Het gerucht gaat dat er weer nieuwe dopinggevallen zijn in de wielersport. Het zou gaan om een nieuwe producten. De zaak kwam aan de lucht na het Nederlands Kampioenschap op de weg. Hoofdpersoon in het verhaal is de Nederlandse renner K.M. van een grote Protour ploeg. De zaak kwam via het medium Twitter aan het rollen. Een Utrechts band, The Gasonline Brothers zou de leverancier zijn van het spul met de naam "There it goes voor Koos".
Vlak voor de Tour kwam het gerucht ook bij de Tourdirectie die toen de ploeg van K.M. verzocht hem niet te laten deelnemen. Ondertussen had K.M. veel steun gekregen uit het wielerpeloton. Zevenvoudig Tourwinnaar Lance Armstrong werd in zaak ook genoemd. Er wordt nu gekeken naar zijn verhouding die hij had met muzikant Sheryl Crowe, hoewel volgens kenners je van haar muziek niet veel harder gaat fietsen.
Inmiddels heeft de WADA een lijst opgesteld met leveranciers van verdachte producten die er niet om liegt, zo wordt de band AC/DC verdacht van het leveren van de producten Thunderstruck en Highway to Hell. Zo staat Slayer op de lijst met zeer verdachte producten als Raining Blood en Bloodline wat kan duiden op een nieuw soort EPO. Van Evil Ways vermoed men dat dit bedoeld is om de pijn van de kasseienstroken te doen vergeten.
Ook is de naam van de wereldkampioen Cadel Evens genoemd in het verhaal. Het vermoeden bestaat dat hij de laatste kilometers heeft gereden op Woman van Wolfmother.
De UCI heeft besloten om de oortjes voor het nieuwe seizoen te verbieden. Men heeft sterke aanwijzingen dat de producten gedurende de race Oraal worden ingebracht wat dus competitie vervalsing zou zijn.
zondag 13 december 2009
zondag 29 november 2009
Wielertermen
Ik kwam onlangs een leuk filmpje tegen op Youtube. Het gaat over wielertermen.
Veel plezier bij het kijken.
Veel plezier bij het kijken.
vrijdag 27 november 2009
Tripple
Hoewel ik over het algemeen er minachtend naar kijk was ik toch een keer jaloers op een aantal fietsers die er wel één hadden. Dat was tijdens een Ardennenweekend van mijn fietsclub. Onze uitvalsbasis was dat jaar Waimes, nabij Malmedy. Dit dorpje gelegen in de Oostkantons ligt op een mooie afstand van de Eifel.
Onze voorrijder André had besloten om dit jaar eens het onbekende in te gaan, de Eifel. Voor de koffie was Moschau uitgezocht en daar gingen we dus op pad. Het eerste stuk in België was nog wat zoeken omdat een weg was afgesloten. In Duidsland bleek al snel dat we op grote hoogte zaten, we konden in de wijde omgeving kijken. We namen een mooie afdaling het Rurdal in, vanaf daar reden we over een grevelpad door het dal. Qua wegdek hadden we het beter kunnen overslaan, maar de natuurschoon was uitmuntend. Aan het einde van het pad namen we de klim naar Seifenauel waar ik zowaar als eerste bovenkwam.
We daalde weer af het dal in, samen met Pieter nam ik de strijd op voor de Stoopbokaal op een klein hobbeltje. Iets waar we een paar honderd meter verder spijt van kregen. Daar begon een klim van 1.700 meter met zo'n 8% gemiddeld. Eentje die niet gepland was en dus voor iedereen een totale verassing was. Met stukken van 12% was het echt zwoegen. Hier wenste ik dus die tripple. Mijn god, ik dacht dat ik zou ontploffen. Met moeite kwam ik boven. Mijn 39-27 was totaal oververhit. Iedereen die bovenkwam was diep onder de indruk. Dit was nou eens een echte klim.
En weet je wat nou het rare is, nergens kom je deze klim tegen. In geen lijst is hij te vinden. Op geen klassement kom je hem tegen. En waarom? ik weet het niet. Vanuit dit dal zijn nog 2 beklimmingen die nog erger schijnen te zijn, al met al is dit de hemel op aarde...of de hel dat kan ook.
En die tripple? die kwam er, niet op mijn fiets, maar wel in de vorm van een Leffe!
Onze voorrijder André had besloten om dit jaar eens het onbekende in te gaan, de Eifel. Voor de koffie was Moschau uitgezocht en daar gingen we dus op pad. Het eerste stuk in België was nog wat zoeken omdat een weg was afgesloten. In Duidsland bleek al snel dat we op grote hoogte zaten, we konden in de wijde omgeving kijken. We namen een mooie afdaling het Rurdal in, vanaf daar reden we over een grevelpad door het dal. Qua wegdek hadden we het beter kunnen overslaan, maar de natuurschoon was uitmuntend. Aan het einde van het pad namen we de klim naar Seifenauel waar ik zowaar als eerste bovenkwam.
We daalde weer af het dal in, samen met Pieter nam ik de strijd op voor de Stoopbokaal op een klein hobbeltje. Iets waar we een paar honderd meter verder spijt van kregen. Daar begon een klim van 1.700 meter met zo'n 8% gemiddeld. Eentje die niet gepland was en dus voor iedereen een totale verassing was. Met stukken van 12% was het echt zwoegen. Hier wenste ik dus die tripple. Mijn god, ik dacht dat ik zou ontploffen. Met moeite kwam ik boven. Mijn 39-27 was totaal oververhit. Iedereen die bovenkwam was diep onder de indruk. Dit was nou eens een echte klim.
En weet je wat nou het rare is, nergens kom je deze klim tegen. In geen lijst is hij te vinden. Op geen klassement kom je hem tegen. En waarom? ik weet het niet. Vanuit dit dal zijn nog 2 beklimmingen die nog erger schijnen te zijn, al met al is dit de hemel op aarde...of de hel dat kan ook.
En die tripple? die kwam er, niet op mijn fiets, maar wel in de vorm van een Leffe!
zondag 22 november 2009
Afloper
Vandaag was het alweer mijn derde jacht. Ik hoopte mijn lijn van vorige week, toen ik 4e werd, kon doorzetten. In het clubhuis was het al gezellig druk. Vandaag was ook Frans (van de gouden handjes) aanwezig. Hij had samen met Michel de jacht uitgezet en was met zijn scooter naar het clubhuis gekomen.
Om half tien vertrokken we naar de start die op de zelfde locatie lag als vorige week, maar nu een totaal andere kant uitging. Via de top van de heuvel reden we richting de Intratuin. Ik zat een beetje achterin de groep, zo kon ik het allemaal goed overzien. Al snel was er twijfel. Een zoeker bracht verwarring, hoewel eigenlijk de vervolgpijl al meteen op de kruising stond. Als eerste dook ik het fietspad naar Leidschenveen in. Achter mij duurde het wel even voor er reactie kwam, pas halverwege werd ik door de groep bijgehaald. Een deel van de klassementsrenners was hier meteen het Westerpark ingedoken en miste zodoende al de eerste controle. Net voor Leidschenveen kwam er verwarring bij een zoeker waar tocht echt een stuk land in moesten. Vol klei en modder was ik één van de weinige die het complete lusje had gereden. Dat had dan wel als voordeel dat Frans, die de emmer al kwam ophalen, aangaf dat ik meteen achter de andere aan kon, het lusje stond niets.
Alleen reed ik nu richting Westerpark, al vlug kwam ik in een groepje terecht waar ik voorlopig mee op pad ging. Via bekende paden reden we door het Westerpark en gingen op het Balijbos aan. Ik merkte dat mijn achterband langzaam leegliep. Op de weg was het voorzichtig bochten maken, in het veld kon ik wel zeer makkelijk meekomen, ik reed zelfs de groep voorbij. Bij de Balijbrug was het weer zoeken geblazen, het bleek dat we onderlangs moesten rijden door het gras. Ondertussen kwam mijn vader ook nog voorbij met de jeugd van TV Zoetermeer '77.
Toen we de juiste weg weer hadden gevonden reden we op het houtsnipperpad aan. Inmiddels begon ik steeds op meer op mijn velg te rijden. Ik besloot toch mijn achterband op te pompen en zelf de weg te gaan vervolgen. Na wat zoekwerk reed ik via Langsinghage, waar de witte emmer op een grasstrook stond, naar Bleiswijk.
Inmiddels reed ik weer op mijn velg. Ik pakte mijn pomp maar weer en besloot nu van de route af te wijken. Via de Kruisweg, waar ik alvast tunnel onder het spoor en de A12 door nam reed ik naar het clubhuis.
Daar aangekomen waren de sterke verhalen natuurlijk niet van de lucht. Frustrerend was het wel om te horen dat de winnaar in het groepje zat waar ik ook steeds bij zat, maar ja niks aan te doen. Ik heb wel weer leuke paden ontdekt voor de Oliebollentocht en dat is ook wat waard!
Om half tien vertrokken we naar de start die op de zelfde locatie lag als vorige week, maar nu een totaal andere kant uitging. Via de top van de heuvel reden we richting de Intratuin. Ik zat een beetje achterin de groep, zo kon ik het allemaal goed overzien. Al snel was er twijfel. Een zoeker bracht verwarring, hoewel eigenlijk de vervolgpijl al meteen op de kruising stond. Als eerste dook ik het fietspad naar Leidschenveen in. Achter mij duurde het wel even voor er reactie kwam, pas halverwege werd ik door de groep bijgehaald. Een deel van de klassementsrenners was hier meteen het Westerpark ingedoken en miste zodoende al de eerste controle. Net voor Leidschenveen kwam er verwarring bij een zoeker waar tocht echt een stuk land in moesten. Vol klei en modder was ik één van de weinige die het complete lusje had gereden. Dat had dan wel als voordeel dat Frans, die de emmer al kwam ophalen, aangaf dat ik meteen achter de andere aan kon, het lusje stond niets.
Alleen reed ik nu richting Westerpark, al vlug kwam ik in een groepje terecht waar ik voorlopig mee op pad ging. Via bekende paden reden we door het Westerpark en gingen op het Balijbos aan. Ik merkte dat mijn achterband langzaam leegliep. Op de weg was het voorzichtig bochten maken, in het veld kon ik wel zeer makkelijk meekomen, ik reed zelfs de groep voorbij. Bij de Balijbrug was het weer zoeken geblazen, het bleek dat we onderlangs moesten rijden door het gras. Ondertussen kwam mijn vader ook nog voorbij met de jeugd van TV Zoetermeer '77.
Toen we de juiste weg weer hadden gevonden reden we op het houtsnipperpad aan. Inmiddels begon ik steeds op meer op mijn velg te rijden. Ik besloot toch mijn achterband op te pompen en zelf de weg te gaan vervolgen. Na wat zoekwerk reed ik via Langsinghage, waar de witte emmer op een grasstrook stond, naar Bleiswijk.
Inmiddels reed ik weer op mijn velg. Ik pakte mijn pomp maar weer en besloot nu van de route af te wijken. Via de Kruisweg, waar ik alvast tunnel onder het spoor en de A12 door nam reed ik naar het clubhuis.
Daar aangekomen waren de sterke verhalen natuurlijk niet van de lucht. Frustrerend was het wel om te horen dat de winnaar in het groepje zat waar ik ook steeds bij zat, maar ja niks aan te doen. Ik heb wel weer leuke paden ontdekt voor de Oliebollentocht en dat is ook wat waard!
donderdag 19 november 2009
Zweifall
Afgelopen zomer waren we op vakantie in Vaals. Natuurlijk ging de fiets mee. Nadat ik al diverse rondjes over bekend terein in Nederland en België had gereden besloot ik op de laatste fietsdag ook Duitsland een te bezoeken. Op een mooie zeer warme dag, waarvan we er genoeg hadden deze zomer, ging ik relatief vroeg op pad. Meteen koud nam ik de Pas van Wolfhaag en reed via Gemmenich naar Kelmis.Bij Kelmis was het even zoeken naar de juiste weg, maar al gauw had ik de goede weg naar Hausset gevonden. De omgeving werd hier steeds "duitser" en bijna ongemerkt reed ik Duitsland ook in.
Ik reed nu wel door erg onbekend terrein langs voorsteden van Aken. Zo kwam ik door Korneilemünster met een gigantische burgt of Breining wat veel vakwerkzuizen bezit en reed vervolgens naar Zweifaal. Een klein niets zeggend dorpje aan de rand van het Natuurpark de Eifel.Vanaf daar reed ik de L24. Deze weg bleef maar omhoog gaan. Ik genoot van de omgeving, hoewel ik af en toe werd ingehaal; door een vrachtwagen, was deze weg de moeite waard. Steiler dan 5% was het, het schommelde steeds tussen de 3% en 5% maar het bleef maar doorgaan.Na zo'n 7 km naderde ik de top en kon daar genieten van een mooi uitzicht over de omgeving.
Tijd om te dalen dacht ik. Helaas de weg die ik nam ging niet echt omlaag, na een paar kilometer nam ik een rustige weg door het bos. Deze weg, voorzien van een mooie laag asfalt ging wel mooi omlaag, mijn snelheid kwam al snel boven de 70 km/u. Ik hield wel in in de wetenschap dat ik de eerste weg naar links moest nemen. Deze was alleen voorzien van een hek. Gelukkig bleek ik als fietser hier wel over te mogen. Dit weggetje, niet breder dan 2 meter, maar ook voorzien van een mooie laag asfalt bracht me wat verder omlaag. Later reed ik langs een stuwmeer met een mooie stuwdam, tijd voor een fotomoment dacht ik zo.
Na dit fotomoment reed ik Roetgen in. Een grensplaatsje waar nou niet echt veel viel te beleven. Ondankls dat ik wel trek had in een bakkie koffie zag de plaatselijke kroeg er niet echt uitnodigend uit. Ik vulde mijn bidons maar bij het plaatselijke tankstation alvorens ik via een zijweg weer België in reed.
De weg liet meteen weer te wensen over, bij een spoorwegovergang dacht ik zelfs dat ik mijn bidon verloor. Ook het magneetje van mijn tellertje kreeg een klap waardoor ik ineens 0 km/u reed.
Inmiddels was de tempratuur al behoorlijk opgelopen boven de 30 graden. Ik besloot dat het wel genoeg was voor vandaag en reed op mijn gemak via Lontzen en Montzen op Morsenet aan. Dit dorp is aardig bekend bij spoorliefhebbers vawege het gigantische spoorviaduct wat er loopt. Weer bij Gemmenich aangekomen nam ik nog even de Côte de Trois Fronteniers, of te wel de Vaalserberg. Deze reed ik vrij gemakkelijk op, zo gemakelij kzelfs dat ik alle andere fietsers hier inhaalde. Vanaf de top was het meteen naar beneden storten naar het vakatiepark.
Het fietsen voor deze vakantie zat er weer op. Ik heb zeker genoten, over het weer had ik geen klagen.
Ik reed nu wel door erg onbekend terrein langs voorsteden van Aken. Zo kwam ik door Korneilemünster met een gigantische burgt of Breining wat veel vakwerkzuizen bezit en reed vervolgens naar Zweifaal. Een klein niets zeggend dorpje aan de rand van het Natuurpark de Eifel.Vanaf daar reed ik de L24. Deze weg bleef maar omhoog gaan. Ik genoot van de omgeving, hoewel ik af en toe werd ingehaal; door een vrachtwagen, was deze weg de moeite waard. Steiler dan 5% was het, het schommelde steeds tussen de 3% en 5% maar het bleef maar doorgaan.Na zo'n 7 km naderde ik de top en kon daar genieten van een mooi uitzicht over de omgeving.
Tijd om te dalen dacht ik. Helaas de weg die ik nam ging niet echt omlaag, na een paar kilometer nam ik een rustige weg door het bos. Deze weg, voorzien van een mooie laag asfalt ging wel mooi omlaag, mijn snelheid kwam al snel boven de 70 km/u. Ik hield wel in in de wetenschap dat ik de eerste weg naar links moest nemen. Deze was alleen voorzien van een hek. Gelukkig bleek ik als fietser hier wel over te mogen. Dit weggetje, niet breder dan 2 meter, maar ook voorzien van een mooie laag asfalt bracht me wat verder omlaag. Later reed ik langs een stuwmeer met een mooie stuwdam, tijd voor een fotomoment dacht ik zo.
Na dit fotomoment reed ik Roetgen in. Een grensplaatsje waar nou niet echt veel viel te beleven. Ondankls dat ik wel trek had in een bakkie koffie zag de plaatselijke kroeg er niet echt uitnodigend uit. Ik vulde mijn bidons maar bij het plaatselijke tankstation alvorens ik via een zijweg weer België in reed.
De weg liet meteen weer te wensen over, bij een spoorwegovergang dacht ik zelfs dat ik mijn bidon verloor. Ook het magneetje van mijn tellertje kreeg een klap waardoor ik ineens 0 km/u reed.
Inmiddels was de tempratuur al behoorlijk opgelopen boven de 30 graden. Ik besloot dat het wel genoeg was voor vandaag en reed op mijn gemak via Lontzen en Montzen op Morsenet aan. Dit dorp is aardig bekend bij spoorliefhebbers vawege het gigantische spoorviaduct wat er loopt. Weer bij Gemmenich aangekomen nam ik nog even de Côte de Trois Fronteniers, of te wel de Vaalserberg. Deze reed ik vrij gemakkelijk op, zo gemakelij kzelfs dat ik alle andere fietsers hier inhaalde. Vanaf de top was het meteen naar beneden storten naar het vakatiepark.
Het fietsen voor deze vakantie zat er weer op. Ik heb zeker genoten, over het weer had ik geen klagen.
zondag 15 november 2009
Net naast het podium
Binnengekomen in het clubhuis viel me de grote drukte al op, terwijl de weersverwachtingen niet eens zo gunstig waren. Dick van Homoet had vandaag een mooie jacht uitgezet. De start was in het Buytenpark en ging via een stuk land op de Meerpolderdijk aan. Het tempo werd in het peloton werd al meteen hoog opgevoerd. Op de Stompwijkseweg viel het peloton al in vele stukken. Ook de regen kwam nu met bakken omlaag, al met al een echte jacht.
Bij de Kostverlorenweg doken we een stuk veld in waar een wandelaar vol verbazing keek, wellicht realiseerde hij zich niet dat dit ritueel al jaren plaatsvond, al ver voor de huizen hier gebouwd werden. Via Leidscheveen ging het op de Vliet aan, waar nabij Drievliet achter een transformatorhuisje een zinken emmer staat, deze deed vandaag dienst als "Hout". In Rijswijk waren wat verdwaal lusjes waarna het via de Hoornbrug weer langs de vliet ging. Hier reed ik in de tweede groep[ met een andere ervaren jager, dit had als voordeel dat we op alle kritieke punten goed oplette. Al snel moesten we zoals ik had verwacht een stuk land in langs de A13. Hier werden we al snel gegrepen door het achter ons jagende groepje. Één jager had hier zoveel moeite om recht op zijn fiets te blijven zitten dat hij bijna mij en een kippenboer tegen de grond werkte, iets wat bij de kippenboer tot woede leidde maar mij alleen deed lachen, het hoort er tenslotte bij. Maar misschien had het ook te maken dat de kippenboer bijna in de sloot lag.
Bij Delft was er wat draai en keerwerk om vervolgens aan de overzijde van de Vliet weer richting Rijswijk te gaan. Ditmaal de overzijde van de Hoornbrug en langs de Vliet richting Drievliet. Een pijl wees duidelijk naar het fietspad, toch ging het gros de weg op en miste zo een zoekpijl die een onverhard pad inwees. Hier kwamen we met z'n tweeën te zitten en waren we meteen de kop van de wedstrijd. Op een geluidswal stond Dick ons al op te wachten. Nu was het onverhard langs de A4 naar het TNO terrein. In de verte zagen we twee fietsers rijden, die op een slimme manier hadden afgesneden. Hierbij zat ook de latere winnaar. Samen reden we zo slim mogelijk via Nootdorp en Leidscheveen op Zoetermeer aan. Achter ons zat een groep met snelle jongens flink op ons te jagen. Toch wisten we uit hun greep te blijven. Mijn medevluchter wist als 3e zijn ring over de Vos te schuiven, ik werd hierbij 4e.
Het gaf me weer een goed gevoel en veel vertrouwen. Ondanks dat ik momenteel snelheid mis is dit geen probleem, zelf goed blijven kijken is toch het beste, dat bleek maar weer vandaag.
zaterdag 14 november 2009
Seinpostduin
Midden in Den Haag vind je een paar leuke beklimmingen. Zeker tegen de kust, in Scheveningen zijn een paar leuke exemplaren. Neem de Seinpostduin, als je daar als onbekende fiets kan je ineens compleet verast worden, een leuke klim die serieus omhoog gaat. Kijk maar naar het Streetview plaatje. Veel plezier.
Grotere kaart weergeven
Grotere kaart weergeven
zondag 1 november 2009
Plons
Als je niet sterk genoeg bent moet je je tegenstanders soms op een andere manier uit het veld slaan, maar of dit nou de manier is??
dinsdag 20 oktober 2009
Het apparaat
Minachtend keek de man naar "het apparaat" op het stuur van de fietser naast hem. Hij vond het helemaal niks dat moderne ding. Dat had toch niets meer met fietsen te maken, je moest gewoon de weg uit je kop leren vond hij. Al dat moderne gedoe sloeg nergens op.
Bij het naderen van het verkeerslicht haalde hij zijn voet uit het klikpedaal. Tot vijftien jaar terug zweerde hij bij toeclips. Die moderne pedalen waren maar niks, je zat helemaal vast, als het weigerde was je de pineut. Tot die koude winterdag vijftien jaar gelden. Bij het naderen van een grote kruising kreeg de man met zijn verkleumde handen het riempje van zijn Toeclip niet los. Uit stilstand viel hij langzaam om en gleed via de graskant zo de sloot in waarop het ijs niet dik genoeg was om hem te dragen. Na een stevige verkoudheid besloot de man toch over te stappen op de cliploze pedalen, waarvan hij, nadat hij eraan gewend was van mening was dat hij het jaren eerder had moeten doen.
Bij het verkeerslicht melde de "het apparaat" dat er een lekkere klim aan zat te komen. 3,5 km, 8% gemiddeld. De man wist niet waar hij het over had. Hij reed deze tocht al jaren, zou de organisatie had het wel over een vernieuwd parcours gehad. Maar bij zijn weten was de volgende klim gewoon over de drukke weg, niet veel steiler dan 5%.
Na het oversteken vervolgde ze de weg. In tegenstelling tot vroeger ging het nu een zijweg in, in plaats van rechtdoor. Het smalle weggetje waar ze nu op beland waren ging meteen omhoog. 16% meldde het ding. De man schakelde met zijn shifter aan zijn stuur een tandje lichter. Tot tien jaar geleden zweerde hij nog aan commandeurs aan de buis, dat ging prima. Tot die keer dat hij tijdens een rit in een klim wilde schakelen. Met één hand aan het stuur en de andere aan de commandeur zag hij die kuil over het hoofd, de man verloor zijn evenwicht en rolde zo de helling af het snelstromende beekje in. Na een stevige verkoudheid besloot hij toch maar een nieuwe fiets aan te schaffen, mede omdat zijn oude fiets na een maar kilometer te zijn meegesleurd door de stromende beek niet echt meer bruikbaar was. De fietsenmaker gaf het weinig keus, alle fietsen waren voorzien van shifters, na een paar maanden wilde hij niet ander meer.
Op de top stond de groep te wachten. Hij kwam nu als laatste op de top. De jongere moedigde hem aan met "Hup opa". Na de afdaling was het meteen weer volle bak omhoog. 2 km 18% gemiddeld had "Het ding" gezegd. De man vroeg wie die route had verzonnen. Bij vertrek had hij de rest nog voor mietjes uitgescholden. Iedereen reed of met een triple en anders wel een 39-26. Onzin vond de man. Vroeger reden we de tocht ook gewoon met een 42-24. Puffend baande hij zich een weg omhoog. Op de top aangekomen zag hij niemand meer, de weg ging meteen weer omlaag. Op een kruising twijfelde de man. Hij haalde het routebriefje tevoorschijn. Deze was niet meer te lezen, door het zweet was de tekst compleet doorgelopen. De man besloot rechts te gaan, verder dalen, in plaats van links weer omhoog. Hij zag alleen het bord doorlopend over het hoofd. Met een gangetje van tegen de 70 km daalde de man verder af toen er plots een rivier voor het opdoemde.
De rest van de groep stond op de volgende klim te wachten op de man. Ze vroegen zich af waar hij bleef. Het ding had de groep de juiste weg gewezen, maar van de man was geen teken van leven, terwijl er toch maar weinig keuze was. Druipend pakte de man zijn fiets uit de rivier, klom er weer op en fietste de weg weer omhoog. Voor hij de top en groep had bereikt had hij besloten dat hem dit nooit meer zou gebeuren, hij ging thuis ook zo'n "apparaat" aan schaffen.
Bij het naderen van het verkeerslicht haalde hij zijn voet uit het klikpedaal. Tot vijftien jaar terug zweerde hij bij toeclips. Die moderne pedalen waren maar niks, je zat helemaal vast, als het weigerde was je de pineut. Tot die koude winterdag vijftien jaar gelden. Bij het naderen van een grote kruising kreeg de man met zijn verkleumde handen het riempje van zijn Toeclip niet los. Uit stilstand viel hij langzaam om en gleed via de graskant zo de sloot in waarop het ijs niet dik genoeg was om hem te dragen. Na een stevige verkoudheid besloot de man toch over te stappen op de cliploze pedalen, waarvan hij, nadat hij eraan gewend was van mening was dat hij het jaren eerder had moeten doen.
Bij het verkeerslicht melde de "het apparaat" dat er een lekkere klim aan zat te komen. 3,5 km, 8% gemiddeld. De man wist niet waar hij het over had. Hij reed deze tocht al jaren, zou de organisatie had het wel over een vernieuwd parcours gehad. Maar bij zijn weten was de volgende klim gewoon over de drukke weg, niet veel steiler dan 5%.
Na het oversteken vervolgde ze de weg. In tegenstelling tot vroeger ging het nu een zijweg in, in plaats van rechtdoor. Het smalle weggetje waar ze nu op beland waren ging meteen omhoog. 16% meldde het ding. De man schakelde met zijn shifter aan zijn stuur een tandje lichter. Tot tien jaar geleden zweerde hij nog aan commandeurs aan de buis, dat ging prima. Tot die keer dat hij tijdens een rit in een klim wilde schakelen. Met één hand aan het stuur en de andere aan de commandeur zag hij die kuil over het hoofd, de man verloor zijn evenwicht en rolde zo de helling af het snelstromende beekje in. Na een stevige verkoudheid besloot hij toch maar een nieuwe fiets aan te schaffen, mede omdat zijn oude fiets na een maar kilometer te zijn meegesleurd door de stromende beek niet echt meer bruikbaar was. De fietsenmaker gaf het weinig keus, alle fietsen waren voorzien van shifters, na een paar maanden wilde hij niet ander meer.
Op de top stond de groep te wachten. Hij kwam nu als laatste op de top. De jongere moedigde hem aan met "Hup opa". Na de afdaling was het meteen weer volle bak omhoog. 2 km 18% gemiddeld had "Het ding" gezegd. De man vroeg wie die route had verzonnen. Bij vertrek had hij de rest nog voor mietjes uitgescholden. Iedereen reed of met een triple en anders wel een 39-26. Onzin vond de man. Vroeger reden we de tocht ook gewoon met een 42-24. Puffend baande hij zich een weg omhoog. Op de top aangekomen zag hij niemand meer, de weg ging meteen weer omlaag. Op een kruising twijfelde de man. Hij haalde het routebriefje tevoorschijn. Deze was niet meer te lezen, door het zweet was de tekst compleet doorgelopen. De man besloot rechts te gaan, verder dalen, in plaats van links weer omhoog. Hij zag alleen het bord doorlopend over het hoofd. Met een gangetje van tegen de 70 km daalde de man verder af toen er plots een rivier voor het opdoemde.
De rest van de groep stond op de volgende klim te wachten op de man. Ze vroegen zich af waar hij bleef. Het ding had de groep de juiste weg gewezen, maar van de man was geen teken van leven, terwijl er toch maar weinig keuze was. Druipend pakte de man zijn fiets uit de rivier, klom er weer op en fietste de weg weer omhoog. Voor hij de top en groep had bereikt had hij besloten dat hem dit nooit meer zou gebeuren, hij ging thuis ook zo'n "apparaat" aan schaffen.
zondag 4 oktober 2009
Herfsttocht met een achterdeur
Gisteren stond de laatste Vrije Toertocht van onze vereniging op het programma, de Herfsttocht. De afgelopen jaren werd deze tocht in prima nazomer weer gereden, maar daar was ditmaal geen sprake van, althans volgens de weersvoorspellingen dan. Ik was al vroeg in het clubhuis nam een bakkie koffie en wachtte op wie komen ging. Zo kwam Paul binne die melde dat de Waardrenner in verband met de wind een tocht had afgelast. Omstreeks 9 uur was het clubhuis redelijk vol en vertrokken we onder leiding van André en Peter met 18 man voor de 120 km.
Via de Meerpolderdijk, waarbij de veeroosters schandalig slecht bijlagen, reden we langs Stompwijk naar de Weipoort voor het eerste smalle pad. Met de wind in de rug ging het op Hazerswoude Rijndijk en Koudekerk aan. Omdat de hefbrug van Alphen gesloten is voor onderhoud had André een alternatieve route door Alphen met het altijd leuke dijkje bij Ridderbuurt en het stuk langs de Zegersplas.
Weer aangekomen bij de Oude Rijn vervolgde we de originele route richting Zwammerdam, Bodegraven en Nieuwerbrug. Hier lieten we de Oude Rijn voor wat het is en gingen in zuidelijke richting op Waarder aan. Hier werden we geconfronteerd met een lekkere bak wind uit het zuidwesten, de terugweg zou nog leuk worden!
Bij Papekop was er wat verwarring. Hier is namelijk een gloednieuwe tunnel onder het spoor door, maar was deze al wel open of niet. Een groot bord met een pijl en het woord "fietsers" bracht duidelijkheid, we moesten nog gebruik maken van de overweg. Ofschoon dit niet bij iedereen duidelijk was stond een deel van de groep in de tunnel en kon toen niet meer verder, het gaf alvast een heerlijk Vossejacht gevoel.
Na Woerden reden we een stuk door het altijd prachtige landgoed bij Linschoten om slingerend langs de Lange Linschoten naar het stadje Oudewater te rijden. Hier was het tijd voor koffie en vooral sterke, hele sterke verhalen. Dit maal stond "dieet" op het menu. Iedereen had zo'n beetje het voornemen om voor het nieuwe seizoen weer een paar kilo lichter te zijn. Natuurlijk werden alle methodes besproken, maar waar iedereen het over eens was, d'r moest en zou gefietst worden. Opvallend was dat een iets later groepje senioren iets anders dacht over dieet en genoten van een stuk gebak. Ik vermoed zelfs dat ze daarna ook nog langs de op het plein aanwezige viskar hebben bezocht. Nog later kwam Harm binnen, hij was iets te laat bij de fietsclub en had de hele heenweg alleen afgelegd.
Na de koffie gingen we op pad voor het tweede deel. Hoewel dit in kilometers korter is zou de wind het er niet makkelijker op maken. Bij het uitrijden van Oudewater richting Polsbroekerdam was het meteen raak, de wind liet merken wie de baas was. Bij Polsbroekerdam sloegen we rechtsaf en weken van de route af. Na een paar kilometer ging het linksaf om via het slechts 30 cm brede kerkenpad naar Cabauw te gaan. Hier was het ieder voor zich. Schuilen was niet mogelijk en de wind had vrij spel. Vooraan zat iemand die niet zo zeker was en al snel een gat liet vallen zodat Peter en André aan het einde moesten wachten op de rest van de groep.
Langs Schoonhoven gingen we op Stolwijk aan. Het was weer een stukje voor de wind en op ons gemak reden we naar Haastrecht. Op de IJsseldijk was het weer volop beuken tegen de wind en net na de dijk begaf de pion van Erik het, die daardoor al freewheelend niet veel verder kwam. Gelukkig was ook Frans-met-de-gouden-handjes aanwezig die met wat draai en beukwerk de boel zover heel kreeg dat Erik de tocht fietsend kon afmaken.
Genietend dor de Reeuwijkse plassen ging het op Tempel aan. Het fietspad naar Boskoop bracht achterin het peloton al de eerste breuken, maar compleet bereikte we Boskoop. Op de hefbrug liet Harm het voor wat het was. Bij het uitrijden van Boskoop begon het echte werk. Op het fietspad langs de Hogeveenseweg werden waaiers getrokken maar toch was het vechten om niet via de achterdeur de groep te moeten verlaten. Zo was Frans-met-de-gouden-handjes het volgende slachtoffer al snel gevolgd door Paul. Ook moest ik vechten voor mijn plekje om het peloton niet via de achterdeur te moeten verlaten. Ik wist gelukkig tot Benthuizen uit te houden en vanaf daar, net zo als vele andere, rustig in mijn eigen tempo huiswaarts keren.
Moe liet ik me op de bank zakken. Meldde me telefonisch af bij het clubhuis en ging weer het één en ander bijeten om weer tot krachten te komen. Het was weer een mooie Herfsttocht, ik heb weer genoten!
Via de Meerpolderdijk, waarbij de veeroosters schandalig slecht bijlagen, reden we langs Stompwijk naar de Weipoort voor het eerste smalle pad. Met de wind in de rug ging het op Hazerswoude Rijndijk en Koudekerk aan. Omdat de hefbrug van Alphen gesloten is voor onderhoud had André een alternatieve route door Alphen met het altijd leuke dijkje bij Ridderbuurt en het stuk langs de Zegersplas.
Weer aangekomen bij de Oude Rijn vervolgde we de originele route richting Zwammerdam, Bodegraven en Nieuwerbrug. Hier lieten we de Oude Rijn voor wat het is en gingen in zuidelijke richting op Waarder aan. Hier werden we geconfronteerd met een lekkere bak wind uit het zuidwesten, de terugweg zou nog leuk worden!
Bij Papekop was er wat verwarring. Hier is namelijk een gloednieuwe tunnel onder het spoor door, maar was deze al wel open of niet. Een groot bord met een pijl en het woord "fietsers" bracht duidelijkheid, we moesten nog gebruik maken van de overweg. Ofschoon dit niet bij iedereen duidelijk was stond een deel van de groep in de tunnel en kon toen niet meer verder, het gaf alvast een heerlijk Vossejacht gevoel.
Na de koffie gingen we op pad voor het tweede deel. Hoewel dit in kilometers korter is zou de wind het er niet makkelijker op maken. Bij het uitrijden van Oudewater richting Polsbroekerdam was het meteen raak, de wind liet merken wie de baas was. Bij Polsbroekerdam sloegen we rechtsaf en weken van de route af. Na een paar kilometer ging het linksaf om via het slechts 30 cm brede kerkenpad naar Cabauw te gaan. Hier was het ieder voor zich. Schuilen was niet mogelijk en de wind had vrij spel. Vooraan zat iemand die niet zo zeker was en al snel een gat liet vallen zodat Peter en André aan het einde moesten wachten op de rest van de groep.
Langs Schoonhoven gingen we op Stolwijk aan. Het was weer een stukje voor de wind en op ons gemak reden we naar Haastrecht. Op de IJsseldijk was het weer volop beuken tegen de wind en net na de dijk begaf de pion van Erik het, die daardoor al freewheelend niet veel verder kwam. Gelukkig was ook Frans-met-de-gouden-handjes aanwezig die met wat draai en beukwerk de boel zover heel kreeg dat Erik de tocht fietsend kon afmaken.
Genietend dor de Reeuwijkse plassen ging het op Tempel aan. Het fietspad naar Boskoop bracht achterin het peloton al de eerste breuken, maar compleet bereikte we Boskoop. Op de hefbrug liet Harm het voor wat het was. Bij het uitrijden van Boskoop begon het echte werk. Op het fietspad langs de Hogeveenseweg werden waaiers getrokken maar toch was het vechten om niet via de achterdeur de groep te moeten verlaten. Zo was Frans-met-de-gouden-handjes het volgende slachtoffer al snel gevolgd door Paul. Ook moest ik vechten voor mijn plekje om het peloton niet via de achterdeur te moeten verlaten. Ik wist gelukkig tot Benthuizen uit te houden en vanaf daar, net zo als vele andere, rustig in mijn eigen tempo huiswaarts keren.
Moe liet ik me op de bank zakken. Meldde me telefonisch af bij het clubhuis en ging weer het één en ander bijeten om weer tot krachten te komen. Het was weer een mooie Herfsttocht, ik heb weer genoten!
zondag 6 september 2009
Eerste veldritje
Vandaag was het weer tijd om op pad te gaan met mijn R-in-de-maand-fiets. Bij de fietsclub startte een cursus MTB-en. Deze cursus vind plaats op het Zoetermeerse MTB circuit waar onlangs ook het EK MTB plaatsvond. Nu ben ik zelf niet in het bezit van een MTB maar van een Veldfiets, de combinatie MTB-parcours - Veldfiets kan wel eens problemen opleveren.
Om 10 uur gingen we met de groep naar buiten. Hendy zou de cursrus geven, Ed en ik zouden hem bijstaan. 19 deelnemers hadden zich aangemeld, dat was ver boven de verwachting maar zeker een opsteker voor Hendy. Voor vertrek werden eerst alle fietsen nagelopen, bij de meeste mensen stond het zadel veel te hoog, een beetje op een racefietsstand. Nadat we alles goed hadden staan reden we naar het parcours en begonnen gemakkelijk. Het eerste stuk was een eitje, ook voor mij, op mijn gemak reed ik naar boven, en weer naar beneden.
Later reden we naar een andere heuvel, stukje single track, dat was dan wat harder werken, afdaling met houtjes en tenslotte een soort muur omhoog. Waar ik erachter kwam dat het zelfs met de veldfiets goed te doen is, als ik maar vaart kan houden. Hendy liet ons ook genieten van een mooie steile afdaling, die ik met een voetje aan de grond nog redelijk makkelijk kon nemen.
Na dat we het parcours stukje bij beetje hadden verkend gingen we één ronde alles achter elkaar doen. Dit was de afsluiter voor de eerste dag. De hele middag heb ik thuis nog plezier gehad, er kwam her en der spierpijn opzetten in spieren die ik in geen jaren heb gevoeld. Gelukkig niet al te erg en kon ik die middag genieten van een mooie etappe van de Vuelta waar Johnny Hoogerland een mooi stuk opvoerde en ook Robert Geesink en Pieter Weenink mooie prestaties leverde.
Om 10 uur gingen we met de groep naar buiten. Hendy zou de cursrus geven, Ed en ik zouden hem bijstaan. 19 deelnemers hadden zich aangemeld, dat was ver boven de verwachting maar zeker een opsteker voor Hendy. Voor vertrek werden eerst alle fietsen nagelopen, bij de meeste mensen stond het zadel veel te hoog, een beetje op een racefietsstand. Nadat we alles goed hadden staan reden we naar het parcours en begonnen gemakkelijk. Het eerste stuk was een eitje, ook voor mij, op mijn gemak reed ik naar boven, en weer naar beneden.
Later reden we naar een andere heuvel, stukje single track, dat was dan wat harder werken, afdaling met houtjes en tenslotte een soort muur omhoog. Waar ik erachter kwam dat het zelfs met de veldfiets goed te doen is, als ik maar vaart kan houden. Hendy liet ons ook genieten van een mooie steile afdaling, die ik met een voetje aan de grond nog redelijk makkelijk kon nemen.
Na dat we het parcours stukje bij beetje hadden verkend gingen we één ronde alles achter elkaar doen. Dit was de afsluiter voor de eerste dag. De hele middag heb ik thuis nog plezier gehad, er kwam her en der spierpijn opzetten in spieren die ik in geen jaren heb gevoeld. Gelukkig niet al te erg en kon ik die middag genieten van een mooie etappe van de Vuelta waar Johnny Hoogerland een mooi stuk opvoerde en ook Robert Geesink en Pieter Weenink mooie prestaties leverde.
zaterdag 29 augustus 2009
Winderig Groene Hart
Om half negen vertrokken we met 12 man en 1 vrouw voor onze tocht. Hoewel het die nacht bar en boos was voorspelde het weer weinig onheil, wel waaide het al stevig en de voorspelling was dat het nog harder zou gaan waaien...vanuit het westen, daar waren we dus mooi klaar mee. Op de heuvel stond mijn vader wat foto's te maken en vervolgde we onze weg richting Stompwijk. Op de Meerpolderdijk was de eerste lekke band, d'r zouden er nog 4 volgen, maar door de aanwezigheid van Frans-met-de-gouden-handjes was dit vlot verholpen en konden we nog warm op pad.
Via Stompwijk reden we naar Hazerswoude-Rijndijk lekker voor de wind ging het met alle gemak langs de Oude Rijn. Na Koudekerk en de Mattenkade kwamen we bij de eerste strook. Geen kasseien, maar een smal pad waar je net niet naast elkaar kon rijden.
Na Woubrugge kwam Frans-met-de-gouden-handjes naar voren :"We zijn er één kwijt, die vent met die Cannondale, die legt er af!" Het bleek dat hij er al een tijdje zonder wat te zeggen af was gegaan. We keken nog even om, lieten het tempo zakken. Maar niets te zien, dus ging het tempo er weer op, we reden tenslotte voor de wind.
Langs Rijpwetering, Langeraar, Papenveer en Nieuwveen doken we steeds verder het Groene Hart in. Bij Mijdrecht had ik een lichte twijfel, reden we wel goed? Gelukkig wel en doken de Ronde Hoep polder in langs Vinkeveen en de Waver op naar de volgende strook. Dit pad was echt smal, en al vlug hadden we een gat halverwege de groep. Langs de puinhopen van de A2 reden door Abcoude waar de kermis was opgesteld. Veel stelde het niet voor, het zal de Tilburgse Kermis nooit vervangen vrees ik. Het laatste stukje naar de koffie in Baambrugge was een eitje.
Na de koffie gingen we weer op pad. Nu kwam het mooiste stuk. We staken het Amsterdam-Rijnkanaal over en gingen langs de Vecht. Slingerend genoten we van de vele landhuizen. Door een druk Maarsen ging het op Vleuten aan. Door de open vlakte was het nu dan echt werken tegen de wind. Gelukkig konden we even schuilen in het landgoed rondom kasteel de Haar alvorens we de Hollandse Kade namen. Lekker smal, met een gevoel of we het bos van Wallers namen werkte we het pad af. Aan het einde kreeg ik een lekke band, naar mijn idee zat ik binnen 3 minuten alweer op de fiets.
Nu was het tijd voor de laatste strook: De Houtkade. een schelpenpad met een klein klimmetje een dijk op ging, al met al een 5 sterren pad. Bij Woerdense Verlaat moesten we een sluisje over waar net de brug open was. Nu hadden we de mogelijkheid om om te rijden, maar we besloten te wachten. Het schutten imponeerde ons. Het verval was niet meer dan een centimeter of vier. Aan de ene kant gingen de deuren dicht, en aan de andere kant gingen de deuren meteen open waar het water vlot de sluis instroomde.
Na dit schouwspel vervolgde we onze weg langs de Meije. Slingerend tegen de wind in reden naar Zwammerdam. Vanwege de afgesloten brug in Alphen besloten we de weg over Boskoop te nemen. Dit had als nadeel dat we de Hoogeveenseweg moesten afwerken tegen de wind in. Gelukkig namen een aantal andere de kop over zodat Eelco en ik na 135 van kop af mochten en lekker achterin uit de wind konden genieten van het laatste stukkie.
Terug in het clubhuis meldde we ons af en werden geconfronteerd met een onuitstaanbare haringlucht, wat resulteerde in snel wat drinken en terug de frisse lucht op naar huis.
maandag 24 augustus 2009
De Koffiestop
Soms loopt een fietstocht totaal anders dan je plant. Je kan verkeerd rijden, een weg kan opgebroken zijn, of zoals ik zaterdag meemaakte, je lichaam neemt geen vocht meer op en je moet met behulp van de NS thuis zien te komen.Maar dat is niet waar het over gaat. Soms ontdek je een koffiestop waar je graag terug komt. Dat was dus het geval. In Amerongen stonden we te overleggen over waar we koffie zouden doen. Aan de overkant van de weg stond een groot bord met een koffiekopje en dat zei genoeg.
We plaatste onze fiets aan de kant en namen plaats in een tuin van stel mensen die voor hun plezier mensen koffie schonken. Daar zaten we dan. We kregen een heerlijke bak koffie met een goede plak ontbijtkoek. Ook zat er een briefje bij met: Wij vragen niets, u geeft ons wat u het waard vindt
De locatie, de mensen en de inrichting maakte ons vrolijk. We genoten volop en hadden meteen de wildste fantasieën. De tocht Zoetermeer-Amerongen-Zoetermeer was al gemaakt, de koffiestop is ook gepland. Nu nog fietsen, maar ik geloof dat daar animo genoeg voor is, dat alleen maar voor een koffiestop.
dinsdag 21 juli 2009
Hummeltje
Hummeltje, zwoegend rijd hij over franse wegen. Herkenbaar aan het hoogste rugnummer, 199. Met de Tour gaat er altijd veel aandacht uit naar de nummer laatst. Hummeltje was niet altijd nummer laatst. Sterker nog, Hummeltje was deze Tour de eerste. De eerste die mocht vertrekken bij de proloog in Monaco, weggevlagd door Prins Albert.De eerste dagen ging het best aardig, Hummeltje mengde zich in sprints. Zijn ploeggenoot Beppu had na de 15e ettape veel respect getoont op Twitter voor Hummeltje, welke weer werd over genomen door Lance.
Al met al wint Hummeltje ieder dag aan populariteit. Mensen blijven langs de kant staan tot ook Hummeltje voorbij komt. Ze moedigen hem aan, duwen hem stiekem en weet niet wat meer.
Hummeltje, hoe dood hij ook is, staat bij de finish altijd klaar voor een uitspraak. Een kleine greep uit het Hummeliaans:
"In het begin had ik echt de koppakking eronderuit liggen, maar toen die er weer onder geschroefd was.."
"Ik ben nu zo kapot dat mijn linkeroog in mijn rechterbroekzak hangt"
"Gelukkig gingen ze piesen en kon ik weer terugkomen"
"Ik heb vandaag 6 keer gestorven, maarre, dat is mijn ding."
"Ik moet het van m'n karakter hebben, en dat heb ik maar weer gedaan, en we zijn boven bij Arrivee."
"Ik ben sowieso al de minste klimmer hier in het spektakel, maar misschien wel een met het meeste karakter, en daar moet ik het nou juist van hebben."
"Ik vond het geen sodemieter aan. Geef mij maar een mooie sprint en dat ik het snot voor m'n ogen heb zitten omdat ze hard reden in de finale als dat ik snot voor m'n neus..van...hoe...voor m 'n ogen heb hangen omdat ik hier een klim omhoog moet rijden. Ik heb liever een sprint."
Dit is pas een topsporter. Voor het komend jaar moet Hummeltje minimaal genomineerd worden voor sportman van het jaar. En of hij Parijs gaat halen? Ik denk het wel, wees niet verbaasd dat hij het in de sprint het nog moeilijk gaat maken voor de andere sprinters....natuurlijk wel met die lamme rooie lantaarn onder zijn zadel, dat wel.
maandag 25 mei 2009
Bijnamen
In het Profwielerpeloton zijn veel bijnamen. Denk maar aan "De Kanibaal", die naam kreeg Eddy Merckx omdat hij alle tegenstanders opvrat. Of "De Das" die met weinig woorden het peloton beheerste.
Ook het Wielertoeristenpeloton heeft zijn bijnamen. Denk maar aan "De Dokter" zie zoveel poedertjes thuis heeft dat het verdacht is als je bij hem in de buurt komt. Of "TGV", die fietst zoveel kilometers dat menig autobezitter steeds aan een grote beurt denkt. "De Professor" die erg verward op zin fietst zit. Ook hebben we nog "De Zeurpiet" als er drie bochten linksaf in honderd meter zitten hoor je hem alweer zeuren. Of "De Mol". Steeds duikt hij tijdens een tocht weer op, door een weggetje te nemen die niemand kent weet hij steeds weer vooraan te raken.
Tenslotte, wellicht het meest besproken figuur: "De Losser". Steeds sluit hij weer aan bij het peloton. Verteld alle nieuwelingen hoe je moet fietsen en weet altijd waar we heen gaan, maar het komt nooit uit. Zijn bijnaam heeft hij verdient aan het feit dat hij voorin het peloton begint en dan langzaam en zeker steeds meer achterin terechtkomt en tenslotte via de achter deur de groep moeten laten gaan. Dit gebeurd niet één keer, dit gebeurd iedere keer en toch sluit hij weer aan: De Losser. Ik vermoed dat er voorrijders zijn die vooraf een punt in hun hoofd hebben waar de Losser eraf moet en daarover een weddenschap met hun medekompaan over afsluiten.
Ook het Wielertoeristenpeloton heeft zijn bijnamen. Denk maar aan "De Dokter" zie zoveel poedertjes thuis heeft dat het verdacht is als je bij hem in de buurt komt. Of "TGV", die fietst zoveel kilometers dat menig autobezitter steeds aan een grote beurt denkt. "De Professor" die erg verward op zin fietst zit. Ook hebben we nog "De Zeurpiet" als er drie bochten linksaf in honderd meter zitten hoor je hem alweer zeuren. Of "De Mol". Steeds duikt hij tijdens een tocht weer op, door een weggetje te nemen die niemand kent weet hij steeds weer vooraan te raken.
Tenslotte, wellicht het meest besproken figuur: "De Losser". Steeds sluit hij weer aan bij het peloton. Verteld alle nieuwelingen hoe je moet fietsen en weet altijd waar we heen gaan, maar het komt nooit uit. Zijn bijnaam heeft hij verdient aan het feit dat hij voorin het peloton begint en dan langzaam en zeker steeds meer achterin terechtkomt en tenslotte via de achter deur de groep moeten laten gaan. Dit gebeurd niet één keer, dit gebeurd iedere keer en toch sluit hij weer aan: De Losser. Ik vermoed dat er voorrijders zijn die vooraf een punt in hun hoofd hebben waar de Losser eraf moet en daarover een weddenschap met hun medekompaan over afsluiten.
vrijdag 22 mei 2009
Rondje Vlaanderen
Hemelvaartsdag 2009. 's-morgens om 7 uur verzamelde we bij het oude vertrouwde plekkie. Martijn, die de auto van zijn vader had geritseld, Koen, die door Cindy lief werd gewekt van : Had jij vandaag niet wat? en mijn broer Eelco, die na het fietsseizoen zijn racefiets v=bij Remco had gebracht en nu op de MTB meeging. Na het opladen van de fietsen, je moet weten dat het altijd weer wat puzzelwerk is, gingen we op Oudenaarde (OVL) aan.
Na een voorspoedige reis kwamen we knap twee uur later in het Oost Vlaamse Oudenaarde aan, het hart van de Vlaamse Ardenne. Na wat omkleedwerk op een parkeerplaats gingen we langs het "Centrum Ronde van Vlaanderen" voor een kaart van de te fietsen route. Op de markt dronken we eerst nog een bakkie koffie, tussen de marktgangers, Luikse wafels, Frieten Kippenpoten en de vele glazen bier (let wel, het is nog geen tien uur in de ochtend).
Met de cafeïne in ons lijf gingen we op voor de Oranje lus. Deze lus van zo'n 72 km met o.a. de Oude Kwaremont, Paterberg en Koppenberg is één van de drie lussen door de Vlaamse Ardennen over het parcours van de vele Vlaamse voorjaarsklassiekers. Bij het uitrijden van Oudenaarde werden we al meteen verwend met een mooi stukkie langs de Schelde. Bij Kluisbergen doken we via de Kluisberg Walonië in om achterlangs de Knotkteberg te nemen, daarmee hadden we ook het slechte wegdek achter ons gelaten. De afdaling naar Berchem, langs "de grote baan" was dan niet spectaculair maar werd wel zo gemaakt door één of andere hannes die ons inhaalde over de vluchtstrook en vervolgens weer achter ons hing.....
Vanaf Berchem begon het echte werk, de Oude-Kwaremont. Langs een mooi landweggetje, wat rustig omhoog ging kwamen we op de eerste strook van de dag. Stuiterend en hobbelend werkte we ons een weg naar boven. Koen wist het weer: Kasseien zijn alleen leuk op teevee.
Na deze klim reden we langs het monument van Karel van Wijndaele, de oprichter van de Ronde van Vlaanderen op Ronse aan. Door een buurtje wat een beetje aan een achterstandswijk deed denken beklommen we de Kruisberg, niet extreem zwaar, maar de kasseitjes hobbelde wel aardig. De volgende helling, de Hotond is wellicht geen zware jongen, maar met zijn 158 meter wel het hoogste punt van de Vlaamse Ardennen.
Nu was het gedaan met het simpele werk. De Hellingen en kasseien volde elkaar in hoog tempo op. Via een smal, maar mooi geasfalteerd weggetje daadel we af naar de Paterberg, kort maar krachtig! zeker gezien het feit je in de afdaling scherp rechts ging en meteen mocht blokken, ik was meteen verliefd. Na de top ging het op de Koppenberg aan. Een beetje onbewust werkte ik de klimaf, dat kwam meer omdat de straat Steengat heet en er een gezin de berg ging afdalen. Op de top stond een man aardbeien uit te delen voor de noeste arbeiders op het stalen ros.
De Koppenberg werd snel opgevolgd door het trio Mariaborrestraat, Steenbeekdies en Stationsberg. Bij elkaar goed voor 3.200 meter kasseien, inclusief klim en afdaling. Het eerste stuk, de Mariaborrestraat ging wel lekker, tegen de 50 km/u gingen Eelco en ik ervandoor, Koen liet het meteen al lopen, Martijn waagde nog een poging. In de klim van de Steenbeekdries kwam Martijn ons voorbij, maar de afdaling van de Stationsberg was voor mij, Eelco nam een poging hier foto's te maken wat een mooi plaatje van kasseien opleverende. Koen raapte nog een zadeltasje op die van Martijn bleek te zijn en ik kwam erachter dat ook mijn zadeltasje het begeven had. Dit was de enige schade die we deze dag hadden.
Nu volgde nog de Taaienberg die met zijn 15% echt taai was en de Eikenberg die met de tussengelegen asfaltstukken goed te doen was. Moe en voldaan reden we terug naar Oudenaarde waar we voor € 2,00 konden douchen in het Centrum RVV, we aten kabab en andere Egypische maaltijden op weer op kracht te komen.
Al met al een mooie dag, welke we 20 juni weer gaan herhalen!
Na een voorspoedige reis kwamen we knap twee uur later in het Oost Vlaamse Oudenaarde aan, het hart van de Vlaamse Ardenne. Na wat omkleedwerk op een parkeerplaats gingen we langs het "Centrum Ronde van Vlaanderen" voor een kaart van de te fietsen route. Op de markt dronken we eerst nog een bakkie koffie, tussen de marktgangers, Luikse wafels, Frieten Kippenpoten en de vele glazen bier (let wel, het is nog geen tien uur in de ochtend).
Met de cafeïne in ons lijf gingen we op voor de Oranje lus. Deze lus van zo'n 72 km met o.a. de Oude Kwaremont, Paterberg en Koppenberg is één van de drie lussen door de Vlaamse Ardennen over het parcours van de vele Vlaamse voorjaarsklassiekers. Bij het uitrijden van Oudenaarde werden we al meteen verwend met een mooi stukkie langs de Schelde. Bij Kluisbergen doken we via de Kluisberg Walonië in om achterlangs de Knotkteberg te nemen, daarmee hadden we ook het slechte wegdek achter ons gelaten. De afdaling naar Berchem, langs "de grote baan" was dan niet spectaculair maar werd wel zo gemaakt door één of andere hannes die ons inhaalde over de vluchtstrook en vervolgens weer achter ons hing.....
Vanaf Berchem begon het echte werk, de Oude-Kwaremont. Langs een mooi landweggetje, wat rustig omhoog ging kwamen we op de eerste strook van de dag. Stuiterend en hobbelend werkte we ons een weg naar boven. Koen wist het weer: Kasseien zijn alleen leuk op teevee.
Na deze klim reden we langs het monument van Karel van Wijndaele, de oprichter van de Ronde van Vlaanderen op Ronse aan. Door een buurtje wat een beetje aan een achterstandswijk deed denken beklommen we de Kruisberg, niet extreem zwaar, maar de kasseitjes hobbelde wel aardig. De volgende helling, de Hotond is wellicht geen zware jongen, maar met zijn 158 meter wel het hoogste punt van de Vlaamse Ardennen.
Nu was het gedaan met het simpele werk. De Hellingen en kasseien volde elkaar in hoog tempo op. Via een smal, maar mooi geasfalteerd weggetje daadel we af naar de Paterberg, kort maar krachtig! zeker gezien het feit je in de afdaling scherp rechts ging en meteen mocht blokken, ik was meteen verliefd. Na de top ging het op de Koppenberg aan. Een beetje onbewust werkte ik de klimaf, dat kwam meer omdat de straat Steengat heet en er een gezin de berg ging afdalen. Op de top stond een man aardbeien uit te delen voor de noeste arbeiders op het stalen ros.
De Koppenberg werd snel opgevolgd door het trio Mariaborrestraat, Steenbeekdies en Stationsberg. Bij elkaar goed voor 3.200 meter kasseien, inclusief klim en afdaling. Het eerste stuk, de Mariaborrestraat ging wel lekker, tegen de 50 km/u gingen Eelco en ik ervandoor, Koen liet het meteen al lopen, Martijn waagde nog een poging. In de klim van de Steenbeekdries kwam Martijn ons voorbij, maar de afdaling van de Stationsberg was voor mij, Eelco nam een poging hier foto's te maken wat een mooi plaatje van kasseien opleverende. Koen raapte nog een zadeltasje op die van Martijn bleek te zijn en ik kwam erachter dat ook mijn zadeltasje het begeven had. Dit was de enige schade die we deze dag hadden.
Nu volgde nog de Taaienberg die met zijn 15% echt taai was en de Eikenberg die met de tussengelegen asfaltstukken goed te doen was. Moe en voldaan reden we terug naar Oudenaarde waar we voor € 2,00 konden douchen in het Centrum RVV, we aten kabab en andere Egypische maaltijden op weer op kracht te komen.
Al met al een mooie dag, welke we 20 juni weer gaan herhalen!
Abonneren op:
Posts (Atom)