Hoewel ik over het algemeen er minachtend naar kijk was ik toch een keer jaloers op een aantal fietsers die er wel één hadden. Dat was tijdens een Ardennenweekend van mijn fietsclub. Onze uitvalsbasis was dat jaar Waimes, nabij Malmedy. Dit dorpje gelegen in de Oostkantons ligt op een mooie afstand van de Eifel.
Onze voorrijder André had besloten om dit jaar eens het onbekende in te gaan, de Eifel. Voor de koffie was Moschau uitgezocht en daar gingen we dus op pad. Het eerste stuk in België was nog wat zoeken omdat een weg was afgesloten. In Duidsland bleek al snel dat we op grote hoogte zaten, we konden in de wijde omgeving kijken. We namen een mooie afdaling het Rurdal in, vanaf daar reden we over een grevelpad door het dal. Qua wegdek hadden we het beter kunnen overslaan, maar de natuurschoon was uitmuntend. Aan het einde van het pad namen we de klim naar Seifenauel waar ik zowaar als eerste bovenkwam.
We daalde weer af het dal in, samen met Pieter nam ik de strijd op voor de Stoopbokaal op een klein hobbeltje. Iets waar we een paar honderd meter verder spijt van kregen. Daar begon een klim van 1.700 meter met zo'n 8% gemiddeld. Eentje die niet gepland was en dus voor iedereen een totale verassing was. Met stukken van 12% was het echt zwoegen. Hier wenste ik dus die tripple. Mijn god, ik dacht dat ik zou ontploffen. Met moeite kwam ik boven. Mijn 39-27 was totaal oververhit. Iedereen die bovenkwam was diep onder de indruk. Dit was nou eens een echte klim.
En weet je wat nou het rare is, nergens kom je deze klim tegen. In geen lijst is hij te vinden. Op geen klassement kom je hem tegen. En waarom? ik weet het niet. Vanuit dit dal zijn nog 2 beklimmingen die nog erger schijnen te zijn, al met al is dit de hemel op aarde...of de hel dat kan ook.
En die tripple? die kwam er, niet op mijn fiets, maar wel in de vorm van een Leffe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten