB-en, maar je wordt er wel vies van

Gisteravond ben ik weer weer eens op pad geweest met de MTB-ers. Op het programma stond een conditietraining onder leiding van Patrick de Jong. Helaas was Patrick afwezig in verband met een medische ingreep na een ontsteking(Langs deze weg beterschap. Nico en Ronald namen daarom de honneurs waar. Met een behoorlijke groep gingen we eerst een rondje warmrijden richting Stompwijk waar de nadruk werd gelegd op het rijden in een peloton. Hendy en ik bekeken het van achteraan en concludeerde dat de meeste MBT-ers er best wel wat moeite mee hebben. Er vielen nog al wat gaten en er werd best wel wat geremd. Goed om dit te oefenen. Je kan er op de weg veel profijt van hebben en het is voor de voorrijder gemakkelijker om het juiste tempo te bepalen.


Terug in het Buytenpark kregen we van Ronald de opdracht om 3 rondjes over het parcours te rijden en proberen alle drie de rondes ongeveer de zelfde tijd neer te zetten. Dat was wel en opdracht naar mijn hand. Eens kijken of ik mijn krachten goed kon verdelen. Stiekem hield ik me wel voor om het laatste halve rondje er wel vol voor te gaan. Ik liet de groep voor me gaan. Hendy gaf aan dat hij niet zo'n zin had in het parcours en ging trainen voor de Straatrace Mirroi.

Nadat ik de groep voor me had laten gaan begon ik met een behoorlijke achterstand aan het parcours Ik veronderstelde dat het wel even zou duren voor ik de achterkant van de groep zou inhalen, maar niets was minder waar. Bij de eerste klim, na het hondenstrand haalde ik de eerste 3 achterblijvers al in. Na de tweede klim had ik 6 man ingehaald zonder het gevoel te hebben me zelf over de kop te rijden. Nog voor de eerste ronde erop zat reed ik al op de vijfde plaats. Nu was het wel erg leeg voor. Ik zag dat de vier man voor een aardige voorsprong hadden.

De eerste ronde wist ik af te werken in 22m56s. Waarbij ik zelfs de meest lastige klimmetjes fietsend wist te overbruggen ondanks dat er geen profiel op mijn banden zit.

De tweede ronde ging voorspoediger. Met meer gemak wist het parcours af te werken. In de afdalingen hied ik er wat meer snelheid in, wat er tot twee keer toe in resulteerde dat ik een bocht miste omdat ik geen grip had. Ook zag ik dat ik langzaam aan dichter bij mijn voorganger kwam. Bij de puinberg haalde ik hem zelf in omdat hij een lekke band had. Bij Snowworld haalde ik Patrick van Hil en Harry in die Ronald hielpen bij een defect. Maar net als de Tour geld ook  "FietspaT wacht op niemand". Nu had ik alleen Walter nog voor me rijden. Terwijl ik nu redelijk vlot doorreed dacht ik steeds dat Patrick vlak achter me reed. later bleek dat Harry te zijn. Daar kwam ik achter toen hij me net voor de lange helling inhaalde. Ik moest daar van mijn fiets af omdat mijn ketting van mijn voorblad afging.

Het laatste rondje was niet dat wat ik er van verwachte. Wellicht omdat ik te veel risico's nam stond ik regelmatig naast de baan. Ik haalde nog even diep adem en wist het laaste kwart met meer tevredenheid af te ronden. Bij het einde stonden l al veel mannen die het bij slechts twee rondjes hadden gelaten. Ik keek tevreden terug op een mooie training. Toch maar even wat andere banden op mijn Twenty-eighter gooien om wat meer grip en vering te hebben.

De Tour komt er weer aan.

Komend weekend gaat de Tour de France weer van start. Niet de mooiste wielerwedstrijd, maar wel de grootste. Nu hoop ik dat dit jaar de doping niet de boventoon zal vormen dit jaar. Ik geloof niet dat het peloton honderd procent dopingvrij zal zijn. Maar mocht er nu een renner gepakt worden, dan vind ik dat hij de ronde gewoon moet uitrijden. Niet als renner met alle faciliteiten van zijn ploeg, maar gewoon als wielertoerist. Dan mag hij onderweg zijn eigen banden plakken. Zelf zijn bidons vullen bij een fontein of zo. Iedere ochtend moet hij om klokslag 8 uur vertrekken en het peloton voorblijven. En voor de overnachting zoeken ze het maar uit. Er is vast wel ergens een camping waar ze mogen overnachten in een tent die ze zelf moeten opzetten. Dat zal ze leren.

Maar mocht de Tour dit jaar wel opgeschikt worden door een rel, dan hoop ik dat het er één uit de oude doos is:

Froome die wordt betrapt omdat een stuk met de trein heeft gereden. Of Contador die is betrapt omdat hij in de Pyreneeën heeft afgesneden door een col over te slaan. Of Schleck, die een etappe weet te winnen door twee uur eerder te vertrekken. Of Vandenbroecke, die ineens het peloton tegemoet komt omdat hij een uur voor het peloton op een col aankwam en zich daar tegoed heeft gedaan aan een fles goede Franse wijn en daardoor bezopen weer op de fiets stapte en daardoor weer daarheen ging waar hij vandaan kwam. Of Mollema, die een etappe weet te winnen, waarbij achteraf blijkt dat hij een tweelingbroer heeft.

Dus laat de Tour maar beginnen.

Fietsen over monumenten

Het begon met een tweet van Koen gedurende de ronde van Vlaanderen, of ik ook droomde van de Paterberg. Nou ik droomde niet alleen van de Paterberg maar ook van de Oude-Kwaremont en Koppenberg. Ik droomde eigenlijk van de hele Vlaamse Ardennen. Daarop kwamen vele reacties en het gevolg was dat we onze droom gingen waarmaken. Ik zocht een mooie zondag uit in juni zodat we eens met mooi weer op pad konden. In mijn gedachten zag ik de stofwolken al op de Paddestraat. Toch hadden de weergoden hele andere plannen met ons. Toen ik naar de afgesproken plek reed kwam de regen al met bakken omlaag. Na het inladen van mijn fiets vertrokken we met slechts 6 man (Koen, Nico, Rob, Ronald en Alexander) richting Oudenaarde. Onderweg zag het er allemaal niet best uit. De ruitenwissers maakte overuren.
Aangekomen in Oudenaarde gingen we eerst een bak koffie doen in de Brasserie. Hoewel deze officieel nog niet open was waren we al van harte welkom. We lieten ons de Illy koffie goed smaken. Omdat je op één been niet kan lopen namen we ook een tweede bak, maar toen was het echt tijd om op pad te gaan. Het was inmiddels droog buiten. Na het omkleden op de parkeerplaats, waarbij we ervan overtuigd waren dat de bewoners van het aangrenzende appartementencomplex niet meer van dit beeld opkeken en er al aan gewend waren, gingen we op pad. Niet nadat diverse autosleutels weer terug waren gevonden. Traditioneel; gingen we over de Schelde.

1,1 km - Achterberg (helling)
Na een goede kilometer meteen te begonnen aan de eerste helling van de dag, de Achterberg. Op zich is deze helling niet zo heel lastig, maar je moet wel op tijd geschakeld hebben anders kan het best wel eens lastig worden.Vanaf de top daalde we vlot af en al spoedig kwamen de volgende obstakels onder onze wielen.

4 km - Mariaborrestraat - Steenbeekdries - Stationsberg (kasseien en helling)
We sloegen linksaf en toen begon de ellende pas echt met Mariaborrestraat, Steenbeekdries en Stationsberg. Die laatste was een kasseiklim die we moesten afdalen. Het viel meteen op wie er wel of niet bedreven was in het rijden op kasseien, maar de dag zou ons nog veel leren.

8 km -Etikhove
Na dit eerste gerammel wat niet niks was moesten we even bijkomen. Regenjasje werden uitgedaan en Nico greep de gelegenheid aan om wat plaatjes te schieten.

9,2 km -Taaienberg (Helling met kasseien)
Lang duurde de rust niet, als snel kregen we de Taaienberg voor onze kiezen. Deze helling doet zijn naam eer aan. Hij is taai. Op deze helling kan je de klok erop gelijk zetten dat je Tom Boonen er ziet demarreren.

15 km - Boigneberg (helling)
Net voor de voet van deze helling reed Koen lek. Een stuk ijzer was de boosdoener. Gelukkig was dit euvel snel verholpen ondanks de afwezigheid van Frans. Wat ook vlot ging was het begklimmen van de Boigneberg. Een mooie helling waarvan er zoveel liggen aan deze kant van het Maarkedal.

17 km - Kerkgate (kasseistrook)

Dan mocht de Boigneberg meevallebn, de daaropvolgende Kerkgate van van een totaal ander kaliber. 3 km over slechtliggende kasseien. Gelukkig reden we nu bergafwaarts. Echt steil is het niet, nog geen 3% maar dat was wel genoeg om de vaart erin te houden. Alexander en Ronald hadden de slag vlot te pakken en reden met een strak tempo naar beneden. Ook Nico reed op zijn vertrouwde wijze, onder in de beugels omlaag. Koen en Rob hadden duidelijk meer moeite. Rob maakte de fout om te gaan staan en niet continue te trappen. Wat je juist wel moet doen is continue trappen en net boven je zadel hangen, zo houd je genoeg controle over je fiets. Zelf zag ik mijn teller ruim boven de 30 km/u gaan. Ronald verloor nog zijn Garmin welke door een andere wielertoerist werd opgepakt.

24 km - Molenberg (helling met kasseien)

Deze helling is niet zo heel lang, maar de kasseien liggen schots en scheef. Ik wees nog even op de aldaar aanwezige watermolen, maar veel oog had men er niet voor geloof ik.

29 km - Paddestraat (kasseien)

Op de Paddestraat bij de Gouden Flandrien 2010

Dit is wel één van de heilige gronden. Het ging iedereen nu l wat beter af. Bij mij zakte door het gerammel mijn pomp weg, nadat ik deze weer goed vast had zitten kon in de achtervolging. Helaas wist ik alleen Alexander niet meer te achterhalen. Ik kreeg er wel wat spijt van dat ik hem had geadviseerd om met zijn MTB te komen.

32 km - Rudderhove

Vanaf nu zouden we het een kleine 20 km rustiger hebben. Geen kasseien en geen echte hellingen. Over gewone wegen reden we naar Geraardsbergen. Zo konden we bijkomen van de vele klimmen en stroken die zich tot nu toe in hoog tempo opvolgde. Onderweg kregen we nog wat regen op onze dak. maar veel was het niet.

49 km - Geraardsbergen, de Vesten (klimmetje en kasseien)

Voor we aan de daadwerkelijke muur begonnen moesten we eerst over de Vesten. Dit zijn kasseistroken in het centrum van Geraardsbergen

50 km - De Muur van Geraardsbergen - Kapelmuur (helling met kasseien)

Veel introductie heeft deze helling niet nodig. Persoonlijk vind ik niet de zwaarste helling. Er is één stukje wat wel heftig is, daar is het zaak om te zorgen dat je stuur niet omhoog komt maar dat ook je achterwiel niet gaat slippen. Eigenlijk komt hier een goede MTB-techniek om de hoek kijken. Voor me reed Alexander die het op dit steile stuk aardig lastig had, ik reed langzaam naar hem toe en kwam langszij toen we de Kapelmuur nog opreden. Na de gebruikelijke fotoshoot gingen we in Het Hemeryck voor de koffie, pannekoeken, Mattentaart en een uitsmijter. Voldaan stapte we weer op de fiets voor het tweede deel.

Eerst begonnen we met een mooie afdaling waarna we Geraardsberegn in zuid-westelijke richting verlieten

57 km - Goeferdinge

Grotere kaart weergeven

In Goeferdinge reden we langs het supporterslokaal van Robbie McEwen. Verder reden we door het dal naar de voet van de volgende klim. Nu reden we in een gebied wat door de Ronde van Vlaanderen eigenlijk niet wordt aangedaan. Het landschap is hier ook anders. Op een mooie smalle geasfalteerde weg reden we door een bosrijke landschap.

62 km -Tjip-Tjap (helling)
Deze naam kwam ik ooit tegen in het Cot-a-Col boek. Ik vond het een bijzondere naam en nu we toch in de buurt waren had ik hem maar opgenomen in de route. Het was een mooi geleidelijke klim over asfalt. Eerst tussen weilanden maar verderop tussen bossen. Iedereen kon deze klim waarderen.

Nu ging de route verder over doorgaande maar rustige wegen richting Ronse. we zaten nu in Wallonië. Op de één of andere manier veranderde het landschap ook ineens. We werden getrakteerd op prachtige vergezichten op een gebied waar volgens mijn nog het nodige klimwerk te vinden is.

Grotere kaart weergeven

78 km - Ronse
We daalde af naar Ronse. Door het oude stadscentrum waar we niet veel oog voor hadden begon het Flandrienwerk weer

79 km - Kruisberg (helling met kasseien)
Deze helling begint in de starten van Ronse, het is flink stuiteren op de kasseien. Wanneer deze ophouden is het klimwerk nog niet gedaan. Langs de grote baan gaat het nog door tot de verkeerslichten, wanneer we daar linksaf slaan gaat het klimwerk nog door tot de top van de Hotond, wat tevens het hoogste pount van de Vlaamse Ardennen is.

Koen had ons inmiddels verlaten. Hij koos voor de kortste weg naar Oudenaarde. Dat was 9 kilometer afdalen. Wij daalde af naar Berchem. Hele hoge snelheden vielen er niet te halen door de harde tegenwind.

89 km - Oude Kwaremont (helling met kasseien)
Nu begon de finale pas echt. Ik waarschuwde Rob nog niet te vroeg te juichen wanneer het zou afvlakken. Na de huizen zou de klim nog gewoon doorgaan. Zelf reed ik redelijk makkelijk omhoog. Op de één of andere manier was ik nu pas warmgedraaid. Na de Oude Kwaremont reden we nog langs het monument van Karel van Wijndaele, de oprichter van de Ronde van Vlaanderen. In de aanloop naar de Paterberg was er nog wat onduidelijkheid over de te bnemen weg. Ik zei tegen Ronald de Blauwe route te volgen in de veronderstelling dat deze het zelfde liep als de uitgezette route. Snel herpakte we ons en al snel dtonden we aan de voet van de Pater.

96 km - Paterberg (helling met kasseien)
Vlo begon ik aan deze helling. Het viel me op dat er niemand in mijn beurt was. Rob en Alexander zaten niet in het juiste verzet of schakelde mis. Zelf schoot ik ook uit mijn pedaal maar wist weer door te fietsen. en kwam zo ongeschonden op de top. Na deze klim volgde weer een afdaling over smalle wegen.

102 km - Koppenberg (helling met kasseien)
Eigenlijk heet de klim vanaf deze kant Steengat. Maar What is a nam de klim is gewoon lastig. Toch viel het me allemaal mee. Zittend verdeelde ik mijn gewicht over mijn voorwiel en achterwiel. Af en toe ging ik staan. Met 10 km/u kroop ik omhoog, de rest ver achter me latend. Nu restte er nog een afdaling naar Oudenaarde waar ik met Ronald heerlijk omlaag reed. Nico maakte vanuit de achterhoede een foto van ons waar we als stipjes in de verte reden.

Voldaan reden we Oudenaarde binnen. Ik had weer een mooie dag gehad en met mij de rest ook. Het weer was meegevallen. Dat komt zeker omdat we het laatste stuk in de zon hadden gereden. In het CRVV namen we een verfrissende douche en keken nog naar de finale van het BK. Bij een Friterie vulde we onze lege magen. Maar de porties friet waren een stuk groter dan we dachten.

Na het eten namen we afscheid van elkaar en waren het unaniem eens dat we konden terugkijken op een geslaagde dag.

Vlaamse Ardennen 2013, a set on Flickr.

Niet mijn dag

Je kan het wel eens hebben dat het niet je dag is. Zo'n dag had ik zaterdag bij de Palingtocht. In eerste instantie zag het er niet naar uit dat er zoveel ellende vandaag op mijn pad zou komen, anders was ik wel in mijn bed blijven liggen. Maar goed, dat had ik niet gedaan. In eerste instantie zag het er ook helemaal niet naar uit dat ik zoveel ellende over me heen zou krijgen. Het ergste wat me te wachten stond was en heftige regenbui waar we doorheen moesten, maar daarna zou de zon gaan schijnen met en een stevige wind uit het westen. Vol goede moed reed ik 's morgens naar het clubhuis, daar aangekomen zaten Frans en Nico al klaar. En Ronald noteerde de namen terwijl Gieneke en Ineke achter de bar stonden in de hoop dat het nog wel eens volle bak zou worden. Later kwamen Leon (nee niet #DeLosser), Klimmer Rob en Peter nog binnen. Zodat we met 6 man klaar zaten voor de 200 km.

Omstreeks 8 uur vertrokken we richting Stompwijk. Via de Via Strada ging het op Leiden aan. Dwars door het centrum van Leiden met o.a. de Morspoort reden we verder richting Sassenheim. Langs de Ringvaart ging het tempo omhoog. Daar hoefde we weinig moeite voor te doen omdat de wind ons een handje hielp. In het westen werd de lucht al behoorlijk grijs. Ter hoogte van Beinsdorp kwam er een fietser op de dijk in een Alp d'HuZes pakje. Het was de zelfde man die vorige week bij de verkenning ook bij ons aansloot. Ook ditmaal reed hij weer met ons mee en raakte aan de praat met Frans die ook aan dit evenement had deelgenomen.

Ondertussen begon het licht te spetteren. Bij Vijfhuizen namen we met een "tot volgende week" afscheid van de Alp d'Huzes-man en de Ringvaart om langs Haarlem richting Spaarndam te gaan. Daar liep een vrouw haar hond uit te laten. Op het moment dat we passeerde schoot de hond vanaf de ene kant van de weg zo naar de andere kant. Ik moest vol in de ankers, maar de schade bleef beperkt. Geschrokken reden we door naar Spaarndam. In de polder begon het nu wel gestaag te regenen wat doorwerkte op onze blaas. Van de gelegenheid werd ook gebruik gemaakt om de regenjasjes aan te doen. Eenmaal aangekomen bij de pont hoefden we niet lang te wachten. Op de vraag hoeveel deze koste delde ik mede dat ik hem voor mijn rekening nam, ach een gratis pont is makkelijk weggeven.

Omdat de pontbaas er vandaag alleen voor stond duurde het allemaal wat langer dan normaal. Zo heel erg was dit niet. Gedurende de overtocht kwam de regen echt met bakken uit de lucht.Droog en verwarmd bekeken we de regen. Eenmaal aan de overkant leek het wel of het iets minder hard was gaan regenen. De wind daar in tegen leek behoorlijk toegenomen, maar dat was nu in ons voordeel. In rap tempo ging het op Nauerna aan langs het kanaal naar Westzaan. Dit ging zelfs iets te rap waardoor we de zijweg die we in moesten voorbijschoten. Ik was eigenlijk een beetje afgeleid door de klap die mijn voorwiel maakte bij een bruggetje net daarvoor. Verderop bleek inderdaad dat ik een stootlek had, maar voor ik er erg in had had Frans er al weer een nieuwe band inzitten. Vlot gingen we verder, van stilstaan kregen we het koud, helaas ging de brug over de Zaan net voor onze neus open. Toen deze dicht was gingen we klappertandend snel verder, via de Zaanse Schans op Purmerend aan. De regen was nu gestopt en de zon probeerde door te breken. In de Wijde Wormer reden we iets te snel, waardoor we weer in de regen kwamen, maar deze fout corrigeerde we snel. Bij Purmerend scheen de zon volop en iedereen kreeg weer moed en droge kleren. Vlot ging het door Edam op Volendam aan waar we eindelijk konden genieten van de koffie en paling.

We hadden net voor de koffie al een voorproefje gekregen van wat ons op de terugweg te wachten stond. Een fijne tegenwind van minstens windkracht 5. Dat werd dus een prettige wedstrijd. Daarintegen scheen de zon nu wel volop. Na het tussen de toeristen sla ommen gingen we langs de dijk op Monnickendam aan. Hier bleek op de geplande route een markt te zijn. Maar via een steegje en langs de haven kwamen we vlot op de juiste route. Nu kwam het Waterland eraan. Een open gebied waar je maar weinig kan schuilen. Maar voor we hier aan toekwamen had Frans nog ruzie met een paaltje, gelukkig allemaal zonder erg, het paaltje is nog heel.

Even na Zuiderwoude reed Leon lek. Geen wonder met de gigantische stenen op de weg. Maar dit euvel was wederom door Frans snel verholpen. Ondertussn stonden we te genieten van het prachtige landschap en de vele weidevogels. Opvallend waren de vele zwaluwen, fuuten en kievieten.

Na dit euvel reden we in snel tempo naar Amsterdam, daar de bruggen over en langs het Amsterdam-Rijnkanaal waar redelijk in de beschutting reden. Vanaf Driemond was het slingeren geblazen langs de Gein. Ook hier reden we aardig beschut. Even moesten we uitwijken voor een tegenligger maar zonder kleerscheuren kwamen we in Abcoude aan. Ne zette we koers richting Baambrugge. Hier had de wind iets meer vrijspel. Ondertussen begon ik te merken dat mijn maag weer niet meewerkte en vol zat met de inhoud van mijn bidons. Ik besloot nu wat rustig in de groep te blijven in de hoop dat het goed zou komen.

Bij de Vinkeveense plassen werden onze krachten echt aangesproken. Vol tegenwind langs het open water leverde een harde strijd op. Gelukkig niet voor lang want we sloegen via een nieuwe ontdekte doorsteek af richting Demmerik waarbij we even moesten wachten voor het sluisje wat open stond. Nu kwam het erop aan, rechte open polderwegen en een kleine omleiding in verband met een ongeluk voerde ons naar Woerdense Verlaat. Ondertussen ging het met mij niet veel beter. Ik voelde langzaam de energie uit mijn benen vloeien. Met namen het aanzetten na iedere bocht brak me op, terwijl ik aan het wiel het wel on bijhouden. Frans en Nico hadden dit wel in de gaten en hielden een oogje in het zeil. Frans bood me nog een brok druivensuiker aan. Eenmaal langs de Meije ging het wel omdat we daar weer in de luwte reden. Bij één bocht moesten we vol in de remmen, een auto uit tegengestelde richting probeerde hier een fietser in te halen waardoor er voor ons geen ruimte meer was. Omdat ik niet op tijd uit de pedalen kwam lag ik ineens op de grond. De auto werd snel doorgestuurd voor we hem zouden molesteren, maar de fietser bleef geschrokken staan. We wisten hem duidelijk te maken dat hij er niks aan kon doen, hij werd ook maar ingehaald in een onoverzichtelijke bocht. Gelukkig had ik iet veel schade, hoewel, huisgekomen bleek mijn banaan die ik nog in mijn achterzak had volledig geplet te zijn.

Rustig aan reden we verder. Ik telde de huisnummers af en wist zo dat deze ellendig lange weg erop zat. Leon dacht dat we na deze weg voor de wind gingen. Helaas voor hem, de wind zouden we tot onze voordeur tegen hebben, en hij moest nog helemaal door naar Den Haag. In een rustig tempo rden we op Zoetermeer aan. Op de één of andere manier had ik weinig last van de wind. Het aanzeten ging moeizaam maar een tempo van zo 29 km/u rijden ging nog wel. Door Nico en Rob werd ik naar huis begeleid waar ik me moeizaam onder de douche stopte. Wat een hel was dit. Maar dank aan mijn mederijders dat ze me niet in de steek lieten. Toch gheb ik genoten van de route die zeer prachtig is en over relatief rustige wegen gaat. Ook petje af voor Peter die de hele weg op kop heeft gezeten.

Palingtocht, a set on Flickr.

Palingtocht onderweg

Onderweg nabij Warmond (foto ; N.Offerman) http://flic.kr/p/eNELEq

Palingtocht start

Nog voor de start bij het clubhuis (foto : R. Kappetein) http://flic.kr/p/eNtd4k

Aan de Koffie in Volendam

http://flic.kr/p/eN4BuH

Lek nabij Zuiderwoude

http://flic.kr/p/eMYxoJ

Wachten op de lekke band

http://flic.kr/p/eMLV5n

Frans met de Gouden Handjes rijdt het weer

http://flic.kr/p/eMXX7C

De Giant Road X

Dat is hem dan, de opvolger van de Lemmie Special, de Giant Road X. Ook een product van "De Lem met de Gouden handjes". Hij isisschien wat vies, maar dat komt omdat hij net kennis heeft gemaakt met het MTB-parcours. http://flic.kr/p/eM14tQ

Off-Road testrit met de Twenty-Eight-er

Omdat morgen de 200 km van de Palingtocht op het programma staat, besloot ik vanochtend maar rustig aan te doen. Daarom besloot ik maar met de Giant Road X op pad te gaan. Een soort hybride, met voorvering, welke ik van Frans Lemckert heb gekregen. Ik was nieuwsgierig hoe deze fiets zich zou gedragen op het MTB-parcours in het Buytenpark. Mede door de MTB tocht met SHL twee weken geleden had ik de smaak van het MTB-en ook weer te pakken gekregen.

Eerst reed ik rustig via het Stadshart via Centrum West naar Voorweg over het voetpad langs het spoor. Bij Voorweg zat een steil klimmetje wat prima ging. Dat vertrouwen had ik alvast. Aangekomen in het Buytenpark nam ik eerst een stukje rondom het houtsnipperpad om vervolgens langs de trap af te dalen. Een vouw die haar hond daar uitliet waarschuwde me dat ik daar niet naar beneden kon fietsen. Ik reageerde met een "moah, dat zullen we nog wel eens zien". Toen ze me een paar tellen later weer beneden zag fietsen is ze denk ik van mening verandert.



Nu was het hoog tijd voor het echte werk. Het officiële parcours van het Buytenpark.

Ondanks de vrijdagochtend waren er best wel wat MTB-ers actief op het parcours. Ik besloot het eerste rondje echt rustig aan te doen. Het was l weer enkele maanden geleden dat ik er gereden heb, wellicht was er weer iets aangepast. Maar ook moest ik wennen aan mijn fiets. Nu vielen beide mee. Op het parcours was niets aangepast en mijn fiets gedroeg zich voorbeeldig. De lange steile klim ging zonder problemen. Bij de steile klim zat ik op een te waar verzet, ik durfde niet naar mijn kleine blad te schakelen omdat ik dit nog niet getest had tijdens het klimmen. resultaat was dat ik de laatste 5 meter moest lopen. In de daarop volgende klim, die een stuk minder steil is, teste ik het schakelen wel even. Wat bleek, alles ging zonder problemen. De stenen Rockgarden liet ik even links liggen, ik weet niet of dat met deze wielen en relatief dunne banden wel een goed idee zou zijn. Ik beklom wel de heuvel en daalde langs de stenenstrook af wat ook prima te doen is. Daarna vlot omhoog en zonder kleerscheuren langs de Dennisbocht.

Nog even het heuveltje bij Snowworld en ronde één zat erop. Tijd voor de tweede ronde, met een iets hoger tempo. Het feit dat die 200 km voor morgen op het programma staat was ik even vergeten. Na het stuk onderlangs wat prima te doen was reed ik bij de eerste klim achter een man die op zijn kleinste verzet de heuvel nam. Snel stoof ik er voorbij. Verderop moestik hem weer inhalen omdat hij een lusje naar beneden had overgeslagen. Vlot werkte ik de eerste heuvel af en ging snel door met deel twee. De lange klim ging nog lekkerder en bij de steile klim moest nu nog maar één meter te lopen. Ik had mijn gewicht niet goed verdeeld over de fiets waardoor mijn voorwiel omhoog kwam. Nadat ik klaar was met het parcours reed ik nog even naar de hoek waar de volkstuinen moeten komen. In het verleden reden we hier een lusje door het veld.

Na alle grondverzetwerkzaamheden was dit gelukkig weer mogelijk. Ik moest alleen even zoeken hoe ik dit veld weer uitkwam. daarna nam ik nog het stukje dijk richting de Meerpolderdijk. Het was nu mooi genoeg geweest. Via het nieuwe fietspad langs de Meerpolder ging ik weer op huis aan.  Herstellen voor de Palingtocht van morgen. En zondag zal ik me weer eens aansluiten bij de MTB-ers van TV Zoetermeer '77.

Weer mooi stukje off-road erbij

Na de grondwerkzaamheden vorig jaar maar weer eens wezen kijken in deze hoek van het Buytenpark. Het is er weer leuk geworden om te rijden. http://flic.kr/p/eLW2AU

Breed genoeg

Hoezo sloot? Het dammetje is breed genoeg om overheen te gaan. http://flic.kr/p/eLVXGC