Het apparaat

Minachtend keek de man naar "het apparaat" op het stuur van de fietser naast hem. Hij vond het helemaal niks dat moderne ding. Dat had toch niets meer met fietsen te maken, je moest gewoon de weg uit je kop leren vond hij. Al dat moderne gedoe sloeg nergens op.

Bij het naderen van het verkeerslicht haalde hij zijn voet uit het klikpedaal. Tot vijftien jaar terug zweerde hij bij toeclips. Die moderne pedalen waren maar niks, je zat helemaal vast, als het weigerde was je de pineut. Tot die koude winterdag vijftien jaar gelden. Bij het naderen van een grote kruising kreeg de man met zijn verkleumde handen het riempje van zijn Toeclip niet los. Uit stilstand viel hij langzaam om en gleed via de graskant zo de sloot in waarop het ijs niet dik genoeg was om hem te dragen. Na een stevige verkoudheid besloot de man toch over te stappen op de cliploze pedalen, waarvan hij, nadat hij eraan gewend was van mening was dat hij het jaren eerder had moeten doen.


Bij het verkeerslicht melde de "het apparaat" dat er een lekkere klim aan zat te komen. 3,5 km, 8% gemiddeld. De man wist niet waar hij het over had. Hij reed deze tocht al jaren, zou de organisatie had het wel over een vernieuwd parcours gehad. Maar bij zijn weten was de volgende klim gewoon over de drukke weg, niet veel steiler dan 5%.

Na het oversteken vervolgde ze de weg. In tegenstelling tot vroeger ging het nu een zijweg in, in plaats van rechtdoor. Het smalle weggetje waar ze nu op beland waren ging meteen omhoog. 16% meldde het ding. De man schakelde met zijn shifter aan zijn stuur een tandje lichter. Tot tien jaar geleden zweerde hij nog aan commandeurs aan de buis, dat ging prima. Tot die keer dat hij tijdens een rit in een klim wilde schakelen. Met één hand aan het stuur en de andere aan de commandeur zag hij die kuil over het hoofd, de man verloor zijn evenwicht en rolde zo de helling af het snelstromende beekje in. Na een stevige verkoudheid besloot hij toch maar een nieuwe fiets aan te schaffen, mede omdat zijn oude fiets na een maar kilometer te zijn meegesleurd door de stromende beek niet echt meer bruikbaar was. De fietsenmaker gaf het weinig keus, alle fietsen waren voorzien van shifters, na een paar maanden wilde hij niet ander meer.

Op de top stond de groep te wachten. Hij kwam nu als laatste op de top. De jongere moedigde hem aan met "Hup opa". Na de afdaling was het meteen weer volle bak omhoog. 2 km 18% gemiddeld had "Het ding" gezegd. De man vroeg wie die route had verzonnen. Bij vertrek had hij de rest nog voor mietjes uitgescholden. Iedereen reed of met een triple en anders wel een 39-26. Onzin vond de man. Vroeger reden we de tocht ook gewoon met een 42-24. Puffend baande hij zich een weg omhoog. Op de top aangekomen zag hij niemand meer, de weg ging meteen weer omlaag. Op een  kruising twijfelde de man. Hij haalde het routebriefje tevoorschijn. Deze was niet meer te lezen, door het zweet was de tekst compleet doorgelopen. De man besloot rechts te gaan, verder dalen, in plaats van links weer omhoog. Hij zag alleen het bord doorlopend over het hoofd. Met een gangetje van tegen de 70 km daalde de man verder af toen er plots een rivier voor het opdoemde.

De rest van de groep stond op de volgende klim te wachten op de man. Ze vroegen zich af waar hij bleef. Het ding had de groep de juiste weg gewezen, maar van de man was geen teken van leven, terwijl er toch maar weinig keuze was. Druipend pakte de man zijn fiets uit de rivier, klom er weer op en fietste de weg weer omhoog. Voor hij de top en groep had bereikt had hij besloten dat hem dit nooit meer zou gebeuren, hij ging thuis ook zo'n "apparaat" aan schaffen.

Herfsttocht met een achterdeur

Gisteren stond de laatste Vrije Toertocht van onze vereniging op het programma, de Herfsttocht. De afgelopen jaren werd deze tocht in prima nazomer weer gereden, maar daar was ditmaal geen sprake van, althans volgens de weersvoorspellingen dan. Ik was al vroeg in het clubhuis nam een bakkie koffie en wachtte op wie komen ging. Zo kwam Paul binne die melde dat de Waardrenner in verband met de wind een tocht had afgelast. Omstreeks 9 uur was het clubhuis redelijk vol en vertrokken we onder leiding van André en Peter met 18 man voor de 120 km.


Via de Meerpolderdijk, waarbij de veeroosters schandalig slecht bijlagen, reden we langs Stompwijk naar de Weipoort voor het eerste smalle pad. Met de wind in de rug ging het op Hazerswoude Rijndijk en Koudekerk aan. Omdat de hefbrug van Alphen gesloten is voor onderhoud had André een alternatieve route door Alphen met het altijd leuke dijkje bij Ridderbuurt en het stuk langs de Zegersplas.

Weer aangekomen bij de Oude Rijn vervolgde we de originele route richting Zwammerdam, Bodegraven en Nieuwerbrug. Hier lieten we de Oude Rijn voor wat het is en gingen in zuidelijke richting op Waarder aan. Hier werden we geconfronteerd met een lekkere bak wind uit het zuidwesten, de terugweg zou nog leuk worden!

Bij Papekop was er wat verwarring. Hier is namelijk een gloednieuwe tunnel onder het spoor door, maar was deze al wel open of niet. Een groot bord met een pijl en het woord "fietsers" bracht duidelijkheid, we moesten nog gebruik maken van de overweg. Ofschoon dit niet bij iedereen duidelijk was stond een deel van de groep in de tunnel en kon toen niet meer verder, het gaf alvast een heerlijk Vossejacht gevoel.

Na Woerden reden we een stuk door het altijd prachtige landgoed bij Linschoten om slingerend langs de Lange Linschoten naar het stadje Oudewater te rijden. Hier was het tijd voor koffie en vooral sterke, hele sterke verhalen. Dit maal stond "dieet" op het menu. Iedereen had zo'n beetje het voornemen om voor het nieuwe seizoen weer een paar kilo lichter te zijn. Natuurlijk werden alle methodes besproken, maar waar iedereen het over eens was, d'r moest en zou gefietst worden. Opvallend was dat een iets later groepje senioren iets anders dacht over dieet en genoten van een stuk gebak. Ik vermoed zelfs dat ze daarna ook nog langs de op het plein aanwezige viskar hebben bezocht. Nog later kwam Harm binnen, hij was iets te laat bij de fietsclub en had de hele heenweg alleen afgelegd.

Na de koffie gingen we op pad voor het tweede deel. Hoewel dit in kilometers korter is zou de wind het er niet makkelijker op maken. Bij het uitrijden van Oudewater richting Polsbroekerdam was het meteen raak, de wind liet merken wie de baas was. Bij Polsbroekerdam sloegen we rechtsaf en weken van de route af. Na een paar kilometer ging het linksaf om via het slechts 30 cm brede kerkenpad naar Cabauw te gaan. Hier was het ieder voor zich. Schuilen was niet mogelijk en de wind had vrij spel. Vooraan zat iemand die niet zo zeker was en al snel een gat liet vallen zodat Peter en André aan het einde moesten wachten op de rest van de groep.

Langs Schoonhoven gingen we op Stolwijk aan. Het was weer een stukje voor de wind en op ons gemak reden we naar Haastrecht. Op de IJsseldijk was het weer volop beuken tegen de wind en net na de dijk begaf de pion van Erik het, die daardoor al freewheelend niet veel verder  kwam. Gelukkig was ook Frans-met-de-gouden-handjes aanwezig die met wat draai en beukwerk de boel zover heel kreeg dat Erik de tocht fietsend kon afmaken.

Genietend dor de Reeuwijkse plassen ging het op Tempel aan. Het fietspad naar Boskoop bracht achterin het peloton al de eerste breuken, maar compleet bereikte we Boskoop. Op de hefbrug liet Harm het voor wat het was. Bij het uitrijden van Boskoop begon het echte werk. Op het fietspad langs de Hogeveenseweg werden waaiers getrokken maar toch was het vechten om niet via de achterdeur de groep te moeten verlaten. Zo was Frans-met-de-gouden-handjes het volgende slachtoffer al snel gevolgd door Paul. Ook moest ik vechten voor mijn plekje om het peloton niet via de achterdeur te moeten verlaten. Ik wist gelukkig tot Benthuizen uit te houden en vanaf daar, net zo als vele andere, rustig in mijn eigen tempo huiswaarts keren.

Moe liet ik me op de bank zakken. Meldde me telefonisch af bij het clubhuis en ging weer het één en ander bijeten om weer tot krachten te komen. Het was weer een mooie Herfsttocht, ik heb weer genoten!