De Lange

Het was op een koude voorjaarsmaandag in 2005. Mijn broer, Eelco moest voor school even naar Amsterdam. Omdat ik vrij was besloot ik mee te gaan. In het kader van de aankomende Duinentocht, een ware klassieker binnen onze vereniging, gingen we op de fiets. Zestig kilometer en en zestig terug. Al met al een mooie training.
De hele rit ging eigenlijk behoorlijk voorspoedig. Ruim op tijd reden we langs de Amstel Amsterdam binnen. Daarom besloten we bij de Kalfjeslaan maar een bak koffie te gaan doen. Ik stalde mijn fiets tegen het fietsenrek toen ik in gesprek raakte met een oudere afgetrainde man in wielertenue. Hij vroeg me waar ik vandaan kwam. Zoetermeer antwoordde ik. Hij vond dat we d'r dan al een knap eindje op hadden zitten, zeker gezien het feit we geen wielrenners zijn maar wielertoeristen. Inmiddels drong het tot me door met wie ik stond te praten. Eelco die aan de overkant van de weg stond vroeg zich af met wie ik stond te praten. De man meldde dat hij stond te wachten op een maat, ze gingen een rondje van zo'n 40 km door de polder rijden.
We namen afscheid van de man en dronken binnen in de behaaglijke warmte een bak koffie. Aan de overkant van de weg zagen we de man rondjes rijden op het kruispunt. Eelco zei nu het geheim te weten hoe je het snelheidsrecord van Parijs-Roubaix op je naam kon schrijven.
Op de terugweg, bij Ouderkerk, kwamen we de man weer tegen, hij herkende ons en stak zijn hand op naar ons. Deze ontmoeting met Peter Post zal me altijd bij blijven.