Tien jaar geleden reed ik de Marmotte. En ik moet zeggen dat ik hem niet onverdienstelijk reed. Mijn tijd van 8u28m was goed voor goud. Zeker gezien het feit dat enekele andere fietsers van mijn club die veel meer getraind hadden er langer over deden.
Het was voor mij een gedenkwaardige rit. ‘s Morgens reden we eerst vanuit ons hotel de 13 kilometer naar de start. Het werd onderweg stééds drukker en uiteindelijk reden we in een groot peloton Bourg d’Oisans binnen waar al een gezellige maar ook gespannen sfeer hing. Het was natuurlijk niet niks. We stonden klaar om die dag vier cols te beklimmen en dat waren niet de minste. De Col de Croix-de-Fer, Col de Telegraph, Col de Galibier en als afsluiter de Alp d’Huez.
Op de la Croix de Fer, een jaar eerder
Na het startschot ging het meteen volle bak richting Allemonte. Ik zag dat we net onder de 50 km/u reden. Eigenlijk was dit gekkenwerk met de wetenschap wat er ons nog te wachten stond die dag. Toen we met het klimmen begonnen ging het tempo omlaag en het gehijg omhoog. Ik moest me inhoud en me niet gek laten maken door de vele kleine mannetjes die vlot omhoog reden. Eenmaal over de top van Col de la Croix de Fer nam ik vlot de afdaling en liet de bevoorrading voor wat hij was.
In de afdaling haalde ik een Hagenees in met een wereldkampioenschap trui. Samen volbrachten we de afdaling. Aangekomen in het dal hadden we de wind op kop. Terwijl ik in een grote groep zat begon ik op kop te sleuren. Ik vroeg de Belg in mijn wiel over te nemen. Hij gaf aan echt niet meer te kunnen. Toen ik omkeek zag ik dat hij van het ruim 40 man tellende peloton de enige was die me kon volgen.
Nu stond de Col d’Telegraph op hét menu. Dit is op zich niet zo’n lastige col. Halverwege haalde ik een bekende vossejager in, ook rijdend in een kampioens trui. Maar rijden als een kampioen deed hij niet. Het was maar goed dat er geen parkeermeters stonden anders had hij er geld in moeten werpen. De daarop volgende afdaling ging vlot en was te snel over. Bij de bevoorrading stopte ik voor een paar bananen, broodje ham en om mijn bidons te vullen.
Nu begon het echte werk, de Galibier. Even voor de helft werd ik ingehaald door André. Ik dacht dat hij al voor me reed. André wees nog de top voor hij me verliet. Op de top vulde ik mijn bidons weer en trof daar nog net André die afdaling begon. Niet veel later begon ik ook aan een kleine zestig kilometer afdalen. Het eerste stuk rustig maar verderop op de doorgaande weg ging de gaskraan vol open. Hoewel ik alleen begon kwam ik langzaam aan in een steeds groter wordende groep terecht. De groep werd zo groot dat we begeleiding kregen van twee motoragenten.
Eenmaal in het dal nam de spanning toe. De Alp d’huez kwam eraan. Aan de voet nam ik twee flessen water in ontvangst en begon aan 13 km klimmen. Het was niet de eerste keer dat ik deze klim nam. Een jaar eerder deed ik hem in 56 minuten. Nu had ik er een half uur langer voor nodig. Wel kreeg ik kippenvel van het publiek wat langs de kant stond aan te moedigen. Op het eind wist ik er nog een sprint tegen een Fransoos uit te persen en winnen.
Moe en voldaan ging ik langs de kant liggen. Gehaald en goud. Het was een mooie ervaring. En deze Marmotte werd gewonnen door een jonge Nederlander uit het continentale team van de Rabobank. Ene Laurens ten Dam.
Voet van de Alp d’Huez
Geen opmerkingen:
Een reactie posten