Bart is echt een type die altijd op de fiets te vinden is. Komt de regen met bakken omlaag: Bart fietst. Vallen de mussen dood van het dak : Bart fietst. Stormt het als een gek : Bert fietst. Niets wist Bert te stoppen. Ook afgelopen periode was Bart op de fiets te vinden. Gewoon op zijn racefiets. Nou ja wel aangepast, i.p.v. 23 mm banden normaal had hij er 25 mm banden opzitten en spatborden.
Ondanks de weerswaarschuwing, een snijdende wind uit het oosten en sneeuwbuien waar ze in Sibirië jaloers op zijn, stapte Bart onverstoorbaar op zijn fiets. Bart besloot in oostelijke richting te gaan. Hij zou er, voor zijn doen, een kort rondje van maken. 150 km leek hem genoeg voor vandaag. Bart reed eerst langs de rivier. Door het weinige verkeer op de dijk lag er een flinke sneeuwlaag. Bart zakte tot zijn assen in de sneeuw maar fietste, alsof er niets aan de hand was verder. De thermometer op zijn fietscomputer gaf min twaalf graden aan, de wind maakte het eigenlijk kouder.
Langzaam verdween het gevoel uit de handen van Bart, reden om er een schepje bovenop te doen. Na twee uur fietsen was er van gevoel in zijn voeten ook niet veel meer over. Bij het bos stopte Bart even. Zag hij het nou goed? Liep daar een ijsbeer door het bos. Bart knipperde met zijn ogen. De beer leek verdwenen. Na een slok warme thee vervolgde Bart zijn weg. Achter hem klonken bellen. Bart ging opzij op de slee te laten passeren. Toen Bart omkeek keek hij recht in de ogen van de Kerstman. Bart knipperde met zijn ogen. De Kerstman was verdwenen. Bart begreep er niets van. Hij kwam er ineens achter dat hij geen meter meer reed maar vaststond in de sneeuw. Zijn wielen en ketting waren vastgevroren. Ook kreeg hij zijn schoenen niet meer uit zijn klikpedalen. Daar stond hij dan. Zijn handen vastgevroren aan het stuur kon hij geen kant meer op. De sneeuwbui nam in alle heftigheid toe.
Hans keek naar buiten. Na het gure winterweer van gisteren scheen er nu een heerlijk zonnetje.De sneeuw lag op sommige plekken ruim een meter hoog. De kinderen waren vroeg uit bed en stonden al te trappelen om, zoals beloofd door Hans te gaan sleeën op de heuvel in het bos. Goed aangekleed stapte ze naar buiten. Hans trok de slee met daarop de kinderen voort. Hij sloeg de weg in naar het bos. Grappig. Iemand had in het bos, aan de voet van de heuvel een sneeuwpop gemaakt. Met ontzag bekeek Hans de sneeuwpop die er wel mocht zijn. Bijna 2 meter hoog, ook de van sneeuw gemaakte racefiets zag er mooi uit. De kinderen rende met de slee de heuvel op en gingen met een rotvaart omlaag, rakelings langs de sneeuwpop. Dit spel herhaalde zich wel twintig keer. Totdat Hans, lichtelijk verkleumd van de kou voorstelde om thuis warme chocolademelk te gaan drinken. Deze mededeling werd met gejuich ontvangen. Mits er nog één keer naar beneden gesleed mocht worden. Al ruziemakend over wie er voorop mocht zitten gleden de kinderen omlaag. Hans waarschuwde nog, maar het was te laat. Met grote vaart ging het op de sneeuwpop af.
De kinderen botste met de slee tegen de sneeuwpop. Hans stond vastgenageld aan de grond. Zijn mond viel open. Onder de sneeuwpop stond een wielrenner, zo blauw als een Smurf. Door de klap was een groot deel van de sneeuw van wielrenner afgevlogen. Met behulp van de kinderen wist Hans de bevroren wielrenner met fiets en al op de slee te zetten. Hans trok de slee voort terwijl de kinderen, ieder aan een kant, de wielrenner rechtop hielden.
Thuis aangekomen zette Hans de wielrennervoor de centrale verwarming. Langzaam ontdooide de wielrenner, na ruim twee uur kon hij stotterend uitbrengen : be..be..be..dankt. Hans vroeg aan de wielrenner hoe het ging en bood de wielrenner een warme chocolademelk aan. Tegen het eind van de middag was de wielrenner zover ontdooit dat hij weer naar huis kon. Het aanbod van Hans om thuis gebracht te worden sloeg hij af.
Bart liep al achter op zijn schema. Hij moest de 150 km van gisteren nog afmaken, plus de 100 die voor vandaag gepland stonden.Terwijl Bart op zijn fietst stapte wrijft Hans zich achter zijn oren en stelde zich hardop de vraag : "Hoeveel doping zou daar inzitten?"
donderdag 21 januari 2010
zondag 17 januari 2010
IJzig rondje
De sneeuw was langzaam aan het verdwijnen, reden om weer eens op de weg te gaan fietsen. Om kwart voor negen vertrok ik met mijn crossfiets naar de fietsclub. Daar aangekomen zaten Frans, Frans en Jannes al klaar om op pad te gaan. Het was nog even wachten op André, maar na zijn aankomst gingen we op pad. Hoe we zouden gaan was afwachten met wat er nog berijdbaar was. Het Buytenpark uit was wel opletten geblazen, maar eenmaal op de hoofdfietspaden as er niets aan de hand. De bochten namen we zonder kleerscheuren en zo gingen we op Nootdorp aan.
Het was een gevarieerd peloton. Jannes reed op een racefiets. Andre (Fietsjunky), Frans L (Lemmie) en ik reden op een Crossfiets, waarbij André racebandjes had, Frans L. originele noppenbanden en ik 37 mm brede semi sliks. Frans H. (De Hakkert) reed op een MTB.
Na Nootdorp gingen we op de Dobbeplas en Delfauw aan op nog steeds schone wegen. Bij Oude Leede reden we eerst rechtdoor richting de Ackerdijkse plassen. Helaas was het hier één grote ijsplaat, dus besloten we de paralel gelegen weg te nemen die nog wel goed schoon was. Via Rodenrijs reden we op Rotterdam aan. Over de Molenlaan waar de bomen zo over het fietspad hangen dat een helm bijna verplicht is hier.
Bij Terbregge namen we linker Rotteoever verder de stad in. We hadden besloten om een bak koffie te doen bij de Kralingseplassen. Het was hier prima toeven. Goeie muziek, mooi uitzicht en goeie koffie. Omdat Frans H. net jarig was geweest was dit rondje koffie van hem!
Voor de terugweg gingen we weer op de Rotte aan. Nu namen we de rechterzijde in noordelijke richting. Tot de A12 was het hele fietspad ijsvrij en prima te rijden. Op veel plaatsen was het ijs al weg. Toch zagen we ter hoogte van de Molenviergang enkele schaatsers zich op het ijs wagen, ondanks het feit dat al een behoorlijke tijd moven het vriespunt was. Het kromme was dat het een vader met 2 kinderen was, lekker voorbeeld.
Vanaf de A12 ging het op Kruisweg aan. Dit dorp heeft door de nodige bouwwerkzaamheden de afgelopen jaren een aardige metamorfose ondergaan, maar ons pad tussen de huizen door was gelukkig weer open. Langs de Hoefweg reden we via Benthuizen naar Zoetermeer om de 60 km vol te maken.
Het was weer een mooi ritje om te rijden. Ook waren we op tijd binnen. Die middag begon het toch te regen, goed om de sneeuw weg te spoelen, maar te koud om in te rijden.
20100116-Zaterdagrit weergeven op een grotere kaart
Het was een gevarieerd peloton. Jannes reed op een racefiets. Andre (Fietsjunky), Frans L (Lemmie) en ik reden op een Crossfiets, waarbij André racebandjes had, Frans L. originele noppenbanden en ik 37 mm brede semi sliks. Frans H. (De Hakkert) reed op een MTB.
Na Nootdorp gingen we op de Dobbeplas en Delfauw aan op nog steeds schone wegen. Bij Oude Leede reden we eerst rechtdoor richting de Ackerdijkse plassen. Helaas was het hier één grote ijsplaat, dus besloten we de paralel gelegen weg te nemen die nog wel goed schoon was. Via Rodenrijs reden we op Rotterdam aan. Over de Molenlaan waar de bomen zo over het fietspad hangen dat een helm bijna verplicht is hier.
Bij Terbregge namen we linker Rotteoever verder de stad in. We hadden besloten om een bak koffie te doen bij de Kralingseplassen. Het was hier prima toeven. Goeie muziek, mooi uitzicht en goeie koffie. Omdat Frans H. net jarig was geweest was dit rondje koffie van hem!
Voor de terugweg gingen we weer op de Rotte aan. Nu namen we de rechterzijde in noordelijke richting. Tot de A12 was het hele fietspad ijsvrij en prima te rijden. Op veel plaatsen was het ijs al weg. Toch zagen we ter hoogte van de Molenviergang enkele schaatsers zich op het ijs wagen, ondanks het feit dat al een behoorlijke tijd moven het vriespunt was. Het kromme was dat het een vader met 2 kinderen was, lekker voorbeeld.
Vanaf de A12 ging het op Kruisweg aan. Dit dorp heeft door de nodige bouwwerkzaamheden de afgelopen jaren een aardige metamorfose ondergaan, maar ons pad tussen de huizen door was gelukkig weer open. Langs de Hoefweg reden we via Benthuizen naar Zoetermeer om de 60 km vol te maken.
Het was weer een mooi ritje om te rijden. Ook waren we op tijd binnen. Die middag begon het toch te regen, goed om de sneeuw weg te spoelen, maar te koud om in te rijden.
20100116-Zaterdagrit weergeven op een grotere kaart
woensdag 13 januari 2010
Rondje North Humberland
Engeland is een niet alledaagse fietsbestemming voor een wielertoerist. Totaal onterecht weet ik uit ervaring. Eind jaren 90 togen we met de fietsclub naar Engeland, North-Humberland om wat preciezer te zijn. Om daar te komen moesten we eerst de haringvijver overvaren, daarom togen we op vrijdagmiddag richting de Beneluxhaven. Het merendeel met de auto, maar Eelco en ik hadden besloten om deze 60 km met de fiets af te leggen.
Na het inschepen gingen we ons eerst douchen in onze hut om vervolgens te genieten van een lekkere maaltijd. Het is best leuk je maaltijd te gebruiken terwijl om je heen de havens zijn. Eenmaal om volle zee gaf de boot vol gaf en zagen we de kust langzaam verdwijnen. Die avond genoten we van de ondergaande zon en gingen uiteindelijk genietend van een brommende dieselmotor slapen. De volgende ochtend waren we al vroeg op, en genoten van de krijtrotsen van de Engelse kust. We voeren de haven van Kingston-upon-Hull, of beter bekend als Hull binnen via een sluis die dezelfde maten had als de boot.
Na een stevig engels ontbijt gingen we van boord. Het was even wennen het links rijden, maar de eerste rotonde's in het havengebied werden soepel genomen. De tocht werden we bijgestaan door een busje van Schilderbedrijf Verlaan met Nico achter het stuur.
Het eerste stuk was niet echt mooi, we reden door het havengebied Hull met de daarbij horende grijze gebouwen, maar dit werd al snel ingewisseld voor een prachtig landelijk gebied. Het eerste dorp waar we langs kwamen was Preston, vanwaar we linksom met een grote boog om Hull heen gingen in Oostelijke richting. Al op grote afstand zagen we de witte kathedraal van Beverly Minster liggen. Het imposante gebouw stak vel af tegen de grijze lucht. Vanaf Beverly ging het in noordelijke richting, met dorpen als namen van Dalton of Middleton on the Wolds viel het niet te ontkennen dat we in Enegeland waren. De route ging over landweggetjes die vaak niet breder dan een meter of twee waren en je bijna geen verkeer tegenkwam. Het was zelfs zo erg dat toen we uiteindelijk een auto tegenkwamen allemaal aan de rechterkant van de weg gingen rijden, met een verschikte engelse dame achter het stuur als gevolg.
De omgeving werd steeds glooiender, tot aan beklimmingen aan toe die je in de Ardennen ook tegen kan komen. Toen we de mooiste afdaling van de dag tegenkwamen riep Albert "Die is voor mij", het gevolg is dat het hele poloton zich in het dal liet storten terwijl we het eerste weggetje naar rechts moesten hebben, wat weer als gevolg had dat Nico ons al toeterend achterna zat, wat wij dan weer als aanmoediging zagen. Om een lang verhaal kort te maken, als je een afdaling van ± 12% daalt moet je deze ook weer gaan klimmen.
In Hutton was het tijd voor de rust. In de lokale pub kregen we koffie en sandwiches. Meestal wordt de Engelse keuken afgekraakt, maar dat in daar de mond weet te verwennen was nu wel bewezen. De Sandwiches vlogen erin en konden op complimenten rekenen.
Na de lunch was het tijd voor deel twee van de route. Nu ging het richting de kust. Zo kwamen we bij het lokaal bekende kustplaatsje Hornsea waar al meer drukte was. We reden een stuk over de B1242 in zuidelijke richting maar snel verlieten we deze relatief drukke weg voor meer landweggetjes en ging langzaam weer op Hull aan. Daar aangekomen waren we ruim op tijd. Het is met deze tocht wel zo dat je op tijd terug moet zijn, anders is de boot vertrokken. Hoewel je om 8 uur (lokale tijd) vertrekt en je om 17.00 uur terug moet zijn heb je eigenlijk alle tijd voor deze 150 km lange tocht.
Eenmaal aan bord was het even douchen en op voor de maaltijd. De volgende ochtend konden we, na een stevig Engels ontbijt, omstreeks half negen weer van boord. Ditmaal ging Dirk met ons mee op de fiets naar huis. Zo stonden we half elf alweer bij het clubhuis, nog nagenietend van de mooie tocht die zeker voor herhaling vatbaar is.
Na het inschepen gingen we ons eerst douchen in onze hut om vervolgens te genieten van een lekkere maaltijd. Het is best leuk je maaltijd te gebruiken terwijl om je heen de havens zijn. Eenmaal om volle zee gaf de boot vol gaf en zagen we de kust langzaam verdwijnen. Die avond genoten we van de ondergaande zon en gingen uiteindelijk genietend van een brommende dieselmotor slapen. De volgende ochtend waren we al vroeg op, en genoten van de krijtrotsen van de Engelse kust. We voeren de haven van Kingston-upon-Hull, of beter bekend als Hull binnen via een sluis die dezelfde maten had als de boot.
Na een stevig engels ontbijt gingen we van boord. Het was even wennen het links rijden, maar de eerste rotonde's in het havengebied werden soepel genomen. De tocht werden we bijgestaan door een busje van Schilderbedrijf Verlaan met Nico achter het stuur.
De omgeving werd steeds glooiender, tot aan beklimmingen aan toe die je in de Ardennen ook tegen kan komen. Toen we de mooiste afdaling van de dag tegenkwamen riep Albert "Die is voor mij", het gevolg is dat het hele poloton zich in het dal liet storten terwijl we het eerste weggetje naar rechts moesten hebben, wat weer als gevolg had dat Nico ons al toeterend achterna zat, wat wij dan weer als aanmoediging zagen. Om een lang verhaal kort te maken, als je een afdaling van ± 12% daalt moet je deze ook weer gaan klimmen.
In Hutton was het tijd voor de rust. In de lokale pub kregen we koffie en sandwiches. Meestal wordt de Engelse keuken afgekraakt, maar dat in daar de mond weet te verwennen was nu wel bewezen. De Sandwiches vlogen erin en konden op complimenten rekenen.
Na de lunch was het tijd voor deel twee van de route. Nu ging het richting de kust. Zo kwamen we bij het lokaal bekende kustplaatsje Hornsea waar al meer drukte was. We reden een stuk over de B1242 in zuidelijke richting maar snel verlieten we deze relatief drukke weg voor meer landweggetjes en ging langzaam weer op Hull aan. Daar aangekomen waren we ruim op tijd. Het is met deze tocht wel zo dat je op tijd terug moet zijn, anders is de boot vertrokken. Hoewel je om 8 uur (lokale tijd) vertrekt en je om 17.00 uur terug moet zijn heb je eigenlijk alle tijd voor deze 150 km lange tocht.
Eenmaal aan bord was het even douchen en op voor de maaltijd. De volgende ochtend konden we, na een stevig Engels ontbijt, omstreeks half negen weer van boord. Ditmaal ging Dirk met ons mee op de fiets naar huis. Zo stonden we half elf alweer bij het clubhuis, nog nagenietend van de mooie tocht die zeker voor herhaling vatbaar is.
zondag 10 januari 2010
Sneeuwtoer
Voor gisteren stond een harde ijskoude wind op het menu met sneeuwbuien waar we nog jaren ver zouden napraten. Alle reden om dus met de MTB op pad te gaan. Omstreeks 13 uur was ik bij Eelco waar ik onder het genot van een bak koffie genoot van het winterse uitzicht. Omdat je op 1 been niet kan lopen werd het tijd voor een tweede bak koffie alvorens we op pad gingen. Goed aangekleed gingen we op pad. Van extreem winters weer was geen sprake, de wind was niet ijzig koud, eigenlijk was het prima fietsweer.
Vanaf Eelco`s huis reden we meteen naar de oude afrit van de A12, waar we een altijd leuke afdaling namen. Verder een stuk over het houtsnipperpad richting de Balijbrug. Hier staken we de brug over naar het Balijbos, eerst boven de geluidswal langs naar de volgende afdaling. Hier was het tijd voor een fotomoment. Na deze afdaling namen we mooi lange grasstrook langs de spoorbaan, hier kwamen we een biker tegen die het zelfde idee had als ons, lekker fietsen!
In het Balijbos gingen we op zoek naar wat nieuwe paden, hoewel we met de witte omgeving alles wel nieuw vonden lijken deden we tocht leuke ontdekkingen. Terug gekomen bij de Balijbrug ontdekte we een nog een leuke afdaling alvorens we het Westerpark indoken. Bij de voetbalvelden zochten we naar nog wat paden. Hier deden we nog een paar leuke ontdekkingen.
Na dit speurwerk reden we naar de bekende paden achter de golfvelden die door de vele sneeuw was het ook hier nog prima te fietsen. Als finale namen we het ruiterpad welke eerst met een lus om een sloot heen ging om vervolgens de berg op de gaan die vele een stuk bekender is. Aangekomen bij de golfbaan was het wel weer genoeg voor vandaag. We hadden er bijna 2 uur opzitten en een voldaan gevoel. Voor de grap wierpen we een blik op het infobord waar we zagen dat er in het Westerpark aan langlaufroute loopt! wellicht iets voor de volgende keer?
dinsdag 5 januari 2010
De Gouden Flandrien 1
Iedere fietser heeft wel een tocht op zijn wensenlijstje staan die hij wilt fietsen. Voor mij is dat "De Ronde", ofwel de Ronde van Vlaanderen. Wat me tegenhoud is de enorme massa die deelneemt en de vroege periode in het seizoen, het eerste weekend in april is net te vroeg voor 250 km. Een mooi alternatief is de Gouden Flandrien. Deze tocht vanuit Oudenaarde is ook 250 km lang en zelfs zwaarder dan De Ronde.
De Gouden Flandrien is een tocht bestaande uit 3 lussen vanuit Oudenaarde. De start bij "Het Centrum Ronde van Vlaanderen". De route gaat over 3 permanent uitgepijlde routes. De tocht begint met de blauwe lus. Met zijn 80 km en korte hellingen de makkelijkste van het trio, hoewel je de vele kasseienstroken niet mag onderschatten.
Terug in Oudenaarde volgt de blauwe lus. Met zijn 72 km de kortste maar ook meteen heftigste lus. Hierin zitten de meest slopende hellingen zoals de Oude-Kwaremont en Koppenberg.
Weer terug in Oudenaarde is het tijd voor de 114 km lange lus. Deze lus heeft weinig kasseien maar veel hellingen zoals de Berendries en Tenbosse. Ook word je hier getrakteerd op de Muur van Geraardsbergen en Bosberg. Niet te onderschatten zijn de vele korte hellingen die je hier compleet kunnen slopen.
Al met al iets om naar uit te kijken. Hoe ik het gaat halen weet ik nog niet, voorlopig zal ik me maar richten op veel uren op de fiets zitten om de 250 km te kunnen volbrengen.
Via deze weblog zal ik je op de hoogte houden van mijn vorderingen.
De Gouden Flandrien is een tocht bestaande uit 3 lussen vanuit Oudenaarde. De start bij "Het Centrum Ronde van Vlaanderen". De route gaat over 3 permanent uitgepijlde routes. De tocht begint met de blauwe lus. Met zijn 80 km en korte hellingen de makkelijkste van het trio, hoewel je de vele kasseienstroken niet mag onderschatten.
Terug in Oudenaarde volgt de blauwe lus. Met zijn 72 km de kortste maar ook meteen heftigste lus. Hierin zitten de meest slopende hellingen zoals de Oude-Kwaremont en Koppenberg.
Weer terug in Oudenaarde is het tijd voor de 114 km lange lus. Deze lus heeft weinig kasseien maar veel hellingen zoals de Berendries en Tenbosse. Ook word je hier getrakteerd op de Muur van Geraardsbergen en Bosberg. Niet te onderschatten zijn de vele korte hellingen die je hier compleet kunnen slopen.
Al met al iets om naar uit te kijken. Hoe ik het gaat halen weet ik nog niet, voorlopig zal ik me maar richten op veel uren op de fiets zitten om de 250 km te kunnen volbrengen.
Via deze weblog zal ik je op de hoogte houden van mijn vorderingen.
zondag 3 januari 2010
De jacht die er niets was
Vanochtend ging ik vol goede moed op pad voor een Vossejacht. Omdat de afgelopen 2 jachten waren afgelast door de winterse weersomstandigheden was ik ditmaal super gemotiveerd. Onderweg viel het me wel op dat het behoorlijk glad was. Hoe dichter ik bij het Buytenpark kwam hoe gladder het werd tot een complete ijsbaan bij de crossvereniging. Binnengekomen was het al druk maar gelijktijdig ook rustig. Iedereen zat te kletsen en een bakkie te doen, knijpers en ringen waren in geen velden of wegen te vinden.
Het organisatiecomitee had besloten de jacht niet door te laten gaan. Gezien de ijsbaan voor de deur geheel terecht, maar sneu voor de uitzetter. Die had rekening gehouden met sneeuw en zodoende gepijld op paaltjes en met lint. Daarom werd er besloten me de uitgezette jacht volgende week te rijden. Dit houd in dat ik volgende week geen jacht hoef uit te zetten maar gewoon lekker kan gaan fietsen.
Na de koffie ging ik, net als de rest maar weer op huis aan te gaan. Onderweg begon het toch te kriebelen. Het zonnetje scheen lekker en ook de fietspaden waren schoon en goed begaanbaar. Ik ging maar eens kijken naar het MTB parcours nabij het Noord-Aa. Daarna ging ik eens kijken hoe het met de Gelderwoudseweg was en voor dat ik het wist reed ik bij Alphen aan den Rijn.
Met een tempo van net onder de 30 km/u besloot ik maar een duurtraining van 2,5 uur te doen. Tot de Kruisweg was alles goed befietsbaar. Daarna werd het langs de A12 wat minder. Aangekomen in Zoetermeer reed ik rustig uit naar huis toe. Moe en voldaan kwam ik, met 53 km op de teller, een uurtje of twaalf thuis. Geen spijt van het lekkere rondje. Ik vermoed dat er een hoop gebaald hebben.
Het organisatiecomitee had besloten de jacht niet door te laten gaan. Gezien de ijsbaan voor de deur geheel terecht, maar sneu voor de uitzetter. Die had rekening gehouden met sneeuw en zodoende gepijld op paaltjes en met lint. Daarom werd er besloten me de uitgezette jacht volgende week te rijden. Dit houd in dat ik volgende week geen jacht hoef uit te zetten maar gewoon lekker kan gaan fietsen.
Na de koffie ging ik, net als de rest maar weer op huis aan te gaan. Onderweg begon het toch te kriebelen. Het zonnetje scheen lekker en ook de fietspaden waren schoon en goed begaanbaar. Ik ging maar eens kijken naar het MTB parcours nabij het Noord-Aa. Daarna ging ik eens kijken hoe het met de Gelderwoudseweg was en voor dat ik het wist reed ik bij Alphen aan den Rijn.
Met een tempo van net onder de 30 km/u besloot ik maar een duurtraining van 2,5 uur te doen. Tot de Kruisweg was alles goed befietsbaar. Daarna werd het langs de A12 wat minder. Aangekomen in Zoetermeer reed ik rustig uit naar huis toe. Moe en voldaan kwam ik, met 53 km op de teller, een uurtje of twaalf thuis. Geen spijt van het lekkere rondje. Ik vermoed dat er een hoop gebaald hebben.
zaterdag 2 januari 2010
Oliebollentocht
Het eerste stuk gingen we door het Buytenpark. Daar namen we kleine stukken van het MTB-parcours maar ook 2 lange stukken land, bij elkaar ruim 2 km.
Na dit opwarmertje reden we een stuk over de weg richting het Noord-Aa gebied. Hier namen we eerst een stuk dijk om vervolgens een klein stuk over het ruiterpad naar het strand te gaan om deze in hoog tempo over te rijden. Aan het einde van het strand bleek ik een lekke achterband te hebben, na een snelle reparatie konden we weer verder. Er volgde weer een groot stuk over de weg naar Benthuizen. Vandaar ging het op de HSL aan. Hoewel de spoorlijn het landschap aardig heeft aangetast lopen er langs een paar mooie grasstroken die met de MTB uitstekend te rijden zijn.
Met wat stoeiwerk in hartje Zoetermeer met o.a. een houtsnipperpad langs de Australiëweg en de dijk van de Delftsewallenwetering. Zo kwamen we al terreinrijdend aan bij de A12. We namen de voormalige afrit van de A12 waar een leuke afdaling zit het bos in. Nu reden we over een houtsnippperpad naar het Westerpark. Het was gedaan met het vlakke werk, d'r moest geklommen worden. Dit stuk was een stuk technischer dan de rest waardoor de deelnemers met de MTB in het voordeel waren ten opzichte van mijzelf op de crosser.
Moe en voldaan kwamen we weer bij het clubhuis waar de oliebollen op ons lagen te wachten. Het was weer een mooie rit die we zeker nog een keer kunnen gaan rijden, voor het stedelijke gebied was het een volwaardige veldtocht.
Abonneren op:
Posts (Atom)