Vandaag ging ik dus op pad met de Fiets-Fit groep van de Toervereniging. Omdat de Wijk & Woudenroute op het programma stond was wat extra hulp wel wenselijk omdat de ervaring leert dat de groep behoorlijk uit elkaar kan liggen met zo’n tocht. En belofte maakt schuld. Maar of ik er vandaag nou zo blij mee was weet ik niet. De weersvooruitzichten waren niet al te best voor dit weekend. Hoewel de zaterdag uiteindelijk best meeviel, vreesde ik het ergste voor de zondag.
Ik hoopte dat het allemaal nog wel zou meevallen. Hoopte het, tegen beter weten in. De hele zondagnacht was het een getik van jewelste op het zolderraam. De hele zondagochtend het zelfde verhaal. Er werden al de nodige waarschuwingen gegeven. Ik ging me maar eens aankleden. Pakte meteen een lange broek, twee shirts met lange mouwen, bodywarmer, regenjack, pet-voor-onder-mijn-helm, overschoenen en even twijfelde even over mijn winterhandschoenen. Op Twitter werd alweer druk gepraat en enkele Sisi’s gaven aan thuis te blijven. Op het moment dat ik vertrok was het gestopt met regenen. Maar niet voor lang. Op het moment dat ik bij het clubhuis aankwam kwam de regen alweer met bakken uit de lucht. Langs de Meerpolderdijk viel het me op dat het water al erg hoog stond, dat gold ook voor de sloten in de Meerpolder die tot de rand toe gevuld waren. In het clubhuis was het een gezellige drukte. Ik voorzag me zelf van een bak koffie.
Twee minuten voor tien stond ineens iedereen op. Het leek wel de Duinentocht. Zelf ging ik nog even naar de wc, dan hoefde ik onderweg niet. Voor vertrek hield Nico een praatje, verzocht Hendy en mij om op kop te rijden. We reden met een gangetje van 25 km/u op Leidscheveen aan, namen daar de landscheiding en vervolgde verder de Wijk & Woudenroute. Het viel me op dat het allemaal best aardig te rijden was. Toch besloten we na de Kniplaan in plaats van de gebruikelijke paden de ruiterpaden te pakken in de hoop dat die beter te doen waren. Het was wel even zaak om het juiste spoor te kiezen op het ruiterpad. Daarbij waren de graskanten het beste te rijden waren. Soms was ook het zand goed te doen, ik reed in het spoor van een tractor wat goed te doen was, totdat ik ineens wegzakte en op zoek ging naar een ander spoor. Toch hoefde ik geen voet aan de grond te zetten en kon gewoon doorrijden. Wel namen we het laatste stuk land naar de Vliet waar niks mis mee was. Ook bij perk Cronesteijn lieten we één stuk even rechts liggen omdat het water daar wellicht tot de assen zou staan. Vanaf de Heineken besloten we de kortste weg naar huis te nemen. Iedereen was nat en koud en de stevige tegenwind zou het ook niet makkelijker maken. Het Hellepad deed zijn naam eer aan. Hier stond de wind vol op kop. Schuilen was er niet bij. Door het tempo niet te hoog te houden bleef de groep goed bij elkaar.
De Meerpolderdijk was ook goed te doen. De wind kwam van alle kanten maar weggewaaid werden we niet. Echt sturen en remmen ging niet meer zijn vlot bij. De kou had behoorlijk wat vat op me gehad. Voor veel gezelligheid nam ik geen tijd bij het clubhuis. Ik pakte mijn zonnebril die ik had achtergelaten en reed met Hendy naar huis. Nu we onze eigen tempo reden kreeg ik vrij snel weer gevoel in mijn lichaam. Opvallend waren wel de grote plassen water onderweg. Maar omdat we toch al nat waren reden we hier nu vol doorheen, waren de velgen ook meteen weer goed schoon. Die middag keek ik nog de veldrit in Ronse en was jaloers. Want daar was echt modder, dat hebben wij weer gemist.
Dat gaat lekker worden morgen #modder #HupMTB http://t.co/bzXdQ6t8Ic—
Patrick Coers (@FietspaT) October 12, 2013
Ik hoopte dat het allemaal nog wel zou meevallen. Hoopte het, tegen beter weten in. De hele zondagnacht was het een getik van jewelste op het zolderraam. De hele zondagochtend het zelfde verhaal. Er werden al de nodige waarschuwingen gegeven. Ik ging me maar eens aankleden. Pakte meteen een lange broek, twee shirts met lange mouwen, bodywarmer, regenjack, pet-voor-onder-mijn-helm, overschoenen en even twijfelde even over mijn winterhandschoenen. Op Twitter werd alweer druk gepraat en enkele Sisi’s gaven aan thuis te blijven. Op het moment dat ik vertrok was het gestopt met regenen. Maar niet voor lang. Op het moment dat ik bij het clubhuis aankwam kwam de regen alweer met bakken uit de lucht. Langs de Meerpolderdijk viel het me op dat het water al erg hoog stond, dat gold ook voor de sloten in de Meerpolder die tot de rand toe gevuld waren. In het clubhuis was het een gezellige drukte. Ik voorzag me zelf van een bak koffie.
Twee minuten voor tien stond ineens iedereen op. Het leek wel de Duinentocht. Zelf ging ik nog even naar de wc, dan hoefde ik onderweg niet. Voor vertrek hield Nico een praatje, verzocht Hendy en mij om op kop te rijden. We reden met een gangetje van 25 km/u op Leidscheveen aan, namen daar de landscheiding en vervolgde verder de Wijk & Woudenroute. Het viel me op dat het allemaal best aardig te rijden was. Toch besloten we na de Kniplaan in plaats van de gebruikelijke paden de ruiterpaden te pakken in de hoop dat die beter te doen waren. Het was wel even zaak om het juiste spoor te kiezen op het ruiterpad. Daarbij waren de graskanten het beste te rijden waren. Soms was ook het zand goed te doen, ik reed in het spoor van een tractor wat goed te doen was, totdat ik ineens wegzakte en op zoek ging naar een ander spoor. Toch hoefde ik geen voet aan de grond te zetten en kon gewoon doorrijden. Wel namen we het laatste stuk land naar de Vliet waar niks mis mee was. Ook bij perk Cronesteijn lieten we één stuk even rechts liggen omdat het water daar wellicht tot de assen zou staan. Vanaf de Heineken besloten we de kortste weg naar huis te nemen. Iedereen was nat en koud en de stevige tegenwind zou het ook niet makkelijker maken. Het Hellepad deed zijn naam eer aan. Hier stond de wind vol op kop. Schuilen was er niet bij. Door het tempo niet te hoog te houden bleef de groep goed bij elkaar.
De Meerpolderdijk was ook goed te doen. De wind kwam van alle kanten maar weggewaaid werden we niet. Echt sturen en remmen ging niet meer zijn vlot bij. De kou had behoorlijk wat vat op me gehad. Voor veel gezelligheid nam ik geen tijd bij het clubhuis. Ik pakte mijn zonnebril die ik had achtergelaten en reed met Hendy naar huis. Nu we onze eigen tempo reden kreeg ik vrij snel weer gevoel in mijn lichaam. Opvallend waren wel de grote plassen water onderweg. Maar omdat we toch al nat waren reden we hier nu vol doorheen, waren de velgen ook meteen weer goed schoon. Die middag keek ik nog de veldrit in Ronse en was jaloers. Want daar was echt modder, dat hebben wij weer gemist.
Dat was een fijne roeiwedstrijd….#HupMTB—
Patrick Coers (@FietspaT) October 13, 2013
Klik op de kaart voor de route
Geen opmerkingen:
Een reactie posten