Voorjaarsklassiekers en de Rabobank

De Voorjaarsklassiekers zitten erop. Het was voor het Nederlandse wielrennen niet veel soeps. Nikki wist gelukkig nog Dwars door Vlaanderen te winnen en Lieuwe Westra nam de 5e etappe van Paris-Nice voor zijn rekening. Maar dat was het dan. Opvallend mag het matige presteren van de Rabobank ploeg genoemd worden. Totaal onopvallend reden ze dit voorjaar rond.

Toch vreemd. Het is de ploeg met een hoop geld en stuk voor stuk goede renners en toch reden ze niet in beeld. Dan verlang je wel eens terug naar de tijd met Michael Boogerd. Niet dat het een veelwinnaar was, maar je zag hem altijd in beeld rijden om vervolgengs strijdend ten onder gaan. Of Erik Dekker die op zijn gemak wegreed uit het peloton en dan vaak won.
Tegenwoordig snap ik niet veel van de tactiek van de Rabo's. Alsof er door ploegleiders niet meer gevloekt mag worden. Ik heb het vermoeden dat alleen Adri van Houwelingen nog van de oude stempel is en de hele bende bij elkaar vloekt met de nodige GVD's. Boogie heeft tenslotte de Amstel Goldrace ook alleen maar gewonnen omdat Jan Raas hem dreigde te ontslaan als hij nog één keer op kop kwam.
Daar is meteen het zere punt. Raas, oud wielrenner wist hoe hij wielrenners moest benaderen. Nu wordt de ploeg geleid door een bankdirecteur die volgens mij de renners benaderd als een bankmedewerker. Eerst een formulier in drievoud invullen voor je mag demarreren.
Ik hoop dat ze bij de Rabobank eens wakker worden. Ik ben tenslotte niet de eerste die kritiek uit. Nou zal het winnen lastig worden, maar rij wel in beeld. En dan niet achterin maar voorin, met je neus in de wind.

La Doyenne

Morgen staat de laatste voorjaarsklassieker op het programma, Luik-Bastenaken-Luik. Helaas heb ik tot op heden deze klassieker nooit zelf gereden. Één keer had ik me ingeschreven, dat was in 2003. Maar omdat mijn vriendin hoogzwanger was besloot ik niet te gaan. Een wijs besluit van die dag beviel ze van onze dochter Sara. Ik stuurde mijn broer en zwager een SMS dat ze oom waren geworden. De één reed op dat moment op de klinkers in Stavelot terwijl de ander net zijn bidon aan het vullen was op de Wanne.

Sinds ik in 1996 voor het eerst meeging naar het Ardennenweekend van de fietsclub ben ik verzot op dit gebied. De heuvels, de rust en de hele sfeer. Ik ben de nodige jaren mee geweest. De meestal grijze lucht en de geur van de kolen die er heersen stemmen me altijd tevreden en gelukkig. De eerste weekenden dat ik meeging waren in Rochelinval, een gehucht tussen Trois-Ponts en Vielsalm waar we vanuit het huis een prachtig uitzicht hadden op de Wanne. Daar zaten we in de nabijheid van de beroemde beklimmingen (Côte Wanne, Sur le Stokeu, Haute-Levee, Rosier en La Redoute). In die periode heb ik het gebied als mijn broekzak leren kennen en me ook leren verbazen over het parcours van La Doyenne. Het blijkt dat de De Wanne slechts voor de helft beklimmen, ook de Stokeu neemt men vaak niet verder dan het beeld van Eddy Merckx.

Één jaar zat "Het postkantoor" (Les Hezalles) erin. Een totaal onbekende klim welke je vanaf het postkantoor van Trois-Ponts neemt waarbij je krakend een drietraps raket moet afwerken. En als je denkt dat je het gehad hebt gaat het vrolijk verder. Als je bij het station van Trois-Ponts sta kan je hem aan de overzijde zien, geplakt tegen een rotswand.

Even terugkomend op La Doyenne, ik heb dan altijd het gevoel dat het wielerseizoen er dan op zit. Wat hierna volgt boeit me nooit zo. Van de drie grote rondes wil ik nog wel eens een blik werpen op de Giro vanwege het soms spraakmakende parcours. En de Tour? mocht deze dit jaar net zo spannend worden als afgelopen jaar (red hij het wel of red hij het niet?) dan bestaat de kans dat is ik deze wedstrijd ook wel eens ga waarderen. 

Maar goed morgen eerst de Luik, met de niet bestaande col Côte de La Roche.

LBL 2003 op Côte de Saint-Roch 

Kouwe klauwe

Gisteravond besloot ik een tempo duurtraining te doen. Ik had een mooi rondje om Zoetermeer gepland waarbij ik stevig zou kunnen doorrijden. Ik zou expres dichtbij Zoetermeer blijven omdat het niet droog zou blijven.

Even voor zeven uur stapte ik op de fiets en reed eerst rustig in de richting van de Zoetermeerseplas. Van regen was voorlopig in velden of wegen weinig te zien. De lucht was blauw en de zon scheen volop. Er stond een stevige wind vanuit het zuidwesten. Daar zou ik met al het draaien en keren niet veel last van hebben.

Via de Geerpolder reed ik op Vlietland aan. Ik nam het Hellepad en realiseerde me toen dat ik eigenlijk langs de provinciale weg had willen blijven, nou ja er zijn ergere dingen. Eenmaal langs de vVliet was het hard werken tegen de wind die ik nu vol op kop had. Toch wist ik het tempo boven de 30 km/u te houden. In de verte zag ik boven Den Haag forse regenbuien, toch had ik geluk omdat ik bij Leidschendam weer landinwaarst ging en zo de bui miste. Via Wilsveen ging het weer voor de wind op Zoetermeer aan. I nhet Buytenpark had ik nog een rekening open staan op de Kraalpas-Noord. Voor het KOM klassement in Strava moest ik daar even een stevige tijd neerzetten, wat gelukkig ruimschoots was gelukt.

Na deze sprint bergop ging ik via het Westerpark richting de Balij. Ik zag dat het tunneltje onder het spoor bij de 's-Gravenweg al aardig opschoot. In de Balij kreeg ik een plens ijsregen over me heen. In een mum van tijd was ik doorweekt maar erger nog ook steenkoud. Iets waar ik normaal niet veel last van heb. Het ronddraaien van mijn pedalen ging meteen niet meer soepel. Ik besloot maar huiswaarts te keren, dit werd helemaal niks meer. Hoewel het inmiddels alweer droog was had ik het steenkoud. Met name mijn handen wilde niet veel meer doen. De laatste keer had ik dit tijdens de afdaling van de Croix-de-Fer gedurende de Marmotte van 2002.

Eenmaal thuis was het weer snel opwarmen met een bak koffie en douchen. Omdat ik een strakke tijd op de Kraalpas heb neergezet was dit een geslaagde rit, ik had in ieder geval een doel bereikt.

Senioren op een rij

Bij onze fietsclub hebben we de Senioren. De Senioren ooit gestart als een groepje recreatieve fietsers die op de gewone fiets rondjes van 40 á 60 km rondom Zoetermeer fietsten. De gewone fiets werd in loop der jaren ingeruild voor de racefiets en de snelheid langzaamaan opgevoerd.

Zaterdag hadden we de Geestgrondentocht. Ook de Senioren namen deel. Hoewel ik niet bij de start ben geweest vermoed ik dat ze in één groep zijn vertrokken. Bij de koffie zag ik ze wel. In kleine plukjes kwamen ze binnen en gingen ook niet bij elkaar zitten.

Verspreid over het terras betichtte elkaar van het verkeerd rijden van de route. Om de één of andere manier waren ze elkaar onderweg kwijt geraakt, iets wat wel vaker gebeurd als ik de verhalen mag geloven. Groter was de hilariteit toen één Senior de rust gewoon voorbij fietste. Een Senior die wij ondanks on straffe tempo pas bij Leiden inhaalde.

Het meest wonderbaarlijke was wel het feit dat we een grotere groep Senioren onder leiding van
Miepmiep bij Aerdenhout onverstoorbaar uit een totaal verkeerde weg zagen komen.

Al met al was het zeer bijzonder om nu eens zelf mee te maken dat de verhalen van de Senioren echt kloppen.

Geestgrondentocht, laagvliegen door de bollenvelden

v.l.n.r. Rien, Piet, ik en Pim

Vandaag heb ik de Geestgrondentocht gereden. Een 165 km lange tocht welke op de heenweg door de duinen gaat en de terugweg door de bollenvelden. De weersvooruitzichten waren ideaal. Zon, en windkracht 3 vanuit het noorden. Mooi weer en een mooie route, prima ingrediënten voor een geslaagde dag. Toen ik 's-morgens in het clubhuis kwam stroomde de nieuwe clubkleding langzaam binnen. Veel leden waren de afgelopen dagen bij RSC langs geweest om de nieuwe kleding op te halen. Iedereen moest daarom ook even op de foto.



Om half negen vertrokken we met een behoorlijke groep richting de duinen. Via Wassenaar en Den Haag doken we de duinen in welke we tot Santpoort zouden volgen. Met de wind op kop en het glooiende wegdek was het op kop best hard werken. In Noordwijk namen we gebruikelijke buurtje met een opeenvolging vijf toch wel smerige heuveltjes. Na Zandvoort reden we door de Kenmerduinen welke we slechts enkele jaren geleden hadden ontdekt. Bij Santpoort namen we afscheid van de 140 km groep en reden verder door Driehuis richting Velsen. De Driehuizerkerkweg geeft je een beetje het gevoel van het Bos van Wallers, hoewel dit wegdek beter te doen is.

Via de Spaarnwoude, met het nodige klimwerk reden we op Spaarndam aan. Daar was de koffie gepland. Toen we plaats namen en enkele een banaan begonnen te eten kregen we te horen dat dit niet mocht, en een discussie later reden we zonder koffie verder. Deze koffiestop, waar we al enkele jaren met plezier kwamen, staat nu op de zwarte lijst. We volgde verder de route en besloten naar de rust van de 140 km te rijden. Dit beviel een stuk beter. Prima koffie, goed appelgebak en vlaai en een leuke locatie. Inmiddels drupte e senioren ook binnen. Ik vind het een prestatie dat ze in één groep vertrekken en elkaar onderweg kwijt raken. Op het terras gingen ze ook ver uit elkaar zitten.

Bollenvelden op 2e paasdag

Na de koffie reden we in de richting van Het Kopje van Bloemendaal. Welke fanatiek werd opgeblazen. Na Aerdenhout namen we een lusje door een landgoed en vanaf Vogelenzang begonnen de bollenvelden, en de daarbij horende drukte echt. Het viel op dat de bollen al over de hoogtepunte heen waren. Ondertussen begon mijn fiets irritant te tikken. Ik vermoede dat een bout van mijn ketting bladen loskwam. Later in Voorhout, waar we voor een dichte overweg moesten wachten, draaide ik hem vast en was de tik verdwenen. Met onverminderd tempo, zo rond de 35 km/u reden we langs Katwijk naar wassenaar. Hierna waren de bollenvelden echt op.

We reden nog een mooie finale naar Zoetermeer. Op de Meerpolderdijk moest ik de groep laten lopen. Het vele kopwerk eiste zijn tol. Toch reed ik op mijn gemak nog 35 km/u, zo slecht ging het dus nog niet. Het was voor mij een mooie test op weg naar de Gouden Flandrien. De vorm zit er echt aan te komen. Het gaat prima zo.

De Muurloze Ronde

Afgelopen zondag was het dan zo ver, de Muurloze Ronde van Vlaanderen. De finish was na 30 jaar verplaatst van Ninove naar Oudenaarde. Dat vond ik een prima zet. Toen het parcours bekend werd stond een deel van Vlaanderen op zijn grondvesten te schudden. De Muur van Geraardsbergen en de Bosberg waren uit het parcours gehaald. Daarvoor in de plaats kwamen de Oude-Kwaremont en de Paterberg in de plaats en niet één keer maar wel drie keer. Nu weet iedereen die de tot nu toe genoemde bergen wel eens gefietst heeft dar de Muur van Geraardsbergen in vergelijking met de Oude-Kwaremont een eitje is. Met een beetje licht verzet fiets je er zonder problemen de Muur op

Toch had van mij de De Muur best in De Ronde mogen blijven. Gewoon stuivertje wisselen met de Oude-Kwaremont, met andere woorden, via een redelijke vlakke aanloop met daarin de lange kasseistroken naar Geraardsbergen, de Muur op e dan onder Brakel langs beginnen met de finale. Door het Maarkedal en dan de volle finale over de Taaienberg, Oude-Kwaremont, Patersberg en Koppenberg en dan nog een paar kilometer knallen naar Oudenaarde. Voor dit jaar lukt het niet meer. Laten we hopen dat het volgend jaar wel gebeurd. Om gewoon een mooie Ronde te hebben met De Muur.