Ik zal eerst mijn excuus aanbieden voor de titel. Maar ik heb in het verleden echt een tocht gereden die die naam droeg. De naam was niet vooraf bepaald maar ontstond pas gedurende de rit.
We hadden binnen de Toervereniging altijd 4 clubtochten van 140 km op het programma staan. Enkele gerenommeerde toerders maakte dan een mooi rondje die we gingen fietsen. Het was ergens halverwege de jaren `90 in mei. Jan, Frans, Fred, Anton en Kees, beter bekend als de "Masoos", hadden een route uitgezet die over het Noordzeekanaal ging. Die ochtend stroomde het clubhuis langzaam vol, ondanks de weersverwachting met veel regen. Iedereen geheuld in lange broeken en regenjassen. Om 10 uur vertrokken we. Het was koud en het wegdek nat. De groep bestond uit ruim 15 man en zo togen we onder een grijze hemel richting Leiden. Al voor Stompwijk begon het te regenen. Nog voor we Leiden hadden gehaald kwam het met bakken uit de lucht. Dit was nou het "Oude Wielrennen", iedereen reed gewoon door.
Om kilometers te sparen reden we dwars door het centrum van Leiden, wat met de gladde klinkertjes een mooi avontuur was. Het ging verder op Warmond en Sassenheim aan en de regen kwam gestaag naar beneden. Na de brug over de Ringvaart sprak Jan de groep toe, als je terug wilde moest je het nu doen, anders werd het nog een groot stuk omrijden. De meerderheid besloot terug te gaan. Met nog 4 deelnemers en 5 voorrijders reden we langs de Ringvaart richting Haarlem. Langs Bloemendaal, waar Ab Sluiter nog een hockybal de wedstrijd weer inwierp, ging het op IJmuiden aan. Inmiddels was het opgehouden met regenen. De lucht was nog wel egaal grijs. Zo togen we naar de pont van IJmuiden voor de overtocht over het Noordzeekanaal. Jan gaf aan dat de pont voor zijn rekening was, maar ja dat is makkelijk weggeven als het een gratis Rijkswaterstaatpont is.
Aan de overzijde van het Noordzeekanaal viel het me op dat alles grijs was. De lucht, de wegen en vooral de Hoogovens. Door Beverwijk, langs de beroemde vrijmarkt reden we de polder in. Hier ging het over slingerende dijkjes richting Nauerna, waar we de pont weer terug namen. Er restte nog een laatste rechte stuk naar de koffie in Spaarndam. Nat en moe namen we plaats in een café en lieten de warme koffie en warme chocomelk on goed smaken. Hier werd het eerste deel van de rit geanalyseerd. Hier bleek ook dat ik als enige geen clubshirt aan had, terwijl dit wel moest. Nu moest ik bekennen dat ik zo'n vod nog niet in mijn bezit had. Als snel werd duidelijk dat ook niet iedereen graag met zo'n theedoek om zijn schouders reed. De Term Kutshirt kwam al om de hoek waaien. Toen kwam het weer aan bod. Hoewel het nu nog droog was was het over het algemeen slecht, koud, nat en vies weer. met andere woorden werd het kort samengevat als Kutweer.
Na de koffie stapte we weer op de fiets. Ik stond zelfs te klappertanden van de kou. Gelukkig was dit snel over toen we eenmaal weer reden.We gingen richting Halfweg en Zwanenburg, over, volgens Jan dan, een stukje Kutweg. Hier volgde we de Ringvaart weer. Bij Aalsmeer stonden we erg lang te wachten voor het verkeerslicht groen werd. De Opmerking Kutroute was al vlug gemaakt. Eenmaal bij Schiplhol-Rijk, waar een boot net Kerosine lag over te laden, viel de term Kuttocht al. Ook omdat het al begon te regen was alles eigenlijk wel compleet om deze tocht de boeken in te laten gaan als Kuttocht.
Net voor Leimuiderbrug reed er iemand lek. Gelukkig konden we onder de brug schuilen. Anton vroeg mij hoeveel mijn handschoenen kostte, ondanks dat ze van wol waren en zeiknat was hij toch jaloers op mijn handschoenen. Na de geplakte band gingen we weer verder. Door Leimuiden en Rijnaterswoude op Woubrugge aan. Inmiddels was het opgehouden met regenen en kwam er zelfs voorzichtig een zonnetje door. Na Woubrugge, voor het opgaan van de Ruigekade kregen we nog een leuke anekdote te horen over een voorval tijdens de verkenning van de tocht. Kees wilde daar al fietsend zijn jasje uit doen. Dit ging niet helemaal goed. Hij reed de dijk af zo de struiken in. Omdat de overige "Massoos" hem miste draaide ze om en begonnen met zoeken. Daar kwam Kees, met fiets en al de struiken weer uit. Of dit de reden was dat zijn bijnaam Kees Kwak was weet ik niet, maar zo werd hij wel altijd genoemd.
Weer in Zoetermeer aangekomen reden we snel naar het clubhuis. Daar werden we opgewacht door "De Generaal" die toen nog bardiensten draaide. Op zijn manier vroeg hij wat we gedaan hadden en waar we mee bezig waren geweest. Voor wie "De Generaal" kent, er zaten heel wat GVD's tussen. Ik geloof dat Jan in mijn Toerboekje nog Kuttocht heeft ingevuld. Maar zeker weten doe ik dat niet meer, die boekje heb ik altijd weggegooid.
Één ding weet ik wel. Ik had deelgenomen aan een heroïsche tocht die me mijn hele leven zal bijblijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten