In de wielerwereld is momenteel grote ophef over “mechanische” doping. Naar verluid zou de Zwitserse wielrenner Fabian Cancelara met een fiets, voorzien van een elektromotor in De Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix gereden hebben. Met name Vlaamse ploegleiders staan op hun achterste poten. Ten eerste vind ik het een raar verhaal. Cancelara, die zelf een motor is, een opgevoerde Zundapp, of een 10kW 3-fase elektromotor heeft zo’n ding niet nodig. Ten tweede, de batterijen zijn in de finale van zo’n wedstrijd allang leeg, hoewel dit misschien onderuit is te halen gezien de fietswissel die Cancelara net voor het begin van de finale in De Ronde had. Ten derde, hoeveel kracht heeft zo’n servomotor, wat iets anders krijg je er echt niet in. Zet voor de gein een accutol op je trapas en ga dan de weg op, het moet het zelfde effect zijn. Tenslotte geloof ik wel dat zo’n fiets bestaat. Het is een Belgische uitvinding uit eind jaren 70. André Franquin, de geetselijk vader van Guust Flater heeft ons er al kennis mee laten maken in een strip, waarbij Guust het hele peloton aan puin rijdt op een col. Wanneer hij naar een dopingcontrolle moet, laat hij onder toeziend oog een van UCI officieel het geheim zien. Toen had de UCI kunnen ingrijpen. Maar ja, zoals altijd loopt deze organisatie altijd 20 jaar achter. Leuk is wel, mocht het verhaal waar zijn, de Belgen zijn beetgenomen met hun eigen uitvinding.
Posted via web from FietspaT
