In actie bij de Oliebollentocht

In actie bij de Oliebollentocht, a photo by Fietspat on Flickr.

Sta ik zelf ook eens op de foto.

De Oliebollentocht

Tekst en uitleg over de tocht volgen later

Mooie foto's

Dit artikel geeft nou precies weer waarom het fietsen zo leuk is, mooie plaatjes waar je het liefste zelf tussen zou willen fietsen.
2012 In Photos By Jered and Ashley Gruber | Cycling Tips

"Sven brengt leven in de brouwerij"

Sven brengt leven in de brouwerij kwam ik ergens tegen op Twitter. Sven was de Belgische cyclocrosser Sven Nys, vandaag één van de deelnemers bij de Azencross in Loenhout. Het zat Sven al niet mee. Vlak na de start gleed hij uit en lag hij op de grond. Met een grote achterstand vervolgde hij de wedstrijd om even later zo een diepe plas in te rijden en er als een neger uit te komen.
Iedere ronde kreeg hij bier naar zijn hoofd gesmeten. Toen hij dit beu was, stapte hij van zijn fiets en ging verhaal halen, iets wat je in onderstaand filmpje kan zien. Sven kreeg van veel mensen bijval, mede omdat hij rustig bleef.
Van de tweets van Eddy van IJzendoorn begreep ik dat hij de laatste ronde om de toeschouwers moest slaommen. Dat is lekker want bij deze cross telt de tijd.
De cross werd trouwens gewonnen door Niels Albert, die een harde dobber had aan de Tsjech Stybar.

De Kerstjacht

Afgelopen zondag was de 8 jacht. Vader en zoon Roskamp hadden er een hoop werk aan om in de regenbuien op zaterdag de pijlen enigszins op de weg te krijgen.
Maar het was ze gelukt. Zondagochtend stond er een jacht. Korter dan gepland maar door de vele stukken land niet minder heftig. Voeg daarbij de strakke zuid-wester en alle ingrediënten waren aanwezig om er wat moois van te maken.
De start was direct bij het clubhuis. Door het grasland zat ik direct in de kop van de wedstrijd. Dat gaf me een goed gevoel. Iets wat een minder goed gevoel gaf waren mijn keihard opgepompte Furieus Fred's. In een bocht voelde ik de hele boel glijden. Iets wat op het MTB parcours niet veel beter werd. Om me heen zag ik al de nodige jagers onderuit gaan. Even verderop, op een zandpad ging het me beter af. Er vormde zich een kopgroep. Een zoekpijl deed me twijfelen en zo moest ik de kopgroep laten gaan. Met de achtervolgers gingen we tegen de wind op Leidschenveen aan. Hoewel de koplopers bestond uit een groep notoire snelle mannen.werd het gat niet groter. Ook achter ons kwam er niks dichterbij. Bij Leidschenveen moesten we een lusje maken om vervolgens over de Landscheiding richting de Kostverlorenweg te gaan. Dit was een behoorlijk lang stuk land met onderweg de broodnodige hekken. Toch wist ik aardig naar voren te rijden en uiteindelijk in de woonwijk zat ik weer in de kopgroep. In Leidschendam namen we een goude oude. Een stuk land langs de A4 wat doodloopt en waar je weer ploeterend door de modder terug moest. Toen we dit land uitkwamen merkte ik dat mijn voorband lek was. Dat was balen, nu moest ik de kopgroep laten gaan. Niet veel later sprong ik op mijn fiets en pikte de route op die redelijk te volgen was. Langs de Vliet kwam ik Jules tegen die me vertelde dat ik via de Sligro naar de Balijbrug moest. Dit ging wel lekker zo voor de wind. Bij het Westerpark zag ik ineens pijlen uit tegenover gestelde richting staan en niet veel later kwamen de eerste jagers me tegemoed. Ik draaide om en probeerde aan te sluiten. Zo reed ik met de koplopers de finale in de wetenschap dat ik nog 1 knijper over had. De route ging over een ruiterpad welke Henk en Aad links lieten liggen door het hoger gelegen schelpenpad te nemen. Zo wisten ze een aardige voorsprong op te bouwen waarbij Henk de jacht wist te winnen. Ik moet zeggen dat mijn gevoel prima was. Ik kon lekker meekomen, het fietsen de twee dagen hiervoor hebben me goed gedaan. Op naar de Oliebollentocht.

Parijs-Tours, een vooruitblik

Zondag is de laatste Europese wegwedstrijd van dit seizoen, Parijs-Tours. In eerste instantie denk ik altijd weinig te hebben met deze wedstrijd. Het parcours is relatief saai, echte beklimmingen zitten er niet in. Daarom lijkt deze wedstrijd op het lijf geschreven van de rassprinters. Maar als ik de uitslagen bekijk moet ik constateren dat de sprinters er niet altijd in slagen deze wedstrijd te winnen. Met namen als Richard Virenque (2001), Andrea Tafi (2000), Jacky Durand (1998) en Erik Dekker (2004) op de erelijst moet ik concluderen dat de avonturiers ook met enig regelmaat hun slag slaan in deze wedstrijd. Het peloton komt dan net te laat op gang om ze terug te pakken.


Dat het wel eens op het nippertje is bewees Erik Dekker. Terwijl hij nog op kop reed, zat het peloton al in zijn nek te hijgen, de treintjes van de sprintersploegen werden links en rechts gevormd. Niet in de laatste plaats die van zijn eigen ploeg om hun sprinter Oscar Freire aan de eindzege te helpen. Maar ze kwamen te laat. Bij de finish vroeg Erik aan Mark Wouters wat ze aan het doen waren in het peloton, waarop deze doodleuk antwoordde : "De sprint voorbereiden".

Bekijk hier de beelden nog maar eens. (Zet wel het geluid uit anders hoor je #DeMart)

Groot dopingschandaal binnen het Wielertoerisme

Onlangs kwamen de Wielertoeristen weer volop in het nieuws. Hun gedrag op de fietspaden is een doorn in het oog van de vele medeweggebruikers. Ze rijden snoeihard over fietspaden waar bejaarde en kinderen ook gebruik van maken. "Levensgevaarlijk" zegt Sjaak Borstelmans uit Berkenwoude. "Het is ongelofelijk, maar je ziet hier de wielertoersiten met ruim 50 km/u over het fietspad rijden. Ze gaan voor niets of niemand aan de kant."
Zijn buurman Bob Beugelmans beaamt het "Onlangs reed ik met 45 km/u met mijn elektrische fiets over het fietspad, werd ik zomaar voorbij gegaan door een stel van die malloten.". Ook in Gelderswoude wordt er volop geklaagd. "Ze vliegen hier gewoon met 70 km/u over de weg" aldus Bep Straathof. Ook in de Telegraaf waren de reacties niet van de lucht. Men wist daar te melden dat ze gewoon in grote groepen met 40 a 50 km/u over de fietspaden racen. "Er is voor de hardwerkend man geen plek meer op het fietspad", aldus één van de reacties.

Intussen heeft het WADA ook lucht gekregen van deze verhalen. Men vermoed grootschalig doping gebruik binnen het Wielertoerisme. "Een Wielertoerist die aan 50 km/u rijdt moet minstens aan Pot Belge zitten. Ook sluiten we het gebruik van EPO niet uit." aldus Hein Bluskes van het Anti dopingsautoriteit. "Nu de controles binnen het wielrennen strenger worden worden deze producten voor de Wielertoeristen betaalbaar."

Volgens Joop Drussen is er ook volop alcohol in het spel. "Als je als een Kamikaze met 50 a 60 km/u over een smal fietspad weet te rijden moet er wel alcohol in het spel zijn." De NTFU heeft inmiddels aangekondigd om ook bij het Wielertoerisme dopingcontroles te gaan invoeren. Daarnaast zullen ook alcoholcontroles uitgevoerd gaan worden.

"Ze moeten niet zeiken." aldus Bert Stoemper. De oud-wielrenner en nu fanatiek wielertoerist vervolgt "Die zeikerds moeten eens naar zich zelf kijken. Ze terroriseren zelf het fietspad." vervolgt hij zijn relaas, "De hele winter zie je ze niet en in mei komen ze ineens te voorschijn en beginnen te klagen. Ook mogen ze wel eens naar hun snelheid kijken. Als je met nog geen 25 km/u kan fietsen hoor je niet op het fietspad thuis. Want wij fietsen niet snel, maar zij fietsen te langzaam."Ook over de stabiliteit van de gewone fietser heeft Stoemper wat te melden. "Rij je persoon één voorbij, bel je eerst netjes, in plaats van aan de kant te gaan gaan ze omkijken en op de andere weghelft rijden. Laatst zag ik er één zo op zijn tegenligger knallen en kreeg ik de schuld. Besluit je bij de volgende niet te bellen als je inhaal, gaan ze in de berm liggen."

Ook Charlie Aptroot heeft zich in de discussie gemend. De Asfalt-Koning van de VVD vind dat er gewoon met 130 km/u door de bebouwde kom gereden mag worden.

De Tour: De 5e etappe

De val van Tyler

Vandaag was het een wat suffe etappe in de Tour. Het  was weer het gebruikelijke ritueel. Een groepje vluchter mochten op pad en werden net voor de finish ingerekend. De laatste kilometers waren daarintegen best wel spannend. Wan de vluchters gaven zich niet zonder slag of stoot gewonnen en de laatste vluchter werd pas 200 meter voor de streep ingerekend.

Net voor de 3 km was er toch een valpartij. Grootste slachtoffers waren Tyler Farrar en Peter Sagan.

Op de beelden is duidelijk te zien hoe Tyler Farrar en Tom Veelers vechten om het wiel van Koen de Kort. Tyler Farar is zo druk bezig met kwakken dat hij niet door heeft dat hij gesandwicht wordt tussen Petacchie, de sprintkoning van weleer.

Eenmaal gefinsht gaat Tyler verhaal halen bij Veelers.  Daarvan zijn beelden te zien bij Danish TV2

Rondje MTB in Noordwijk

Afgelopen zondag gingen we met de MTB-ers van de fietsclub eens naar het parcours van Noordwijk. Voor mezelf was dit een jaar of tien geleden dat ik hier ben geweest en in de tussentijd was het hoognodige aan veranderd. Om toch nog kilometers te maken besloot ik op de fiets naar Noordwijk te gaan. Hendy en Alexander deden het zelfde terwijl Andre en Bert met de auto die kant op gingen. Even voor 9 uur stond ik bij het clubhuis en al snel waren Alexander en Hendy ook van de partij. We besloten dwars door Leiden naar Noordwijk te gaan. Zo voor de wind ging dit best. Ondanks dat ik geen fietscomputer op mijn MTB heb had ik het gevoel dat het tempo zo rond de 35 km/u lag als we recht voor de wind reden.



Door Leiden was het een soort Streetrace zo tussen de steegjes door omdat de Breestraat was afgesoten. Via Warmond, Sassenheim en Noordwijkerhout reden we op de afgesproken plek aan bij hotel de Witte Raaf. De afstand vanaf het clubhuis tot hier bleek slechts 26 km te zijn, korter dan menigeen had verwacht. Inmiddels was Bert er ook, die we nog niet kende. Maar het klikte meteen, niet veel later arriveerde Andre ook en al snel konden we op pad. Het eerste deel werd vlot genomen. Af en toe ging ik een beetje blind over het parcours zonder te weten wat me te wachten stond. Maar veel hindernissen zaten er niet in. Dat neemt niet weg dat het volop genieten was zo door de duinen te biken.

Andre met in zijn wiel Hendy

Na het eerste deel volgde een stukje fietspad om vervolgens het tweede deel in te gaan. Met een lekker gangetje reed ik het parcours op. Af en toe kneep ik hem wel, zeker toen ik een soort trap moest afdalen. Dit ging allemaal zonder problemen en het laatste nieuwe stuk was ook genieten. Aan het einde stonden Hendy en Alexander te wachten. Terwijl achter me Bert ook vlot aan kwam. Toen was het wachten op Andre. Dat duurde nogal. Uiteindelijk kwam Andre, zonder zadel ook bij ons. Gelukkig was deze door door middel van een tai-rep uit het zadeltasje van Bert te repareren en kon Andre weer zijn weg vervolgen.

Ook Bert had het naar zijn zin

We namen nog een keer het parcours. Nu nam ik wat meer risico's. Dat had als gevolg dat ik soms met moeite de bochten kon houden. Toch ging ik weer van dit parcours houden. En met de wetenschap dat het op 26 km van huis ligt is het prima te doen om hier vaker heen te rijden. Nu namen we nog het stukje parcours bij Noordwijkerhout. Hoewel het weinig hoogteverschil kent, komt hier meer techniek om de hoek kijken. De combinatie van een weigerend SPD pedaal en een te zwaar verzet leide ertoe dat Andre blij was dat hij eens in mijn wiel kon blijven. Dit tempo beviel hem beter :-).

Na dit stukje gingen we koffie drinken bij "Bolle Jan". Daar werd van alles geanalyseerd over de gereden routes. Alexander maakte zich wel zorgen om de teruweg. De wind was niet minder hard gaan waaien, we hadden het vermoeden dat hij de avond ervoor iets te veel "suikers" naar binnen had gewerkt. We reden terug naar de Witte Raaf en namen afscheid van Andre en Bert. We namen een zoveel mogelijk beschutte route naar huis wat zo aardig te doen was.

Met een goede 80 km op de teller deed deze rit niet onder voor het traditionele rondje Noordwijk vanaf "De Brug". Vandaag voelde ik alleen mijn benen wel. Laten we het er maar op houden dat het een goede training was.

Rondje Brabant

Enkele jaren geleden viel mijn oog op een kasseistrook ergens bij Zevenbergen, Steeds als ik er met de trein voorbij reed dacht ik "Daar moet ik eens over fietsen". Vandaag was het dan zover. Na wat puzzelen had ik een route in elkaar gezet en ik kon op pad.

7.30 uur - 0 km Buiten is de zon al druk bezig met verwarmen. De buurt is uitgestorven. Ik ben altijd ban dat de buren wakker worden wanneer ik mijn schoenen in de pedalen klik.
2 km Op de Markt is het al druk, men is bezig met het neerzetten van kramen. Maar wat voor soort markt er is weet ik eigenlijk niet.
5 km Over de Balijbrug duik ik het Balijbos in. De vogels laten zich luid en duidelijk horen. Op een enkele hondenbezitter na is het er nog uitgestorven.
6 km Via het nieuwe fietspad onder de Hofpleinlijn door ga ik op het volgende bos. Je kan tegenwoordig heerlijk doorrijden buiten de dorpen om over prachtige brede fietspaden.
16 km De Ackerdijkse-plassen. Het is duidelijk te horen, de vogels hebben het naar hun zin.
19 km DE eerste brug is een feit, de Kandelaarbrug. Is zie niks en niemand in de omgeving, hoe anders zal dat vanmiddag zijn. Ik vervolg mijn weg langs de Schie en vervolgens naar de oude dorpen Kandelaar en Kethel.

Kraalpas Noord

Sinds kort gebruik ik Strava. En dit begint langzaamaan verslavings vormen aan te nemen. De reden? Er zitten "segmenten" in, dit zijn trajecten waar je het kan opnemen tegen andere Strava gebruikers. Nu lijkt het wel of de strijd bij de Kraaloas Noord volledig losgebarsten zo lijkt het. De snelheden liegen er nu al niet om, maar ik vrees dat het einde nog niet in zicht is. Dit wordt leuk Kraalpas Noord

Het is geen nieuwe afbeelding. Dat is ook...

Het is geen nieuwe afbeelding. Dat is ook niet de bedoeling van de post. Het is een test of dit bericht aankomt op mijn blog pagina. Het bericht van Patrick Coers bekijken of erop reageren » Met Google+ wordt delen op het web meer zoals delen in het echte leven. Meer informatie. Meedoen met Google+

Je hebt dit bericht ontvangen omdat Patrick Coers het heeft gedeeld met fietspat.plusgoogle@blogger.com. Afmelden voor dit soort e-mails.

18 jaar Toercommissie, het was mooi.

Sinds 1994 maak ik deel uit van de Toercommissie van TV Zoetermeer '77. Deze commissie draagt zorg voor de jaarlijkse Toerkalender en de organisatie van de tochten die erop staan.
Toen ik erin kwam was ik een jong broekie. De reden dat ik gevraagd ben is dat ik een tocht inleverde, de Midden-Hollandtocht. Deze tocht viel zo in de smaak bij de toenmalige commissie leden dat men mij meteen vroeg om er plaats in de Toercommissie te nemen. Voor het jonge bloed. En dat hebben ze geweten ook. Als snel kwam ik op de proppen met rare ideëen.

Oliebollentocht 1997

Waarom zouden we het jaar niet afsluiten met een MTB-tocht op Oudejaarsdag. Waarom fietsen we altijd alleen maar op dinsdag- en woensdagavond. De woensdag werd al snel ingeruild voor de donderdagavond. Of een tocht met zo veel mogelijk klimmetjes in de omgeving van Noordwijk en Den Haag, de Hobbeltjestocht.

Op de wielerbaan van Roubaix

3-daagse Schin-op-Geul

Ooit reden we vanuit Givet in Frankrijk naar Zoetermeer. Waarom Givet? Na passen en meten bleek Roubaix 40 km dichterbij te liggen. Deze tocht was wel het hoogtepunt van mijn Toercommissieperiode. Maar ook aan de 3-daagse Schin-op-Geul heb ik goede herinneringen. Hoewel het weer met name de eerste dag niet meewerkte was het de terugweg best mooi om eerst koud de Cauberg op te fietsen en tegen het einde tussen de molens van Kinderdijk te fietsen.

Ook was er nog de periode van de Junioren. Een roemruchtige groep jeugdleden die ik een beetje begeleide. De eerste keer dat we meegingen met het Ardennenweekend werd er wantrouwend door de Toerders naar ons gekeken. Dit was na het weekend over en de Junioren hadden hun naam gevestigd binnen het Toerpeloton. We hadden als Junioren ook een eigen(wijze) kalender. Zo reden we eind januari al 100 km door de duinen, een soort voorloper van de Hobbeltjestocht. Eind februari streken we neer op de Utrechtse Heuvelrus voor 120 klimkilometers. De week na de Duinentocht reden we al 120 km in Zuid-Limburg om tenslotte begin mei te vlammen bij de Fietschallenge.

Klimmen tijdens de Hobbeltjestocht

Om nog even terug te komen op de Midden-Hollandtocht waar het allemaal mee begon. Deze viel ook bij de deelnemers in de smaak. Ik had gezocht naar andere dan de gangbare wegen. Het keerpunt lag op de Amerongseberg. Later heb ik de route aangepast en ging het door tot de Grebbeberg. Ook veranderde de naam in Bossen & Waardentocht. Eerst kilometers over de dijk naar Rhenen om vervolgens de Utrechtse Heuvelrug af te rijden en weer op Zoetermeer aan te gaan.

Wat ook een doorn in mijn oog was het feit dat er buiten de tochten er in het weekend niet in clubverband gefietst werd in het weekend. Dat er behoefte aan was bleek wel uit het feit dat er iedere zaterdag en zondagmorgen een grote groep leden verzamelde bij "De Brug". Gelukkig waren deze leden bereid om voortaan vanuit het clubhuis te starten. Waarbij ook andere groepen (Senioren en Recreanten) er een zaterdags rondje bij kregen. Elk voordeel heeft dan weer wel zijn nadeel. Men vindt het zo leuk dat de groep te groot wordt en er gesplitst moet worden.

Maar na 18 jaar is het mooi geweest. Niet dat de ideeën op zijn, een MTB tocht rondom Zoetermeer zie ik nog altijd zitten. Maar de tijd is op. Het is niet meer te combineren met het werk en het gezin. Daarom heb ik gisteren in de Toercommissie mijn afscheid aangekondigd. Ik maak dit seizoen nog af en zal nog hand en spandiensten verrichten, maar het echte commissiewerk zit er niet meer in.

Langs deze weg wil ik iedereen bedanken voor de complimenten die ik vaak heb gekregen over de mooie, leuke, rare en bijzondere tochten.

Opsomming van tochten waarbij ik aan de wieg stond:

• Midden-Hollandtocht
• Oliebollentocht
• Posbanktraining
• Bossen- en Waardentocht
• Hobbeltjestocht
• Roubaix- Zoetermeer
• Dwars door Nederland
• 3-daagse Schin-op-Geul
• Holterbergtraining
• Rondje Twente
• Zaterdagritten
• Avondritten van woensdag naar donderdag

Windhappen in de Waarden

De Jubileumtocht trap voor trap

•  - 4 km : Als ik thuis de deur uit stap begint het wat te spetteren. Ook begin ik te twijfelen aan mijn kledingkeuze. Het is gewoon fris, tegen koud aan. 
•  - 3 km : Bij het Racketcentrum ligt een Kliko midden op het fietspad. Omdat de route er zo langs komt  geef ik hem een gooi opzij. Duidelijk het resultaat van een bruisend avondje stappen. 
•  0 km : Aangekomen bij het clubhuis blijk ik de eerste fietser te zijn. Zelfs Frans is er nog niet. Ik neem een bak koffie. Langzaamaan stromende deelnemers binnen. De verhalen over het Ardennenweekend zijn mild. De Losser moest bij het afrijden van het erf van het huisje al lossen.
• 1,5 km : We zijn net op pad als er "lek" wordt geroepen. Het blijkt loos alarm.
• 14,8 km : Boskoop, de hel voor iedere fietser. Maar gelukkig kom ook hieraan een eind.
• 24,6 km : Sluipwijk. We genieten nu volop van de omgeving. De Reeuwijkse-Plassen. Het is hier nog rustig.
• 32,0 km : We slingeren langs de Vlist, eerst aan de westkant, verderop aan de oostkant. Ook zo'n prachtig stukje Zuid-Holland.
• 42,5 km : Bij Schoonhoven nemen we de pont. Er volgt weer de gebruikelijke discussie of ieder voor zich betaald of in één keer. Het wordt het laatste. Bij het afrijden van de pont lijkt het wel de slag bij Nieuwpoort. Op de kruising is het een weerwar van auto's die niet echt weten waar ze naartoe moeten.
• 43,3 km : Nieuwpoort, het prachtige vestingstadje. We krijgen alle kans om ervan te genieten van een lijnbus kruipt voor ons door het stadje.
• 50,0 km Tienhoven, hier doen we een Rondje om de kerk.
• 51,2 km : Ameide, hier nemen we afscheid van de Lekdijk en slingeren door de polders naar Meerkerk. In de verte zien we een grote grijze wolk, net daar waar wij heen moeten.
• 65,3 km : We zijn op het verste punt. Het is gedaan met voor de wind rijden. Het eerste stuk valt het nog wel mee.
• 69,4 km : We zitten nu op de Lingedijk. Hoe meer we naar het westen rijden hoe harder het gaat waaien. De roep om koffie in het peloton wordt nu al luider.
• 82,3 km : Tijd voor koffie. we worden met open armen ontvangen. Op de bar staat een groot assortiment aan gebak opgesteld wat gretig aftrek vindt bij de groep. Zelfs het gebak wat licht bevroren is word netjes opgewarmd. Hoewel de aankleding wat truttig is en er Nescafé wordt geschonken is het toch een prima plaats om te toeven. Bij het afrekenen weet Jannes er een ongeorganiseerde zooi van te maken. Gelukkig is het allemaal goed gekomen. Net voor we willen vertrekken komt er luid toeterend een stoet vrachtwagens langs. Het tweede deel hoef ik niet meer op kop te zitten. Ik vind het wel best zo. Een senior die later kwam besluit bij ons aan te sluiten.
• 88,5 km : We zitten nu in een echt open polder. Schuilen lukt niet meer. Achterin is het zwaar werken zeker na het passeren van iedere auto waarna we wil met 36 km/u naar voren moeten rijden.
• 98,0 km : De Donk. Mijn favoriete plek in de Alblasserwaard. Bij nieuwelingen vraag ik bij het inrijden van de weg of ze een bergverzet hebben i.v.m. de aankomende klim....
• 101,2 km : DE asfaltstroken. In België en Frankrijk hebben ze de kasseien, in Italië de Strada Bianchi. In de Waarden hebben we de geasfalteerde karresporen en kerkenpaden. Als je vooraan zit, zit je goed. Dat zag ik nu weer van achteren, vele hadden moeite met bij de groep blijven. Gelukkig ditmaal geen tegenliggers.
• 110,0 km Fietspad afgesloten #fail. we moeten omrijden, op zich geen onaardig stuk, maar had men dit niet eerder kunnen aangeven zodat we de route konden aanpassen.
• 113,3 km De tweede pont. Ook hier weet Jannes weer een chaos te scheppen. Tevens ontmoeten we hier een groep Senioren van de 120 km. Zo ver op pad en nog allemaal bij elkaar, ik vind het een wonder.
• 120,5 km : Capelle a/d IJssel. Heerlijk die klinkers op de dijk. Ik laat mijn fiets lekker rammelen. Toch een beetje Gouden Flandrien die ik helaas niet ga rijden.
• 137,6 km : Langs de Rotte heeft de wind vrijspel. Ik zie dat Rien het achterin al zwaar heeft. André jut Peter nog even op door tegen Hendy te zeggen dat hij half drie thuis moet zijn. Voor het einde van de Rotte ligt de groep uit elkaar. Hendy's koppositie is overgenomen door Rob, die samen met peter er een flinke sneer aan geven.
• 145,3 km : Dylan van Baarle komt ons tegemoed achter de brommer. Deze jongen is echt serieus bezig. Maar dat is aan zijn uitslagen ook wel te zien.
• 148,5 km : Het laatste stuk langs de A12 is goed te doen. In de luwte zonder stadse drukte rijden we op het clubhuis aan.
• 153,1 km : Met slechts 4 man (waar was de rest #fail) komen we aan bij het clubhuis en doen we een drankje. het was weer een mooie dag, hoewel ik me best gesloopt voel door de smerige wind.
• 157 km : Thuis. Even bijkomen en nagenieten van de mooie dag.

Voorjaarsklassiekers en de Rabobank

De Voorjaarsklassiekers zitten erop. Het was voor het Nederlandse wielrennen niet veel soeps. Nikki wist gelukkig nog Dwars door Vlaanderen te winnen en Lieuwe Westra nam de 5e etappe van Paris-Nice voor zijn rekening. Maar dat was het dan. Opvallend mag het matige presteren van de Rabobank ploeg genoemd worden. Totaal onopvallend reden ze dit voorjaar rond.

Toch vreemd. Het is de ploeg met een hoop geld en stuk voor stuk goede renners en toch reden ze niet in beeld. Dan verlang je wel eens terug naar de tijd met Michael Boogerd. Niet dat het een veelwinnaar was, maar je zag hem altijd in beeld rijden om vervolgengs strijdend ten onder gaan. Of Erik Dekker die op zijn gemak wegreed uit het peloton en dan vaak won.
Tegenwoordig snap ik niet veel van de tactiek van de Rabo's. Alsof er door ploegleiders niet meer gevloekt mag worden. Ik heb het vermoeden dat alleen Adri van Houwelingen nog van de oude stempel is en de hele bende bij elkaar vloekt met de nodige GVD's. Boogie heeft tenslotte de Amstel Goldrace ook alleen maar gewonnen omdat Jan Raas hem dreigde te ontslaan als hij nog één keer op kop kwam.
Daar is meteen het zere punt. Raas, oud wielrenner wist hoe hij wielrenners moest benaderen. Nu wordt de ploeg geleid door een bankdirecteur die volgens mij de renners benaderd als een bankmedewerker. Eerst een formulier in drievoud invullen voor je mag demarreren.
Ik hoop dat ze bij de Rabobank eens wakker worden. Ik ben tenslotte niet de eerste die kritiek uit. Nou zal het winnen lastig worden, maar rij wel in beeld. En dan niet achterin maar voorin, met je neus in de wind.

La Doyenne

Morgen staat de laatste voorjaarsklassieker op het programma, Luik-Bastenaken-Luik. Helaas heb ik tot op heden deze klassieker nooit zelf gereden. Één keer had ik me ingeschreven, dat was in 2003. Maar omdat mijn vriendin hoogzwanger was besloot ik niet te gaan. Een wijs besluit van die dag beviel ze van onze dochter Sara. Ik stuurde mijn broer en zwager een SMS dat ze oom waren geworden. De één reed op dat moment op de klinkers in Stavelot terwijl de ander net zijn bidon aan het vullen was op de Wanne.

Sinds ik in 1996 voor het eerst meeging naar het Ardennenweekend van de fietsclub ben ik verzot op dit gebied. De heuvels, de rust en de hele sfeer. Ik ben de nodige jaren mee geweest. De meestal grijze lucht en de geur van de kolen die er heersen stemmen me altijd tevreden en gelukkig. De eerste weekenden dat ik meeging waren in Rochelinval, een gehucht tussen Trois-Ponts en Vielsalm waar we vanuit het huis een prachtig uitzicht hadden op de Wanne. Daar zaten we in de nabijheid van de beroemde beklimmingen (Côte Wanne, Sur le Stokeu, Haute-Levee, Rosier en La Redoute). In die periode heb ik het gebied als mijn broekzak leren kennen en me ook leren verbazen over het parcours van La Doyenne. Het blijkt dat de De Wanne slechts voor de helft beklimmen, ook de Stokeu neemt men vaak niet verder dan het beeld van Eddy Merckx.

Één jaar zat "Het postkantoor" (Les Hezalles) erin. Een totaal onbekende klim welke je vanaf het postkantoor van Trois-Ponts neemt waarbij je krakend een drietraps raket moet afwerken. En als je denkt dat je het gehad hebt gaat het vrolijk verder. Als je bij het station van Trois-Ponts sta kan je hem aan de overzijde zien, geplakt tegen een rotswand.

Even terugkomend op La Doyenne, ik heb dan altijd het gevoel dat het wielerseizoen er dan op zit. Wat hierna volgt boeit me nooit zo. Van de drie grote rondes wil ik nog wel eens een blik werpen op de Giro vanwege het soms spraakmakende parcours. En de Tour? mocht deze dit jaar net zo spannend worden als afgelopen jaar (red hij het wel of red hij het niet?) dan bestaat de kans dat is ik deze wedstrijd ook wel eens ga waarderen. 

Maar goed morgen eerst de Luik, met de niet bestaande col Côte de La Roche.

LBL 2003 op Côte de Saint-Roch 

Kouwe klauwe

Gisteravond besloot ik een tempo duurtraining te doen. Ik had een mooi rondje om Zoetermeer gepland waarbij ik stevig zou kunnen doorrijden. Ik zou expres dichtbij Zoetermeer blijven omdat het niet droog zou blijven.

Even voor zeven uur stapte ik op de fiets en reed eerst rustig in de richting van de Zoetermeerseplas. Van regen was voorlopig in velden of wegen weinig te zien. De lucht was blauw en de zon scheen volop. Er stond een stevige wind vanuit het zuidwesten. Daar zou ik met al het draaien en keren niet veel last van hebben.

Via de Geerpolder reed ik op Vlietland aan. Ik nam het Hellepad en realiseerde me toen dat ik eigenlijk langs de provinciale weg had willen blijven, nou ja er zijn ergere dingen. Eenmaal langs de vVliet was het hard werken tegen de wind die ik nu vol op kop had. Toch wist ik het tempo boven de 30 km/u te houden. In de verte zag ik boven Den Haag forse regenbuien, toch had ik geluk omdat ik bij Leidschendam weer landinwaarst ging en zo de bui miste. Via Wilsveen ging het weer voor de wind op Zoetermeer aan. I nhet Buytenpark had ik nog een rekening open staan op de Kraalpas-Noord. Voor het KOM klassement in Strava moest ik daar even een stevige tijd neerzetten, wat gelukkig ruimschoots was gelukt.

Na deze sprint bergop ging ik via het Westerpark richting de Balij. Ik zag dat het tunneltje onder het spoor bij de 's-Gravenweg al aardig opschoot. In de Balij kreeg ik een plens ijsregen over me heen. In een mum van tijd was ik doorweekt maar erger nog ook steenkoud. Iets waar ik normaal niet veel last van heb. Het ronddraaien van mijn pedalen ging meteen niet meer soepel. Ik besloot maar huiswaarts te keren, dit werd helemaal niks meer. Hoewel het inmiddels alweer droog was had ik het steenkoud. Met name mijn handen wilde niet veel meer doen. De laatste keer had ik dit tijdens de afdaling van de Croix-de-Fer gedurende de Marmotte van 2002.

Eenmaal thuis was het weer snel opwarmen met een bak koffie en douchen. Omdat ik een strakke tijd op de Kraalpas heb neergezet was dit een geslaagde rit, ik had in ieder geval een doel bereikt.

Senioren op een rij

Bij onze fietsclub hebben we de Senioren. De Senioren ooit gestart als een groepje recreatieve fietsers die op de gewone fiets rondjes van 40 á 60 km rondom Zoetermeer fietsten. De gewone fiets werd in loop der jaren ingeruild voor de racefiets en de snelheid langzaamaan opgevoerd.

Zaterdag hadden we de Geestgrondentocht. Ook de Senioren namen deel. Hoewel ik niet bij de start ben geweest vermoed ik dat ze in één groep zijn vertrokken. Bij de koffie zag ik ze wel. In kleine plukjes kwamen ze binnen en gingen ook niet bij elkaar zitten.

Verspreid over het terras betichtte elkaar van het verkeerd rijden van de route. Om de één of andere manier waren ze elkaar onderweg kwijt geraakt, iets wat wel vaker gebeurd als ik de verhalen mag geloven. Groter was de hilariteit toen één Senior de rust gewoon voorbij fietste. Een Senior die wij ondanks on straffe tempo pas bij Leiden inhaalde.

Het meest wonderbaarlijke was wel het feit dat we een grotere groep Senioren onder leiding van
Miepmiep bij Aerdenhout onverstoorbaar uit een totaal verkeerde weg zagen komen.

Al met al was het zeer bijzonder om nu eens zelf mee te maken dat de verhalen van de Senioren echt kloppen.

Geestgrondentocht, laagvliegen door de bollenvelden

v.l.n.r. Rien, Piet, ik en Pim

Vandaag heb ik de Geestgrondentocht gereden. Een 165 km lange tocht welke op de heenweg door de duinen gaat en de terugweg door de bollenvelden. De weersvooruitzichten waren ideaal. Zon, en windkracht 3 vanuit het noorden. Mooi weer en een mooie route, prima ingrediënten voor een geslaagde dag. Toen ik 's-morgens in het clubhuis kwam stroomde de nieuwe clubkleding langzaam binnen. Veel leden waren de afgelopen dagen bij RSC langs geweest om de nieuwe kleding op te halen. Iedereen moest daarom ook even op de foto.



Om half negen vertrokken we met een behoorlijke groep richting de duinen. Via Wassenaar en Den Haag doken we de duinen in welke we tot Santpoort zouden volgen. Met de wind op kop en het glooiende wegdek was het op kop best hard werken. In Noordwijk namen we gebruikelijke buurtje met een opeenvolging vijf toch wel smerige heuveltjes. Na Zandvoort reden we door de Kenmerduinen welke we slechts enkele jaren geleden hadden ontdekt. Bij Santpoort namen we afscheid van de 140 km groep en reden verder door Driehuis richting Velsen. De Driehuizerkerkweg geeft je een beetje het gevoel van het Bos van Wallers, hoewel dit wegdek beter te doen is.

Via de Spaarnwoude, met het nodige klimwerk reden we op Spaarndam aan. Daar was de koffie gepland. Toen we plaats namen en enkele een banaan begonnen te eten kregen we te horen dat dit niet mocht, en een discussie later reden we zonder koffie verder. Deze koffiestop, waar we al enkele jaren met plezier kwamen, staat nu op de zwarte lijst. We volgde verder de route en besloten naar de rust van de 140 km te rijden. Dit beviel een stuk beter. Prima koffie, goed appelgebak en vlaai en een leuke locatie. Inmiddels drupte e senioren ook binnen. Ik vind het een prestatie dat ze in één groep vertrekken en elkaar onderweg kwijt raken. Op het terras gingen ze ook ver uit elkaar zitten.

Bollenvelden op 2e paasdag

Na de koffie reden we in de richting van Het Kopje van Bloemendaal. Welke fanatiek werd opgeblazen. Na Aerdenhout namen we een lusje door een landgoed en vanaf Vogelenzang begonnen de bollenvelden, en de daarbij horende drukte echt. Het viel op dat de bollen al over de hoogtepunte heen waren. Ondertussen begon mijn fiets irritant te tikken. Ik vermoede dat een bout van mijn ketting bladen loskwam. Later in Voorhout, waar we voor een dichte overweg moesten wachten, draaide ik hem vast en was de tik verdwenen. Met onverminderd tempo, zo rond de 35 km/u reden we langs Katwijk naar wassenaar. Hierna waren de bollenvelden echt op.

We reden nog een mooie finale naar Zoetermeer. Op de Meerpolderdijk moest ik de groep laten lopen. Het vele kopwerk eiste zijn tol. Toch reed ik op mijn gemak nog 35 km/u, zo slecht ging het dus nog niet. Het was voor mij een mooie test op weg naar de Gouden Flandrien. De vorm zit er echt aan te komen. Het gaat prima zo.

De Muurloze Ronde

Afgelopen zondag was het dan zo ver, de Muurloze Ronde van Vlaanderen. De finish was na 30 jaar verplaatst van Ninove naar Oudenaarde. Dat vond ik een prima zet. Toen het parcours bekend werd stond een deel van Vlaanderen op zijn grondvesten te schudden. De Muur van Geraardsbergen en de Bosberg waren uit het parcours gehaald. Daarvoor in de plaats kwamen de Oude-Kwaremont en de Paterberg in de plaats en niet één keer maar wel drie keer. Nu weet iedereen die de tot nu toe genoemde bergen wel eens gefietst heeft dar de Muur van Geraardsbergen in vergelijking met de Oude-Kwaremont een eitje is. Met een beetje licht verzet fiets je er zonder problemen de Muur op

Toch had van mij de De Muur best in De Ronde mogen blijven. Gewoon stuivertje wisselen met de Oude-Kwaremont, met andere woorden, via een redelijke vlakke aanloop met daarin de lange kasseistroken naar Geraardsbergen, de Muur op e dan onder Brakel langs beginnen met de finale. Door het Maarkedal en dan de volle finale over de Taaienberg, Oude-Kwaremont, Patersberg en Koppenberg en dan nog een paar kilometer knallen naar Oudenaarde. Voor dit jaar lukt het niet meer. Laten we hopen dat het volgend jaar wel gebeurd. Om gewoon een mooie Ronde te hebben met De Muur.

Avondritje verkend

Vanavond ben ik op pad geweest om een route te verkennen welke ik morgenavond wil rijden bij de fietsclub. Dat was wel nodig omdat ik de nodige wegen in gedachte had waar ik eigenlijk nog nooit geweest was en dat dicht bij huis. Ik waande me zelfs even op de Veluwe, hoewel het maar gewoon ergens in Wassenaar was. Langs de A44 verbaasde ik me door de aanwezigheid van een kroeg en een truckerscafé in de middle-of-nowhere, relatief gezien dan. Het was maar goed dat ik de route ging verkennen want ik stuite op een grote zandbak i.v.m. wegwerkzaam heden. Voor wie nieuwsgierig is, morgen om 18.45 uur vertrekken we bij het clubhuis.

Omloop het Streekblad

Afgelopen weekend was het traditionele openingsweekend in het wielrennen. In tegenstelling tot vorig jaar was het nu prachtig weer. Blauwe hemel, stralende zon en een aangename temperatuur voor de periode van het jaar. Dat was wellicht ook de reden dat het goed druk was bij de fietsclub. Te druk eigenlijk om in één groep te gaan fietsen. Hoewel we op het moment van vertrek 21 man telde kwamen er  op het laatste moment nog de nodige leden aansluiten, zelfs toen we net onderweg waren sloten er nog een stel aan zodat we met 25 man op pad gingen.


Achterin de groep werd er een initiatief genomen om een tweede groep te vormen om zo geen gevaarlijke situaties te creëren. Helaas was de groep niet zo groot als gehoopt, maar met slechts zeven man sloegen we linksaf richting Wassenaar. Samen met Rob Moonen reed ik op kop en liet het initiatief van de route aan Rob over. Zo reden we van Wassenaar langs de duinrand via Katwijk, Noordwijk langs de Haarlemertrekvaart richting Vogelenzang. De weg langs de vaart was kort geleden opgeknapt en zodoende prima te rijden. Rob wist een mooie koffiestop net na Vogelenzang. Helaas wilde men hier niets bij verdienen en bleef angstvallig gesloten.

We stapte weer op de fiets en reden door richting Zandvoort alwaar we in het oude centrum neerstreken op een prima terras. Heerlijk uit de wind en in de zon genoten we van de koffie en besprkaen de nodige onderwerpen.. Omloop het Nieuwsblad, de groote van de groep en de Duinentocht kwamen ruimschoots aan bod.

Na de koffie bestegen we onze fietsen weer en reden nu door de duinen naar Langevelderslag. Daar gingen we landinwaarts richting De Engel en Warmond om zo door Leiden weer op Zoetermeer aan te rijden. Het laatste stuk ging voor mij niet al te soepel, hoewel de snelheid geen groot probleem was merkte ik wel het gemis aan kilometers. Maar goed, mijn doel, de Gouden Flandriën is nog ver. Voorlopig had ik prima gereden.

O ja de naam van de tocht, Omloop het Streekblad is een verwijzing naar de die zelfde dag gereden Omloop het Nieuwsblad. De dag erna zou Zoetermeer-Noordwijk-Zoetermeer gereden worden. Verder staat nog op het programma N206-Zoetermeer, Dwars door Holland enzovoorts.

Even de Duinentocht aanharken.

Uitzicht vanaf "De Piek" het hoogste punt in Meijendel

Gisteren besloot ik de routebeschrijving van de Duinentocht te gaan controleren. De Duinentocht, een echte voorjaarsklassieker binnen mijn fietsclub houd in deze periode de gemoederen goed bezig. De rede? dat is het feit dat een select groepje deze tocht als wedstrijd rijdt. Je kan er geen ene klap mee winnen behalve de eer maar het is altijd leuk om aan elkaar te laten zien hoe hard je kan rijden.



Maar gisteren was het dus tijd om de route eens na te lopen. Er waren diverse geluiden over de slechte staat van diverse wegen, waaronder een klinkerstrook bij Leiderdorp. Daarom had ik de route wat aangepast maar zit nog in dubio.

Het eerste stuk kent geen verandering. Via de Kniplaan naar Wassenaar en de duinen via Waalsdorp naar Den Haag om vervolgens het fietspad naar Katwijk te volgen. Nabij de Wassenaarse slag kreeg ik de eerste hagelbui op mijn helm, tot dan toe had ik in een heerlijk zonnetje gereden. Het was in de duinen al redelijk druk met voornamelijk wielrenners, de recreatieve fietsers lieten zich weer in geen velden of wegen zien. Bij veel tegenliggers viel het me op dat de samenstellingen het zelfde waren. Één of twee ervaren fietsers met in hun kielzog en vriend die ook wilt gaan fietsen. Tegenwoordig rijden de nieuwelingen ook op mooie karretjes en echte wielerkleding, maar als je hun houding en gezicht ziet weet je al genoeg, ze zitten er compleet doorheen.

Na Katwijk, waar ik door werkzaamheden even het voordeel had van mijn Crossfiets reed ik naar Noordwijk alwaar ik op de boulevard werd getrakteerd op een stevige noordwesten wind en een hagelbui. Ineens had ik er heel veel spijt van dat ik geen bril op had. Opvallend was eigenlijk ook dat  het volgen van de LF-1b niet zo simpel is als gedacht. Of er missen bordjes of er zitten stickers op een paddestoel waar je ineens voorbij rijdt. Een goede reden om de routebeschrijving aan te passen, want dit is niks.

Het laatste stuk door de duinen werd ik door vele fietsers voorbij gegaan. Ik moest me inhouden om niet overal achteraan te gaan. Het zou ten slotte me eerste 100 km rit van het seizoen worden en de combinatie van geen duurvermogen, crossfiets en smerige wind zouden het niet makkelijker maken.
De rust liet ik letterlijk links liggen en reed zo door naar Lisse. Net voor het viaduct van de N206 werd ik voorbijgegaan door zo'n duo van een ervaren fietser en een nieuweling. Althans, de ervaren fietser kwam me voorbij want door de vele bochten bleef de nieuweling achter me en de ervaren fietser steeds omkijkend voor me. Opvallend was de enorme kraak in het achterwiel van de ervaren fietser, alsof hij zijn kogellagers aan het malen was. Na het draaien en keren kwam ook de nieuweling me voorbij op zijn witte Rabobank Giant met zijn tong op het voorwiel. Tot voorbij Lisse heb ik op dit duo wat zo'n 50 meter voor me reed mogen genieten. Onderling hadden ze ook een gat van 10 meter. Gezellig hoor.

Door Lisse is de nieuwe route eigenlijk prima, geen verkeerslichten, behalve bij de brug dan. Via Lisserbroek en Abbenes waar ik gelukkig enigszins voor de wind reed ging ik op Nieuwe-Wetering aan. Eerlijk gezegd begon het kaarsjes wel enigszins op te raken. Het stuk door de open vlakte naar Rijpwetering was een hel. Vanaf nu was het harken en de wind leek wel steeds harder te gaan waaien. Toch had ik niet iets van een hongerklop of zo. Het doosje krentjes was me prima bevallen, die hou ik erin.

Thuis gekomen snel wat eten en douchen. Mijn benen deden niet eens pijn, ik had geen leeg gevoel. Het is dus een kwestie van aan de conditie te gaan werken. Maar ik heb nog een maand de tijd tot de Duinentocht #DT

Laatste Vossejacht

Afgelopen zondag was de laatste Vossejacht. Dit keer lag er een vers sneeuwlaagje wat mooie plaatjes opleverde maar voor de uitzetters Hann en Pascal een hoop extra werk. Ze waren 6 uur bezig geweest om de lintjes in de omgeving rond lantaarnpalen te knopen om toch een enigszins te volgen route uit te zetten.
De zondagochtend reed ik met de nodige lucht uit mijn banden richting clubhuis. Het was behoorlijk koud, rond de min 10 graden maar best goed te doen. Onderweg kwam ik erachter dat mijn banden wel erg zacht waren, het fietsen ging wel erg zwaar. Daarom pompte ik er bij het clubhuis wat lucht bij, maar te weinig zou later blijken.

Na het inschrijven en de koffie gingen we van start. Vanaf de Muzieklaan ging het via de Meerpolderdijk op het Noord-Aa aan. Als snel viel het me op dat de route aardig gelijk was aan de Oliebollentocht, iets wat verderop door Hann min of meer werd bevestigd. Ondanks deze voorkennis ging het bij Benthuizen mis. Daar reed ik achter de grote mannen aan die via de N209 richting Kruisweg gingen. Achteraf helemaal fout want we moesten richting het Bentwoud om gewoon de Oliebollentocht te rijden tot de Bleiswijkseweg. We herstelde onze fout en reden nu een stuk tegengesteld om dat één van de deelnemers zei dat er iets stond, iets wat achteraf niet waar bleek te zijn maar ons wel een grote achterstand opleverde.

O ndertussen ging het fietsen mij zwaar af. Met lede ogen moest ik toezien hoe de groep van me wegreed. Ook toen ik later alleen met Dick reed die ik normaal achter me laat was het hard werken voor me om überhaupt in zijn wiel te kunnen blijven. Bij de Rotte waar we lange stukken ruiterpad moesten afwerken kwamen we de snelle mannen tegen en besloten een stuk te snijden om zo bij de groep te blijven met de wetenschap dat we wellicht een paar controles zouden missen.

Hier werd wat heen en weer gereden. Men had iemand uit een bos zien komen en reed er achteraan. De pijlen gaven duidelijk aan dat we rechtdoor moesten. Er waren op dat moment gewoon veel bikers actief in dit gebied. Ik besloot me eigen gang te gaan en gewoon de route te volgen. Later werd ik voorbij gegaan door de snelle manen en vocht ik tegen mijn zelf om er enigszins een acceptabel tempo in te houden. Uiteindelijk kwam ik als laatste, compleet gesloopt bij de vos.

Terug in  het clubhuis liet ik me de broodjes en soep goed smaken. Maakte de einduitslag op (waar ik zelf op een mooie 7e plaats ben geëindigd) en kletste bij over het afgelopen seizoen. Al met al mag ik terug kijken op een mooie Vossejachtseizoen. Met één gewonnen jacht en 2 weken klassementsleider heb ik meer bereikt dan wat ik ooit had kunnen denken. Het succes moet ik toeschrijven aan mijn trainingen op het ATB parcours en mijn banden. De Fusion-Freds zijn de ultime banden voor een Vossejacht. Ze doen hun werkt goed op de weg en in het veld.

Nu nog even op naar het NK op 4 maart.

Voorjaarsklassiekers op een rij

Omdat het een maand voor de start van het nieuwe wielerseizoen is besloot ik mijn broer te voorzien van een voorraad bier om de meeste klassiekers door te komen;
- Duvel, voor het Vlaamse openingsweekend. Deze kanjer heb je 2 dagen plezier van.
- Leffe Triple, Driedaagse de Panne, logisch eigenlijk Triple, drie.
- Leffe Bruin, De Ronde van Vlaanderen, omdat de mannen bruin van de modder uit deze koers horen te komen.
- Jupiler, Paris - Roubaix. Een goede reden heb ik niet. Laat we het er maar op houden dat de meeste toeschouwers langs de kasseistroken dit drinken.
- Amstel Gold, hiervoor hoeven we alleen het woordje race achter te gooien en klaar zijn we.
- La Chouffe, Luik - Bastenaken - Luik, wanneer men in de buurt van de brouwerij komt is de finale nog ver.

Tot zover de voorjaarsklassiers.

Ronde Kaag en Braassem

Vandaag op pad geweest om wat wegen te bekijken voor de Duinentocht. Volgens de verhalen was het wegdek niet overal even best. Daarom reed ik vanaf Hoogmade langs de HSL richting Rijpwetering om vervolgens een nieuw fietspad richting 't Veen te nemen.

Ondertussen bulderde de wind vanuit het noordwesten door de open polders. Met wat slim rijden wist ik afwisselend voor de wind en tegen de wind te rijden. Toch had ik het vermoeden dat de wind meer uit het westen kwam.

Bij Leiderdorp nam ik de klinkerweg die ik er eigenlijk helemaal niet zo heel slecht bij vond liggen. Vanaf Leiderdorp ging het met de wind vol in de rug hard op Koudekerk aan, maar aan de overzijde van de Rijn was het weer stoempen richting huis.

Cycling Workout | Endomondo

ATB-en in het Twentse land

Wat doe je als je op familiebezoek gaat naar Enschede en er in de omgeving net een 60 km lange ATB-route is geopend? juist je neemt je ATB mee en gaat de route een stuk verkennen. Zo gezegd, zo gedaan. Na aankomst in Enschede was het eerst tijd voor koffie met een Tompouce en daarna was het hoog tijd om op de fiets te stappen. Hoewel het koud was waren de weersomstandigheden best aardig, een waterig zonnetje probeerde door te komen.
Binnen 2 kilometer was ik al buiten de stad en reed in een landelijke omgeving. Via wat knooppunten reed ik naar een stuk bos waar ik de ATB-route zou oppakken. Al snel had ik de route gevonden die eerst langs een fietspad ging maar al snel een stuk bos inging waar een singletrack door de struiken slingerde en over beekjes ging. Men was zo goed geweest om over de bruggetjes kippengaas te leggen om de gladheid tegen  te gaan wat prima werkte.

De route was verder prima te volgen en enigszins gedesoriënteerd volgde ik de route die behoorlijk slingerde. Het was volop genieten in het Twentse landschap. Opvallend was dat er redelijk wat fietsers op  waren gezien de verse sporen in de modder. Op een gegeven moment ging de route langs de oever van de Buursebeek, een stuk sompig grasland waar de bikers voor me redelijk wat moeite mee hadden. Zelf reed ik er redelijk vlot doorheen, wellicht ben ik er hier in het westen wat beter op getraind :-)

De stukken bos volgde elkaar in rap tempo op. De uitzetters hadden veel gebruik gemaakt van omgevallen bomen om als hindernis te gebruiken. Hier had men aan de voor- en achterkant wat aarde tegenaan gegooid en de hindernis was compleet. Behalve die ene boom die wellicht het slachtoffer was van de storm de dag ervoor. Nabij Haaksbergen was het startpunt van de route, daar stond een informatiebord met de route. Daar stonden twee bikers uit de streek die me vroegen of ik het een mooi parcours vond. Ik geloof dat ik wel enthousiast geageerde.

Na een blik op de kaart besloot ik gebruik te maken van een verbindingsstuk om de route wat in te korten. De route ging nu even de provinciegrens over Gelderland in. Hier had men een leuke verassing in petto. Een soort brug door het bos die prima te rijden was. Verderop had men 2 stukken van de route afgesloten i.v.m. de modder. Vanaf de weg bekeek ik deze stukken en concludeerde dat dan de Wijk en Wouderoute wel helemaal afgesloten kon worden. Getreurt was ik niet, men had de omleiding prima aangegeven en hele grote stukken miste ik nou ook weer niet.

Na wat draaien en keren besloot ik weer langzaam aan richting Enschede te gaan, ik wilde het niet te laat maken.het niet te laat maken. Maar één ding weet ik zeker, hier kom ik nog eens terug, 60 km op de ATB, dat is toch wel genieten. De uitzetters hebben hun best gedaan.

Heide nabij Enschede

Ook hier wordt de fiets vies van