Echte mannen jacht

Met een weersverwachting van regen-, hagel- en sneeuwbuien, een temperatuur van rond de vier graden was het vandaag de beurt aan de echte mannen voor de Vossejacht. Doe daarbij stukken soppig land en alle ingrediënten voor een mooie jacht waren aanwezig. Dat was wellicht ook de rede dat een oud gediende, Frans, ook aanwezig was bij de jacht. Ondanks deze omstandigheden had Frans gewone racebandjes om zijn crosser zitten. Ik was benieuwd hoeveel Frans vandaag zou moeten lopen.



De start lag vandaag op de zelfde plek als twee weken gelden inclusief het listige lusje. OOk vandaag ging het halve peloton meteen de mist in, ditmaal zonder gevolgen want in het lusje was ditmaal geen controle. Gevolg was dat de groep nu in tweeën lag en ik in de tweede groep weer vrolijk in de achtervolging kon. Bij de Meerpolderdijk reed ik vrij makkelijk het gat dicht en zag de nodige al lopen met de fiets in de hand. Na de dijk volgde er een tweede stuk land waarbij ik aan het eind weer vrolijk een veel te diepe plas in reed en mijn voorwiel tot over zijn as verdween. Toch reed ik door een zoekpijl een minuut later op kop, zo kan het raar gaan in een jacht. Na een lusje in het Buytenpark reden we via de Voorweg naar Leidscheveen. De uitzetters hadden daar een geintje uitgehaald met een ingestorte brug waardoor we vanaf deze brug weer terug moesten om wel over de sloot te komen.

In Leidschenveen stond de eerste controle die eigenlijk weinig problemen opleverde. De daaropvolgende controle zorgde voor wat rumoer maar ook hier wist iedereen de emmer te vinden. Na een lusje door het land achter De Tol reden we Vlietlanden in. Daar was een controle die ook voor weinig problemen zorgde, hoewel een aantal achterblijvers hem bijna wel oversloegen. Via de Kniplaan ging het richting Stompwijk Hier moest ik een klein gaatje laten vallen omdat ik een oude pijl volgde. In Stompwijk doken we een stuk land in richting de Merenburger. Dit was behoorlijk heftig en het was nog niet gedaan, onder de A4 door volgde nog de nodige stukken van de Wijk en Woudenroute welke heel erg zwaar waren. In tegenstelleing tot de eerdere stukken land liep het voor mij hier voor geen meter. Lopen fietsen toch weer lopen. Met lede ogen moest ik zien dat het hele spul zo van me weg reed, nou ja de kopgroep van een mannetje of acht dan. Achter me was niet veel meer te bekennen.

Langs de Vliet ging het op Cronesteijn aan. Daar zag ik de kopgroep uit het park komen, op aanwijzing van Aad volgde ik het lusje en maar goed ook  want daar stond de blauwe controle. Weer terug richting de Lammeschansbrug en de Vrouwenweg moesten we weer Cronesteijn in. In de verte zag ik Frans rijden die inderdaad de moed had opgegeven en de kortste weg naar huis nam. Zelf ploeterde ik weer een stuk van de Wijk en Woude route af waar het behoorlijk onder water stond. Over een afgesloten fietspad ging het nu op de weipoort aan. Ik was inmiddels behoorlijk bekaf af. Met moeite hield ik het tempo rond de 30 km/u. In Zuidbuurt waren de nodige lusjes en de laatste controle. Nu reste alleen nog de vos waarvan ik wist dat deze in het Buytenpark moest staan omdat ik de pijlen op de heenweg had zien staan.

Ik volgde nu niet meer de route maar nam de kortste weg. Iets wat achteraf goed had kunnen uitpakken, maar door het gestuntel in het park kwam ik uiteindelijk met Henk bij de vos aan moesten we "sprinten" welke Henk won en zodoende in het klassement op me uitloopt. Gelukkig zijn er geen beelden van de "sprint" want deze zag er nog beroerder uit dan die van Ullrich en Pantani in de Tour.

Ronde van Vlaanderen 2012 door een Ollander

Komend jaar ligt de finish van de Ronde van Vlaanderen in Oudenaarde. Niets mis mee, sterker nog, ik heb de petitie getekend. Gewoon omdat het me mooi leek om de finale van De Ronde te laten bestaan uit Oude-Kwaremont - Patersberg - Koppenberg. Tot zo ver niets aan de hand tot ik het parcours zag wat voor 2012 werd gepresenteerd. Wat had men gedaan?? Ten eerste een criterium over de eerder drie genoemde hellingen en dit ten koste van de Muur van Geraardsbergen. 


Niet dat De Muur zo ver van de streep veel zou betekenen. maar De Muur zou net als de Oude-Kwaremont in voorgaande edities er wel voor kunnen zorgen dat je De Ronde verliest als je niet oplet. De organisatie gaf aan dat het kwa kilometers niet haalbaar was om De Muur nog op te nemen in het parcours.  Dat vond ik vreemd. Afgelopen zomer heb ik met mijn fietsclub een tocht van 105 km gereden in de Vlaamse Ardennen met daarin Oude-Kwaremont - Patersberg - Koppenberg en De muur van Geraardsbergen. Dan rest er nog 155 km om de rest van de wedstrijd te maken. Tijd om te puzzelen.

Zo gezegd zo gedaan. Ik ging eens aan de slag op een GPS kaart en tekende een route langs de voorlopig meest belangrijke punten van De Ronde. Banaf Brugge ging het via een korte weg via Tielt, Deinze richting Zottegem. Daar begon de ellende met het duo Lippenhovenstraat en Paddestraat. Vervolgens via de Berendries naar Geraardsbergen voor De muur van Geraardsbergen. Vervolgens weer in westelijke richting naar Petegem voor de Valkenberg en Haaghoek. Vervolgens duiken we het Maarkedal in voor een aantal beklimmingen die op zich niet veel voorstellen maar de de smalle wegen en snelle opvolging zich wel laten gelden.

Via de Steenbeekdries en Taaienberg wordt er koers gezet richting Ronse voor de Kruisberg. Dan duikt de route Wallonië in voor de Knokteberg. De route zorgt nu voor weinig verassingen. Afdalen via de grote baan naar Kluisbergen om de echte finale te beginnen met de Oude-Kwaremont, Patersberg en Koppenberg om dan snel te dalen richting Oudenaarde. Tot mijn verbazing is deze route slechts 170 km. er is dus nog ruimte. Er is dus nog ruimte voor bijvoorbeeld de Kerkgate of op de heenweg Doorn. Maar de mensen die echt bekend zijn in de streek zullen vast nog wel wat weten. Dus ik stel voor om dit maar als basis te nemen voor De Ronde van 2013.

Modderjacht

Resultaat van de modderjacht

Het moest er een keer van komen, een modderjacht. Deze zondag was het zover. De uitzetters Antoon en Jeroen hadden hun best gedaan om er een mooie jacht van te maken, met vele nieuwe verassende stukken.

Vanaf de start ging het in één groep het Westerpark in waar we de nodige zoekpijlen kregen voorgeschoteld. Één pijl zorgde (bewust?) voor verwarring, deze stond midden op een kruising waardoor de groep al snel in tweeën brak. Bij de Balijbrug stond een zoekpijl waarbij de grote meute de verkeerde weg in reed maar ik zelf de juiste volgpijl wel zag terwijl de rest al de trap oprende. Bovenaan de brug stonden 3 pijlen naar rechts met de tekst "Pas op!". Ik vond het al vreemd maar d'r moest hier een lampje gaan branden. De bedoeling was om hier weer naar beneden te gaan onder de brug door, je knijper in een emmer te gooien en vervolgens weer de trap op om over de brug te gaan. Niemand deed dit waardoor er uiteindelijk 7 controles in deze jacht zaten, deer eerste had iedereen toch gemist.


Door het Balijbos, waar de hondebezitters ons melde dat het geen fietspaden waren waar we op reden, vroeger toen het weiland was hoorde je er niemand over. Verder ging het via de nodige modderstroken richting Pijnacker. De uitzetters hadden een paar mooie nieuwe stukken land gevonden die op zich goed te rijden waren. Hier werd ook een schifting geplaatst. vooraan een groep notoire hardrijders die elkaar lieten zien hoe hard ze kunnen fietsen, achterin een groep notoire zachtrijders die elkaar lieten zien hoe goed ze pijlen kunne volgen.

Dwars door alle uithoeken van Pijnacker werd er koers gezet naar een oude kade welke we in het verleden al eens met een Oliebollentocht hadden gereden. Via de Verburghweg waar Pascal met een kleregang voorbij kwam ging het een stuk land in waar een kudde schapen liep. Pascal moest het hardrijden bekopen met een lekke band, hem zouden we pas terugzien in het clubhuis.

Langs de oostkan van Zoetermeer doken we Bleizo in waar een bewaker ons erop probeerde te attenderen dat dit niet de bedoeling was, ik was de enige van de groep die hem opmerkte maar liet hem in het luchtledige roepen. Bij de Kruisweg ontstond wat verwarring door een zoekpijl welke het land in wees. Hier werd de kopgroep in stukken gesplitst. Zelf trok ik het niet om met mijn MTB-tje, het laatste stukje dicht te rijden naar de koplopers en met lede ogen moest ik toezien hoe hoe men steeds verder van me wegreed.

Later werd ik bijgehaald door Koen en samen probeerde we er weer wat van de maken. Langs de HSL volgde we het fietspad richting Hazerswoude. Halverwege  kwam "Knijper" Henkie terug. ER stond een zoeker en Henk had in het land de linten zien hangen. We namen de smalle grasstrook langs het spoor en werden beloond met de laatste controle waar we de eerste drie knijpers in mochten gooien. Plots waren we van gelosten gepromoveerd tot de drie kanshebbers op de overwinning. Met moeite wisten we een acceptabel tempo erin te houden waarin me wel duidelijk was dat  Koen vandaag de sterkste was.

Door Benthuizen waar net weer alle kerken uitgingen reden we richting de Noordhoverplas waar de vos stond. Hier was het vooral wie het slimste reed. Henk gooide als eerste zijn ring om de vos terwijl Koen en ik hard vochten om onze ring om de vos te gooien. De vos had het zwaar met onze geworstel. Uiteindelijk stond hij helemaal scheef en wist Koen zijn ring er voor mij omheen te doen.

Met een 3e plaats in de jacht en uiteindelijk de 2e plaast in de stand (met 0,1 punt achterstand op Henk) heb ik best goede zaken gedaan. Het is nu zaak alert te blijven de komende jachten. Want misschien...

Helemaal ruk

Een Vossejacht is net als het echte leven. De ene week rij je de sterren van de hemel, de andere week rij je als een schemiel in de rondte.
Zo was het afgelopen zondag. Vanaf de start ging het goed. Terwijl het gros meteen een park indook volgde ik de juiste route over een ouwe puinberg waar ik in mijn jeugd menig uurtje heb gespeeld. Ondanks dat ik de juiste route reed verzuimde ik om over de top van de berg te gaan waar nou net de witte emmer stond die uiteindelijk door slechts 2 man was gevonden.

Verder door er park waar ik iedere strook asfalt nog prima van ken ging het op Stompwijk aan. In volle achtervolging. In de verte zal ik al 2 groepen rijden die het tempo er goed in hadden. Toch wisten we bij Stompwijk weer aan te sluiten. Na een zoekpijl reed ik met een kleine achterstand achter de groep aan. Maar net voor ik aansloot reed ik lek. Het gekke is dat ik niet vloekte. Snel nieuwe band erin, achteraf iets te snel. Vlug met een luchtpatroon de band oppompen en binnen 3 minuten zat ik weer op de fiets. Ik merkte wel een hobbeltje in mijn band, maar reed vol door. Via Gelderswoude ging het weer op Benthuizen aan. Na de HSL rechtsaf het Bentwoud in via een prachtige steenslagweg. Daar reed ik weer lek. Zo te zien had mijn binnenband ergens onder de buitenband gezeten.Nu had ik wel een probleem. Mijn banden waren op en plakkers had ik ook niet.

Ik besloot om naar huis te gaan, fiets om te wisselen en alsnog op zoek te gaan naar de vos. Zo gezegd zo gedaan. Redelijk makkelijk kwam ik op de finale en vond de vos. Uiteindelijk was ik deze jacht de laatste. Gellukkig hield ik wel de leiding in het klassement. En mijn mede leider? Die was slechter af. Na iets te diep in het glaasje te hebben gekeken moest hij deze jacht laten schieten. Maar nu, kop op en op naar volgende week.

De buit is binnen, winst in de Vossejacht

Eigenlijk zat het er al aan te komen, dat ik winst zou pakken. Na drie keer de derde plaats, pakte ik afgelopen zondag de overwinning en meteen (gedeeld) de leiding in het klassement. En dat was niet alleen toe te schrijven aan de benen, maar ook aan de alertheid.

Deze zondag was het al duidelijk dat iedereen naar mij keek. Zeker na het stukje in het verslag waar men goed op mij moest letten.

"Maar let op, de sterk rijdende Patrick Coers zit hem op de hielen, en deze liefhebber van linkse hobby’s"

Dick, de uitzetter van deze jacht, had voor de grap een startpijl gezet bij het clubhuis, iets waar een zevental jagers in trapte en zo voor de start al de aansluiting met de groep verloren waren. Toen we weer compleet waren gingen we naar de start waar het meteen tegen de wind in beuken zou worden. Dit wordt een zware jacht.

In Leidschenveen waar wat zoekers stonden en via Roeleveen gingen we op het kerkje langs het spoor aan. daar stond de eerste controle die niet te missen was. De afdaling na het kerkje neem ik met mijn MTB ervaring vlot waardoor ik de nodige jagers inhaal. Via Haagoord gaan we op de A12 aan. Hier was een listig lusje. Terwijl de grote groep na een zoekpijl, of eigenlijk ervoor blind op de rode emmer afreed besloot ik zelf de pijlen te volgen. Wat bleek, hier stond duidelijk een vervolgpijl, ik zat dus goed. Nog leuker was het toen ik de groene emmer zag staan waar ik de eerste knijper ingooide. Ik kon mijn geluk niet op. De uitzetters, die het schouwspel van een afstand aanschouwde, ook niet. Het truuckje was geslaagd en voor mezelf had ik maar weer eens bewezen dat ik zelf de pijlen wil zien en niet blind achter een ander aan moet gaan.

In een roes ging het nu kilometers over het fietspad langs de A12 richting Gouda. Het tempo kon ik lekker rond de 36 km/u houden. Bij Nutricia stond een pijl een trap op. Voor de zekerheid ging ik kijken, hier stond niets terwijl nu Thijs en Rob bij me aansloten. We vervolgde de route langs de A12 waar het tempo weer lekker hoog lag en ik merkte dat ik de sterkste van de drie was. Thijs die een achterlijk groot verzet reed was gewoon zichzelf aan het slopen.

Bij Zevenhuizen reden we door een lang stuk land tussen de A12 en de spoorbaan. Inmiddels kwamen de koplopers zwoegend door de modder terug terwijl ik een prima en redelijk verhard spoor had gevonden en vlot door het land reed en Ron en Thijs achter me liet. Aan het einde stond de witte emmer waarna ik weer het zelfde stuk land vlot terug kon rijden en zo de nodige jagers inhaalde.

Samen met Henk en Gijsbert kwam ik het land in en reden we eerst richting Zevenhuizen om vervolgens de Knibbelweg in te draaien voor de nodige kilometers zijwind. Aan het einde twijfelde  we. Daar kwam een behoorlijke groep uit het naastgelegen stuk weiland maar een emmer konden we niet ontdekken. In eerste instantie reed ik door om vervolgens terug te keren. Blij toe, eenmaal in het land was de blauwe emmer vlug gevonden. Over mijn favoriete klinkerweg langs de A20 werd ik nog aangemoedigd door Dick hangend uit zijn raam en reed met een onderhoudend tempo op Moerkapelle aan. Net voor het dorp haalde ik Henk in en melde hem dat er in het land wel een controle stond.

Toen ik omkeek zag een groepje naderen met Rob die ook groen had. Vlug liet ik Henk achter me en probeerde zo en kwaad als het ging de tempo erin te houden richting de Kruisweg. het groepje achter  me kwam niet echt vlot dichterbij. Bij Bleizo zag ik in het land 2 man staan, zou dat de vos zijn. Helaas het was de laatste controle, gelukkig merkte ik dat ik in het land weer wegreed van het groepje achter  me en zag in de verte de een groepje jagers staan, daar was de vos dus. Mijn armen in de lucht stekend kwam ik er aan en melde de heren dat er 6 controles zaten in deze jacht. Mijn buit is binnen.

Nu is het zaak bij te blijven. Want de leiding houden zal niet gemakkelijk zijn, hoewel ik nu al erg tevreden ben over hoe het gaat.

Strontjacht

Gisteren stond de derde Vossejacht op het programma. Ditmaal uitgezet door de neven Scholten die erom bekend staan het liefst een Vossejacht uit te zetten van 100 km helemaal door het veld. We waren dus gewaarschuwd. Ook deze ochtend was er weer een lekkere dichte mist, wat tegen je of voor je kan werken. Vanwege mijn goede klassering in het klassement ben ik momenteel supergemotiveert.



Deze keer waren er een hoop BMX-ers die hun kans waagden bij de Vossejacht. Ook werd de jacht van vorige week geanalyseerd waarbij het toch langerzamerhand duidelijk werd Jan zich niet zo heel erg netjes had gedragen. Na de gebruikelijke koffie gingen we op pad. De start was zo'n beetje midden op de rijbaan van de Meerzichtlaan. Waarna we de bergenbuurt van Meerzicht indoken voor het gebruikelijke draai en keerwerk door de woonwijk gingen we naar de A12 om weer een stuk langs het nieuwe geluidsscherm te gebruiken. Er ontstond verwarring omdat er geen pijl meer te ontdekken was en er enkele zelfs de jacht van vorige week gingen volgen. Hoewel er vooraan toch een drietal de regel in acht nam "geen pijl is rechtdoor" en daarmee een voorsprong van 10 minuten bij elkaar reed. Zelf zat ik in het peloton.

Door Rokkeveen waar wat twijfel ontstond door het ontbreken van een pijl wisten we met zes man weg te rijden van de rest en en zo een leuke voorsprong op te bouwen, althans dat denken we want door de mist was de zicht niet meer dan 100 meter waardoor je totaal geen idee had hoeveel voorsprong en achterstand je had. Bij een tuinder reden we langs het bassin waar de 2e controle stond. Door een woonwijk van Pijnacker, met het gebruikelijke draaien en keren, reden we langs tijdelijk bankgebouw waar de witte emmer stond en later door menig jager werd gemist.

In de mist werd er koers gezet naar de Boezemweg en waren onze achtervolgers ook aangesloten. Een lange onverharde weg waar ik lekker tempo maakte. De weg is onlangs weer een beetje rechtgetrokken want er was nu prima over te rijden, in tegenstelling tot afgelopen zomer. Over het smalle pad van langs de Zweth gingen op het dorpje Zweth aan waar we geen tijd namen voor een bak koffie in het aldaar gevestigde restaurant. Via de trap moesten we de Kandelaarbrug over. Aad (ook een Scholten) besloot het fietspad te nemen en kwam zo op de terugweg terecht, iets wat hij zich na een paar kilometer pas realiseerde.

Met de groep gingen we nu Midden-Delfland in. Bij het indraaien van het bos was er meteen het eerste zware stuk land. Eerst nog een stukje graffelpad maar al snel sompig grasland. Na een bocht hoorde ik een hoop tumult. Daar zag ik enkele renners op de grond liggen, als ik goed had opgelet had ik gezien dat ze een stuk veen ingereden waren en tot hun knieën in de modder stonden. Nu reed ik zelf mijn complete voorwiel de sompige grond in en stond tot mijn knieën vast. Henk die ik net ervoor had ingehaald reed me lachend voorbij. Met veel moeite trok ik aan mijn fiets en had plots alleen mijn stuur maar in mijn handen. Lekker was dat. Toe ik er zelf goed en wel uit was kwam Raoel achter me en reed zich nog dieper het land in waarbij hij zelfs zijn fietscomputer verloor.

Nu moest ik, met een niet al te vast stuur, alleen in de achtervolging terwijl er een grote groep me mijn naaste concurrenten voor me zat. Dit is echt zo'n moment dat je denkt dat het niks meer wordt. Over het fietspad langs Delft ging het richting Schipluiden. Daar moesten we linksaf het land in wat de toekomstige A4 wordt. Hier was ik weer blij, in het land rij ik toch een stuk makkelijker en de verse sporen waren goed te volgen. Plots stond ik weer bij de grote groep die even de weg kwijt was. Hiet stond duidelijk een pijl rechtdoor een weiland in. Van rechts kwam ineens een koploper uit de mist opdoemen en reed in een hoog tempo voorbij. De twijfel sloeg toe. Blind reed ik het weiland in, totaal geen idee waar ik zou uitkomen, de mist leek wel dikker geworden. Toen ik bij een sloot stond was de keuze links of rechts. Ik besloot rechts maar dat werd ook niet veel. De groep reed een beetje doelloos achter me aan. We besloten terug te gaan en zochten het hek van het weiland weer. Op de gok gingen we nu de kant op waar we Martijn naartoe hadden zien rijden. Dit bleek als snel de juiste weg te zijn.

Via een plank over een sloot reden we verder richting Schiedam. Daar ging de route over een paar voor mij bekende paden die ik van de zomer al had verkend. De pijlen waren hier niet echt duidelijk waardoor ik verkeerd gokte en wederom in de achtervolging ging. In Schiedam hadden de uitzetters een post bij een school gezet, ondanks dat ik nu ver achterop lag gooide ik hier de 5e knijper in de emmer, ik kreeg weer hoop dat ik nu toch goed zat. Met Koen en Stefan raapte we Henk op en reden weer naar de Kandelaarbrug. Hier was wat verwarring over de te volgen route, uiteindelijk bleken we over de brug te moeten gaan iets wat Stefan al direct had gedaan. Na de brug kwamen we in het laatste stuk land met de laatste emmer. Henk die het tempo van Koen en mij niet kon volgen lieten we al snel achter ons en stoepend en harkend gingen het via Pijnacker op  Zoetermeer aan met onderweg heel wat nieuwe stukken fietspad. Ik twijfelde eraan of ik Koen wel kon hebben bij de Vos want we waren behoorlijk aan elkaar gewaagd.

Langs de N470 sloegen we links af een stuk onverharde weg in, Koen liet het eigenlijk al snel lopen toen ik aanzette. Bedacht op een eventuele terugval van mijzelf schakelde ik voor het stuk met zand een stuk lichter maar mijn plek bleek al snel veilig. Als 16 legde ik mijn ring om de vos. Blij was ik om te horen dat ik één van de weinige was die alle controles had.

Uiteindelijk bleek ik het goed gedaan te hebben, 3e in de dagstand (alweer) en nog steeds 2e in de stand. Dit bied perspectief voor de rest van het seizoen.


2011-11-20 08:43 Vos weergeven op een grotere kaart

Geen hand voor de ogen

Gisteren stond de 2e Vossejacht op het programma. Henk en Jules zouden de jacht uitzetten. Met Henk, die volgens mij alle boeren uit de omgeving kent, houd ik altijd rekening met veel lange stukken land. Of het nu ook zo zou zijn was maar de vraag.
Door mijn goede uitslag van de week ervoor was ik super gemotiveerd. Ik had veel tot de puntjes verzorgt, fiets nagelopen, maar niet gepoetst (bijgeloof, straks poets ik het geluk eraf). Net op het punt toen ik stond te vertrekken bedacht ik me dt ik en PTT-elastiek moest hebben om mijn ring voor de vos om mijn arm te kunnen doen. Helaas, geen voor handen, dan maar zo.

Lichtelijk gespannen reed ik naar het clubhuis. De vorm was goed, ik was niet eens op zoek naar pijlen, iets wat ik anders wel doe. Bij het clubhuis nam ik een bak koffie, kreeg mijn spullen, startnummer 2 vandaag, en genoot van de evaluatie van de jacht van vorige week.

Vijf over half tien vertrokken we naar de start. Ditmaal geen zoeken naar de start maar in vliegende vaart langs het Westerpark naar de A12. Echt hoog lag het tempo niet. Klassementsleider Charles reed op kop met zijn naaste belager, Aad in het wiel. Ik besloot maar eens het tempo op te voeren wetende dat ik dit later wel weer moest bekopen, zo gaat het nou eenmaal. Langs de A12 ging het tempo weer omhoog. De uitzetters hadden een leuk stukje land gevonden langs de gloednieuwe geluidswal. De notoire afsnijders bleven hier op het fietspad rijden, d'r stond tenslotte geen emmer. Verderop doken we een stuk bos in en reden langs het Bredewater op het kantoor van Jules af waar op het parkeerdek 2 emmers stonden die iedereen eigenlijk wel had.

Via de Boerhaavelaan en Stolbergenlaan gingen we langs de Delftsewallenwetering weer naar de A12 om onze weg te vervolgen naar Bleizo. Daar waren een paar zoekpijlen geplaatst. Ik probeerde een uit kunstje uit door om te draaien op het moment dat ik de vervolgpijl zag. Een deel van de rijders trapte er in, de afsnijders hadden het meteen door en kwamen achter me aan. Al snel kwam alles weer bij elkaar en reden we op de HSL af waar een flink stuk land langs het spoor op ons wachtte. Hierna ging het verder langs de N209 naar het nieuwe fietspad door het Bentwoud. DE koploper was niet meer te zien door de mist. Uiteindelij kkwam er een kopgroep van zo'n 7 man bij elkaar. Door verkeerd gokken bij een zoeker moest ik deze laten gaan en zag ze in de mist verdwijnen hoewel het gat misschien net 50 meter was. Ondertussen werd ik bijgehaald en uiteindelijk bij Hazerswoude kwam het hele zooitje weer bij elkaar.

Volg gas ging het op Klein Giethoorn aan waar enkele achterblijvers hun knijper in een emmer gooiode waar de rest geen aandacht had besteed. Langs de Oostvaart reden we naar de Vierheemskinderenweg aan waar eindelijk het langverwachte lange stuk land van Henk kwam. Eerst door een oud maisveld wat goed te doen was om vervolgens langs de N11 naar Hazerswoude-Rijndijk te gaan. De groep ging nu aardig uit elkaar, In het dorp moest nog een lus genomen worden waar enkel doorreden. Helaas stond er in deze lus geen controle zodat de voorgangers zeer veel geluk hadden en vol gas doorreden.

Onder tussen zette we een achtervolging in. Langs de N11 tot het bosje bij Weipoort. Daar moesten we een stukje singletrack van de MTB route volgen. Op de gok reed ik erlangs hoewel ik nog wel één knijper over had. Dit was een goede gok. Nu was het een kwestie van gas blijven geven terwijl een groepje notoire hardrijders in mijn nek zat te hijgen. Samen met John en Frank was het vechten voor onze plek. De hekken van de Weipoort waren onze medestanders, deze smeet ik toen ik er door was zo hard mogelijk dicht, dit hield de groep achter ons toch een beetje op. Na de brug van de Zuidbuurtseweg was het scherp links het land in. John miste de bocht en moest omrijden over de weg wat hem uiteindelijk best goed uit kwam. Frank liet ik al snel achter me. De vos was in zicht met een flink stuk land voor me. Iets wat ik altijd graag heb. Frank liet ik al snel achter me en John zag ik van rechts komen en bijna gelijktijdig kwamen we bij de vos, ik wist mijn ring nog net voor hem over de paal te gooien. Toen ik omkeek zag ik de groep met hardrijders komen die de paal bijna in tweeën reden. Ondertussen kwam Charles vloeken en tierend op Jan bij de Vos. Wat bleek, Jan had Charles gesneden net voor we het land ingingen. De gemoederen liepen nog hoog op.

Al met al was het een prima jacht voor mij. Ik kwam als zevende bij de vos. De eerste vier hadden één of meerdere controle's gemist, waardoor ik derde was in de dagstand. Iets wat me prima uitkwam. Nu sta ik tweede in de stand, nu proberen vast te houden, ik ga er nu voor, het klassement.

De 1e Vossejacht

Afgelopen zondag was het eindelijk zover, de eerste Vossejacht van het seizoen. Naa maanden van voorbereiding, waar ik serieus aan mijn vorm had gewerkt, kon ik, samen met 26 andere gekken, eindelijk los.
Voor vertrek werd er eerst stil gestaan bij het overlijden van Rob Moioli begin dit jaar. Ten nagedachtenis van Rob wordt er nu om vijf-over-half-tien gestart omdat Rob steevast ook vijf minuten te laat was.
Ditmaal was de jacht uitgezet door Thijs Vreugdehil en Rob van der Plas, twee oude rotten op het gebied van Vossejacht die het uitzetten van een jacht prima verstaan. Ook ditmaal hadden ze er een mooie klassieker van gemaakt.

De start was al bij zo'n punt waar complete verwarring zou ontstaan over de te volgen richting. Enkele lepe jagers hadden de eerste pijl gevonden en vlogen met het complete peloton in de achtervolging op een woonwijk aan. Daar was het weer draaien en keren over woonerven en tuinpaden. Rob stand er te opvallend met de gele emmer net  na een zoekpijl. Het kon niet anders zijn dan dat er nog een emmer en de buurt moest staan. Toch reed een grote groep direct op hem af terwijl ik rechts afsloeg en inderdaad de blauwe emmer aantrof waar nog geen knijper in lag.

In de veronderstelling dat ik nu in de achtervolging in op de grote groep voor me. Door het Westerpark Buytenpark ging het op Stompwijk aan. Hier werd ik achterop gerede door de groep die toch was omgekeerd op zoek naar de andere emmer. Bij Stompwijk namen we het lusje langs de N206 om vervolgens door de Geerpolder richting Zoeterwoude te rijden. Opvallend was dat een grote groep bij elkaar bleef terwijl er stevig werd doorgefietst. Van achter de groep reed ik vlot naar voren omdat ik in de veronderstelling was dat we een stukje singletrack van de MTB route zouden krijgen, dan zat ik in ieder geval vooraan. Helaas gingen we over de kerkepaden van de Weipoort. Daarbij was nog wat verwarring door een onduidelijke pijl. De grote groep reed zo het erf van een boer op die volgens mij meteen zijn jachtgeweer in gereedheid bracht.

Na het geharrewar ging het via Gelderswoude waar ik nu flink moest doortrappen om weer vooraan te komen. Het ging eigenlijk opvallend makkelijk. Bij Oosterheem zat ik weer vooraan en doken we achter Miss Etam weer een stuk bouwrijp terrein in. Bij Bleizo reden we weer een stuk land in. Ik dacht slim te zijn en een bocht af te snijden. Hier reed ik zo een kuil in en vloog over mijn stuur met een salto het gras in. Allemaal zonder erg, na het rechtzetten van mijn stuur was het langs de A12 wederom vol gas weer naar voren rijden. Samen met Jules en Aad reed ik kop-over-kop richting de koplopers. We werden spoedig ingehaald door een behoorlijke groep waar van samenwerking totaal geen sprake was. We hielden onze benen stil. Uiteindelijk wisten we bij de twee koplopers te komen doordat ze moesten zoeken bij een zoekpijl. In de grote groep gingen we op de Balijbrug af waar ik profijt had van mijn MTB trainingen en in volle vaart langs de trappen naar beneden reed terwijl het merendeel liep of voluit remde.

We maakte een grote lus door het Balijbos waar we Thijs troffen met de rode emmer. Charles die samen met Jules nu 20 meter voorsprong had op de grote groep wees Jules de verkeerde weg bij een Zoeker. Hij had die ochtend komende vanuit Nootdorp de route al gereden en wist dat we langs de A12 moesten blijven. Vanaf Knorrestein ging het via het ruiterpad, waar de laatste controle stond, op de vos aan. Charles nam de gok om het laatste stukje ruiterpad niet te nemen, iets wat hem goed uitkwam. Daarachter reed ik op 2e positie met Aad Scholten achter hem aan. Bij de hoek van het park stond al de vos. Aad wist nog net voor me langs te schieten en zodoende kwam is als derde bij de vos.

Al met al was ben tevreden. De vorm is goed want moe was ik niet. Dit bied perspectief voor de toekomst. Ik ga me nu volledig op de Vossejacht richten. Eens kijken wat er voor me te halen valt in het klassement.

L' Alpe d'Huez

Vandaag is het dan zover, de Ronde van Frankrijk gaat weer finishen op L'Alpe d'Huez. De weg is al dagen lang een bijna 14 km lange camping. Het wegdek is allang niet meer zwart, maar rood, veel wit en blauw. De lokale ondernemers draaien overuren. Al met al, de gekkigheid is compleet. Maar wat maakt deze berg nou zo bijzonder? Wat mij betreft als fietser niks. Ten eerste is het een brede veel te drukke weg. Als je er klimt komt een permanente horde van auto je voorbij. Bijzonder zwaar is de klim ook niet. Het begin is dan even 10% maar dan heb je het ook wel gehad. Het uitzicht is ook niet echt bijzonder. Daarvoor kan je beter de zijwegen nemen. Het meest bijzondere is gewoon de de Ronde van Frankrijk deze berg regelmatig aandoet en er opvallend veel Nederlanders hebben gewonnen, 8 stuks. Daarmee staan we gelijk aan de Spanjaarden die er ook 8 keer hebben gewonnen.

Zelf heb ik de puist 2 keer beklommen. In 2002 en 2003. In 2003 heb ik mijn tijd niet gemeten, toen reed in de Marmotte en was ik gewoon blij dat ik überhaupt boven kwam. Hoewel ik niet eens zo slecht reed want mijn eindtijd van de Marmotte was 8:28 en toen had ik goud. In 2002 had ik mijn tijd wel opgemeten. Toen deed ik er 58 minuten over. Toen heb ik wel wat middelen gebruikt zal ik maar zeggen. We hadden die dag al een rondje van 120 km gereden. Terug op de camping aan de voet van de Alp lieten we het bier rijkelijk vloeien. Tijdens het eten ging de wijn er ook goed doorheen. Toen besloot ik, wellicht dronken, om eens naar boven te fietsen. Het voordeel was dat de weg uitgestorven was, maar dat zal vandaag anders zijn.

Hoogtestage op dijken

Hoogtestage. Het is een magisch woord waar veel fantasie uit gaat. In aanloop naar de Tour de France had Neerlands hoop, Robert Gesink, niet anders gedaan dan op hoogtestage te gaan. Toch heb ik er mijn twijfels over of je er nou zoveel sterker van wordt. De Tour gaat niet kilometers lang over cols van ruim 2.000 meter hoog, het voordeel van de extra rode bloedlichaampjes valt misschien te verwaarlozen.

Het doet me denken aan 2003. Toen deden we met een aantal leden van de toervereniging mee aan de Marmotte. Dit is een 174 km lange cyclosportief door de Franse Alphen met de finish op de Alp d'Huez. Deze cyclosportief staat hoog in aanzien bij fietsers. Niet alleen bij wielertoeristen, maar ook bij wielrenners. Zo is de Marmotte eens gewonnen door de latere wereldkampioen Laurant Brochard. Ook de nederlanders zijn behoorlijk succesvol geweest. Na de jaren dat Hans Dekkers er heer en meester was, was het in 2003 een jonge Raborenner die hem won, zijn naam was Laurens ten Dam.

Als voorbereiding op de Marmotte reden we met onze groep regelmatig gezamenlijk tochten om te trainen. De nadruk lag op kilometers maken. Gewoon uren in het zadel zitten en trappen met die benen. Één week voor de Marmotte hadden we bij onze vereniging de Waardentocht. De langste afstand, 210 km, leek ons een prima voorbereiding op de Marmotte. De Waardentocht was zo vlak als je je maar kan bedenken. Dijken, waarden en polders. Enkele wilden hun klimcapaciteiten verbeteren en reden de Hel van Wageningen, die de zelfde dag georganiseerd werd.

Spijt van het rijden van de Waardentocht hadden we niet. Die dag werden we verwend met een bak wind ergens uit het westen. De route ging van Zoetermeer naar Kinderdijk om door de Alblasserwaard en Vijfherenlanden op Vianen aan te gaan. Tot zover verliep het voorspoedig. Over de brug op de Lekdijk begon de ellende. Tegen de wind in stoepen ging het kop over kop op Lopikerkapel aan waar we gelukkig van de dijk af gingen en de wind iets minder was. Voorbij Schoonhoven ging het deels door de Krimpenerwaard en over de Lekdijk op Krimpen aan de Lek aan. Inmiddels was de wind richting het noorden gedraaid zodat we deze richting Gouda weer lekker tegen hadden. De rust in Haastrecht kwam toen als gelegen. Het was wel de mooiste training die ik gereden had en uiteindelijk hadden de meeste deelnemers die meereden aan deze tocht goud bij de Marmotte.

Daarom stel ik voor dat de Nederlandse renners komend voorjaar geen warme zuidelijke oorden op zoeken om te trainen. De Arabische woestijn links laten liggen, maar gewoon gaan stoempen op de dijken, tegen de wind. Ten slotte heeft Jan Janssen zijn klimtalent ook getraind op de Zegwaardseweg.

Zondagse koffie

Na lange tijd heb ik afgelopen zondag weer eens met "De Brug" gefietst. De Brug is een verzamelplaats van fietsers uit de stad. Op zondag wordt er altijd een vast rondje naar Noordwijk gereden waarbij de route op de heenweg vaststaat. Ook de koffiestop is op de vaste plek. Wie er op de heenweg af moet heeft pech en zal op eigen gelegenheid naar de koffie moeten rijden. Eén troost. Iedereen die meegaat weet dit, dus je weet waar je aan begint.
De training verloopt eigenlijk altijd wel het zelfde. Rustig rijden we de stad uit. Aangekomen op de Voorweg gaat het tempo omhoog. Wat rustiger door Wassenaar om bij het inrijden van de duinen aan elkaar te laten zien hoe hard we kunnen klimmen. Afhankelijk van de drukte wordt het tempo doorgezet door de duinen waar soms op de hellingen flink wordt doorgetrokken. Over de boulevard van Katwijk gaat het wat rustiger en enigszins hergegroepeerd. Het laatste stukkie duinen gaat het gas echt open tot een sprint net voor Noordwijk. Daar drinken we dan koffie in De Stip. Hoewel die tent inmiddels al een paar jaar anders heet noemen we het nog steeds De Stip.

Eigenlijk is dit het hoogtepunt. Het fietsen wordt geanalyseerd. Het toerfietsen, het wielrennen, de Tour of wat er dan speelt. Na de koffie gaan we weer terug. Hierbij varieert de route. Wie voorop rijdt bepaald de route. De ene keer gaat het via Wassenaar terug, soms via Leiderdorp of als we er echt zin in hebben rijden we door naar Het Kopje.

Als je er zo over nadenkt is het allemaal wat saai, steeds het zelfde doen. Raar dat het toch iedere week genoeg mensen blijft trekken om met elkaar buiten te spelen.

De Tourfietser

Je kon er de klok weer op gelijk zetten. De Tour-de-France is begonnen en ze kruipen weer uit hun hol, de Tourfietsers. Van die mensen die zien dat de Tour is begonnen en zich ineens herinneren dat ze nog ergens een racefiets hebben staan. Meestal van het model wat in 1985 nog in was. Dan gaan ze op pad. Vaak in een wielertenue van een niet meer bestaande wielerploeg, ik heb ze zelfs in wollen truien zien langsrijden.
Als ze überhaupt een helm op hebben dan staat deze te ver naar achteren. Natuurlijk op een stel gympen met Toeclips en daar gaan ze dan. Vaak weten ze niet waar ze heen moeten en volgen dan gewoon een doorgaande weg terwijl de ervaren fietser de polderwegen of fietspaden pakt. Al snel plakken ze achter een groep en krijgen het idee dat het allemaal niks voorstelt, maar 20 km later breekt het tempo van een groep wielertoeristen ze toch op. Eigenlijk zijn ze dan al te ver van huis en moeten dan, al compleet gesloopt, weer 40 km tegen de wind richting huis.
Of die ander. Die achterom kijkt en een groep fietsers ziet naderen. Hij versnelt en probeert zo voor de groep uit te blijven. De groep past natuurlijk zijn snelheid aan en laat de Tourfietser zo zwemmen tot deze compleet kapot is. Gisteravond deden we het nog om vervolgens er snoeihard over heen te gaan.
Wat ik ook heb meegemaakt, staan ze bij het clubhuis van onze fietsclub om een rondje mee te fietsen. Dan stellen ze de vraag hoe hard we rijden. Als we antwoorden met 30 dan denken ze dat dat de afstand is. Maar we maken ze duidelijk dat we dan zo'n 75 km rijden. De moed zakt ze dan al in de schoenen.
We hebben nog 2,5 week lol voordat deze fietsers weer hun fiets in de schuur opbergt. Als ze de smaak te pakken hebben pakken ze hun fiets in april weer, om mee te doen met de Amstel Goldrace.

Wil je de telling bijhouden: http://twitter.com/#!/search/tourfietser
(iedere wielertoerist die zich tourfietser noemt terwijl hij toerfietser bedoelt hoort er ook bij)

Flierefluiters

Je kant ze wel. De Flierefluiters. Ze zien er allemaal ook het zelfde uit, alsof er een soort dresscode voor bestaat. Geruit overhemd, pet op, ribbroek, sandalen met geitenwollen sokken. Op een klassieke bruine fiets met 3 versnellingen, meestal van Union of Gazelle met zo'n fietstas aan de bagagedrager fietsen ze door het land. En maar fluiten. Nou ja fluiten, ze persen lucht door getuite lippen op een manier alsof je ze net betrapt hebt. Laatst bij een fietstocht, toen ik 3 van die Flierefluiters was tegengekomen ging ik er eens op letten. De eerste stond, nog half op het zadel zittend, het verkeer op een kruispunt te aanschouwen. De tweede stond een groep zeilmeisjes te bekijken. Maar de derde viel het me echt op. Flierefluitend fietste hij achter een groep jonge meiden aan. Volgens mij gewoon de verkeerde kant uit, compleet geobsedeerd door de de jonge meiden.

Toen drong het tot me door, de Flierefluiters kijken stiekem naar jonge meisjes. Soms verdenk ik ze ervan dat ze nog wel eens een bezoekje brengen bij de meisjes van plezier. Niet dat ze naar binnen gaan, maar gewoon, nog half zittend op het zadel, bekijken ze de meisjes.

Let maar eens op als je ze onderweg tegenkomt, meestal zijn er jonge meisjes in de buurt waar ze naar gluren, de Flierefluiters.

Rondje om 't Veen

't Veen, zo noemen de bewoners van Roelofarendsveen hun dorp en dat is ook zo'n beetje het keerpunt van de route met onderweg het nodige water van de Kagerplassen en de Braassem.

Laagvliegen

Vol goede moed toog ik vanavond naar de fietsclub. Eens kijken of ik op tijd was om mee te gaan met de A-groep, of groep Cyclospotieven.
Ik had geluk en was op tijd. Bij het clubhuis stonden nog 3 vrijwillegers te wachten, Hendy, Frans en Michel. Niet veel later kwam Peter ook die we op Twitter #dedokter noemen.

Op teken van Peter vertrokken we, we kwamen tenslotte niet om te kletsen maar om te fietsen. Via de Meerpolder en Stompwijk ging het op Gelderswoude aan. Al die tijd reed ik met Peter op kop terwijl mijn hartslag het weigerde om nog onder de 170 te komen. Aan het einde vond ik het genoeg en ging achter de groep hangen, mijn hart zakte meteen richting de 150 dat voelde een stuk beter. Langs Hazerswoude stoomde we in volle vaart op Hoogmade aan waar bleek dat de avondspits nog in volle gang was gezien de grote hoeveelheid sluipverkeer.

Bij Rijpwetering maakte we kennis met een Connixxionbus die wel heel dichtbij kwam. Op de Ringvaart werd, alsof het nog niet genoeg was door Hendy het tempo lekker opgevoerd boven de 45 km/u. Via Leimuiden en Rijnaterswoude maakte we een lusje richting Ter Aar. Hier reed ik op een veerooster lek. Mijn band was in 1 klap leeg. Vlug haalde ik mijn buitenband eraf. Hoewel dit een behoorlijk strak exemplaar is kreeg ik door de hitte van de band deze er behoorlijk soepel af. Vlug pakte ik mijn reserveband, deze bleek een gewoon ventiel te hebben zodat ik deze niet door het gat van mijn velg kreeg. Met een band van Hendy en luchtpatroon van Frans was het klusje toch vlot geklaard en konden we snel op pad.

Net toen we wilde opstappen kwamen er nog 3 bekende aan, Mike, Andre en Igor die meteen bij ons aansloten. Vanaf dat moment kwam mijn teller niet meer onder de 35 km/u. Er werd koers gezet naar Alphen en Hazerswoude-Dorp in een mooie finale naar Zoetermeer te rijden. Hier moest ik de boel toch laten lopen maar bij Benthuizen kwam het zooitje weer bij elkaar. Al met al was het weer mooi geweest, hoewel ik nog wel iets te kort kwam. Één ding viel me wel op. Voorheen lag ik na dit soort trainingen nog na te stuiteren in mijn bed maar nu vallen mijn ogen bijna dicht, dus welterusten allemaal.

En nu lekker dromen

Morgen is het zover, de Geestgrondentocht. Ik ga nu maar lekker slapen en morgen genieten van o.a. dit beeld

Ricco de Randdebiel

Beste Ricardo, je was altijd al een zonderling. Vrienden had je niet, je hebt ze niet en je zal ze ook nooit krijgen. Wat je weer wel hebt is een grote bek. Toch waren er mensen die vertrouwen in je hadden. Hadden, dat wel de ploegleiding van Vacansoleil gaf je een tweede kans. Het mocht niet baten. Je had ergens een zak op de kop getikt welke ze bij de bloedbank ook gebruiken en was in je badkamer aan het knoeien gegaan. Op zich ging alles goed. Jammer voor jou dat je 2e hands koelkast die je op de markt op de kop had getikt niet meer zo heel erg goed was. Je zakje bloed was met een week al compleet bedorven. Je dacht dat die putlucht van de pasta kwam die je drie weken geleden van Mamma had gekregen. Ook de Parmezaanse kaas was niet de oorzaak van die lucht die je iedere keer tegemoed kwam als je de deur van je koelkast open deed.

Nu lig je daar, in het ziekenhuis, net voor de dood weggehaald. De kans is groot dat je je nooit meer bij je ploeg hoeft te melden. Toch zou het een straf zijn wanneer moest deelnemen aan De Ronde, alleen al omdat je zo'n bloedhekel hebt aan de kasseien. Maar ook de ploeg waar je mee op pad moet. Leukemans, Devolder, Westra en Hogeland. Ze zouden al fietsend patatten van je maken. Afsnijden is er niet bij voor je Met links Stijn, rechts Sjonnie is er geen ontsnappen aan, ze walsen ze je plat op de eerste de beste kasseienstrook. En niet alleen die, het complete peloton zou over je heen rijden alsof je kassei zou zijn. Behalve Fabian dan, die zou je een slinger geven, zo naar de maan.

Helaas, zo ver komt het niet. Wellicht zit je over een paar maanden dagelijks tegen een paar tralies aan te kijken. Je zal je wel bedenken als je onder de douche staat met Big Bubba in de buurt. De douches van Roubaix vallen dan best nog wel mee.

Zoetermeerse Wielerweek

Het klinkt misschien gek, maar eind maart is er een heuse Zoetermeerse Wielerweek. Het klinkt misschien raar, maar in 1 week tijd zijn er 3 evenementen die iets met wielrennen te maken hebben.

Zondag 21 maart de Wielerronde van Zoetermeer, eigenlijk was dit een onderdeel van de Ronde van het groene hart, maar deze gaat helaas dit jaar niet door.
Woensdag 23 maart de voorstelling Man en Fiets van Wilfried de Jong samen met Ocobar in het Stadstheater.
Als afsluiter op zaterdag 26 maart de Hobbeltjestocht bij TV Zoetermeer '77.

Die dag start ook de Vlaamse wielerweek, de na-apers.

Denkwaardige Vossejacht

Vandaag was de laatste reguliere Vossejacht. Wat rest ik het NK volgende week in de Achterhoek. Voor vertrek deelde Martijn, de uitzetter, ons mede dat het geen jacht zou zijn zoals we gewend waren. Nu moet ik eerlijk bekennen dat iedere jacht wel vreemd is, dat is juist het leuke eraan. Maar Martijn melde ons dat de jacht dwars door het centrum van Den Haag zou gaan. Ik zag ons al over het Binnenhof rijden. Zover kwam het niet, maar daarom was deze jacht niet minder spectaculair. Na een vliegende start ging het tegen de 40 km/u langs de A12 op Voorburg aan. Via het oude centrum van Voorburg en de Binckhorst werd de belofte waar gemaakt. Via de Rivierenbuurt reden we het centrum dan echt in, helaas sloegen we de Geleenstraat over, dat zou pas een stunt zijn geweest.



Via de Bierkade en Paviljoensgracht kwamen we echt het hart van Den Haag in. De Hagenezen langs de kant van de weg sloegen dit ritueel van het langsstormende peloton vol verbazing gade. Over het terras van de Zwarte Ruijter werd er koers gezet naar de Grote kerk. Via de Oude Molstraat en Prinsenwal werd doken we de paleistuinen in. De dienstdoende paleiswacht keek vol ongeloof naar het ritueel wat zich voor zijn neus afspeelde. Een kleine 30 volwassen mannen (en één vrouw) was op de fiets aan het zoeken naar een tweetal emmers waar knijpers in werden gegooid.

Langs het hoofdbureau van Politie en de Bonistraat doken we de Scheveningse bosjes in. Hier werd het peloton via bospaden, zandvlaktes en beklimmingen richting het Belgischpark gestuurd. Langs "hotel Scheveningen" gingen we de duinen in. Op de Koningsberg verloor ik mijn bril welke Antoon me in het clubhuis weer terug gaf. In Meijendel we een voetpad in gestuurd, wat een mooi stukje was, gelukkig was het ver weg van de parkeerplaats zodat we weinig zuurkijkende wandelaars tegenkwamen.

De finale was de bekende weg. Met de groep werd er nog een poging gedaan om een molentje te draaien, dit ging niet echt vlot.
Bij de Kniplaan sloegen we linksaf om vervolgens door een stuk land parallel aan de snelweg weer naar de Kniplaan te rijden. Hier zagen we de grote groep voor ons rijden, we wisten nu wel dat we niet voor de overwinning reden.

Toen ik het land uitreed was de groep behoorlijk uitgedund. Met alleen Frank reed ik op het Buytenpark aan. Frank wist nog te vertellen dat we nog een stuk land zouden krijgen. Eigenlijk wist ik nu wel genoeg. De Vos stond in een stuk land die ik ook in mijn jacht had zitten. In dit land liet ik Frank ver achter me en stuiterde over de bevroren grond naar de Vos waar de grote groep eigenlijk net was aangekomen. Ik had genoten van deze mooie jacht. Jammer dat het seizoen erop zit, de goeie vorm komt er net aan.

Schuitje varen...

In de eerste Vossejacht van dit seizoen zat een voetveer. Zo'n eentje die je zelf moet bedienen. Het duurt wel even een tijd voor je aan de overkant bent, en er passen slechts 4 personen op. Behalve bij een Vossejacht dan, ik geloof dat het record op 8 stond. En maar zwengelen aan het wiel, traag ging het naar de overkant. Wie de Vossejagers een beetje kent weet het al, na afloop een hoop geouwehoer, hoe ze dit in de jacht konden opnemen. Een van de jagers verkocht zelfs al zijn fietsen en zou nooit meer meedoen. De week erop was hij er weer, op een nieuwe fiets, want al zijn andere fietsen had hij inderdaad verkocht. Het blijft mooi zo'n voetveer, jammer dat ik hem heb gemist.

2 kilo zwaarder

See and download the full gallery on posterous

De uitzetters van de laatste Vossejacht vonden het nodig om er lekker veel land in te doen. Resultaat is dat mijn fiets gewoon 2 kg zwaarder is geworden.

De Lange

Het was op een koude voorjaarsmaandag in 2005. Mijn broer, Eelco moest voor school even naar Amsterdam. Omdat ik vrij was besloot ik mee te gaan. In het kader van de aankomende Duinentocht, een ware klassieker binnen onze vereniging, gingen we op de fiets. Zestig kilometer en en zestig terug. Al met al een mooie training.
De hele rit ging eigenlijk behoorlijk voorspoedig. Ruim op tijd reden we langs de Amstel Amsterdam binnen. Daarom besloten we bij de Kalfjeslaan maar een bak koffie te gaan doen. Ik stalde mijn fiets tegen het fietsenrek toen ik in gesprek raakte met een oudere afgetrainde man in wielertenue. Hij vroeg me waar ik vandaan kwam. Zoetermeer antwoordde ik. Hij vond dat we d'r dan al een knap eindje op hadden zitten, zeker gezien het feit we geen wielrenners zijn maar wielertoeristen. Inmiddels drong het tot me door met wie ik stond te praten. Eelco die aan de overkant van de weg stond vroeg zich af met wie ik stond te praten. De man meldde dat hij stond te wachten op een maat, ze gingen een rondje van zo'n 40 km door de polder rijden.
We namen afscheid van de man en dronken binnen in de behaaglijke warmte een bak koffie. Aan de overkant van de weg zagen we de man rondjes rijden op het kruispunt. Eelco zei nu het geheim te weten hoe je het snelheidsrecord van Parijs-Roubaix op je naam kon schrijven.
Op de terugweg, bij Ouderkerk, kwamen we de man weer tegen, hij herkende ons en stak zijn hand op naar ons. Deze ontmoeting met Peter Post zal me altijd bij blijven.