Minachtend keek de man naar "het apparaat" op het stuur van de fietser naast hem. Hij vond het helemaal niks dat moderne ding. Dat had toch niets meer met fietsen te maken, je moest gewoon de weg uit je kop leren vond hij. Al dat moderne gedoe sloeg nergens op.
Bij het naderen van het verkeerslicht haalde hij zijn voet uit het klikpedaal. Tot vijftien jaar terug zweerde hij bij toeclips. Die moderne pedalen waren maar niks, je zat helemaal vast, als het weigerde was je de pineut. Tot die koude winterdag vijftien jaar gelden. Bij het naderen van een grote kruising kreeg de man met zijn verkleumde handen het riempje van zijn Toeclip niet los. Uit stilstand viel hij langzaam om en gleed via de graskant zo de sloot in waarop het ijs niet dik genoeg was om hem te dragen. Na een stevige verkoudheid besloot de man toch over te stappen op de cliploze pedalen, waarvan hij, nadat hij eraan gewend was van mening was dat hij het jaren eerder had moeten doen.
Bij het verkeerslicht melde de "het apparaat" dat er een lekkere klim aan zat te komen. 3,5 km, 8% gemiddeld. De man wist niet waar hij het over had. Hij reed deze tocht al jaren, zou de organisatie had het wel over een vernieuwd parcours gehad. Maar bij zijn weten was de volgende klim gewoon over de drukke weg, niet veel steiler dan 5%.
Na het oversteken vervolgde ze de weg. In tegenstelling tot vroeger ging het nu een zijweg in, in plaats van rechtdoor. Het smalle weggetje waar ze nu op beland waren ging meteen omhoog. 16% meldde het ding. De man schakelde met zijn shifter aan zijn stuur een tandje lichter. Tot tien jaar geleden zweerde hij nog aan commandeurs aan de buis, dat ging prima. Tot die keer dat hij tijdens een rit in een klim wilde schakelen. Met één hand aan het stuur en de andere aan de commandeur zag hij die kuil over het hoofd, de man verloor zijn evenwicht en rolde zo de helling af het snelstromende beekje in. Na een stevige verkoudheid besloot hij toch maar een nieuwe fiets aan te schaffen, mede omdat zijn oude fiets na een maar kilometer te zijn meegesleurd door de stromende beek niet echt meer bruikbaar was. De fietsenmaker gaf het weinig keus, alle fietsen waren voorzien van shifters, na een paar maanden wilde hij niet ander meer.
Op de top stond de groep te wachten. Hij kwam nu als laatste op de top. De jongere moedigde hem aan met "Hup opa". Na de afdaling was het meteen weer volle bak omhoog. 2 km 18% gemiddeld had "Het ding" gezegd. De man vroeg wie die route had verzonnen. Bij vertrek had hij de rest nog voor mietjes uitgescholden. Iedereen reed of met een triple en anders wel een 39-26. Onzin vond de man. Vroeger reden we de tocht ook gewoon met een 42-24. Puffend baande hij zich een weg omhoog. Op de top aangekomen zag hij niemand meer, de weg ging meteen weer omlaag. Op een kruising twijfelde de man. Hij haalde het routebriefje tevoorschijn. Deze was niet meer te lezen, door het zweet was de tekst compleet doorgelopen. De man besloot rechts te gaan, verder dalen, in plaats van links weer omhoog. Hij zag alleen het bord doorlopend over het hoofd. Met een gangetje van tegen de 70 km daalde de man verder af toen er plots een rivier voor het opdoemde.
De rest van de groep stond op de volgende klim te wachten op de man. Ze vroegen zich af waar hij bleef. Het ding had de groep de juiste weg gewezen, maar van de man was geen teken van leven, terwijl er toch maar weinig keuze was. Druipend pakte de man zijn fiets uit de rivier, klom er weer op en fietste de weg weer omhoog. Voor hij de top en groep had bereikt had hij besloten dat hem dit nooit meer zou gebeuren, hij ging thuis ook zo'n "apparaat" aan schaffen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten