Hoogtestage op dijken

Hoogtestage. Het is een magisch woord waar veel fantasie uit gaat. In aanloop naar de Tour de France had Neerlands hoop, Robert Gesink, niet anders gedaan dan op hoogtestage te gaan. Toch heb ik er mijn twijfels over of je er nou zoveel sterker van wordt. De Tour gaat niet kilometers lang over cols van ruim 2.000 meter hoog, het voordeel van de extra rode bloedlichaampjes valt misschien te verwaarlozen.

Het doet me denken aan 2003. Toen deden we met een aantal leden van de toervereniging mee aan de Marmotte. Dit is een 174 km lange cyclosportief door de Franse Alphen met de finish op de Alp d'Huez. Deze cyclosportief staat hoog in aanzien bij fietsers. Niet alleen bij wielertoeristen, maar ook bij wielrenners. Zo is de Marmotte eens gewonnen door de latere wereldkampioen Laurant Brochard. Ook de nederlanders zijn behoorlijk succesvol geweest. Na de jaren dat Hans Dekkers er heer en meester was, was het in 2003 een jonge Raborenner die hem won, zijn naam was Laurens ten Dam.

Als voorbereiding op de Marmotte reden we met onze groep regelmatig gezamenlijk tochten om te trainen. De nadruk lag op kilometers maken. Gewoon uren in het zadel zitten en trappen met die benen. Één week voor de Marmotte hadden we bij onze vereniging de Waardentocht. De langste afstand, 210 km, leek ons een prima voorbereiding op de Marmotte. De Waardentocht was zo vlak als je je maar kan bedenken. Dijken, waarden en polders. Enkele wilden hun klimcapaciteiten verbeteren en reden de Hel van Wageningen, die de zelfde dag georganiseerd werd.

Spijt van het rijden van de Waardentocht hadden we niet. Die dag werden we verwend met een bak wind ergens uit het westen. De route ging van Zoetermeer naar Kinderdijk om door de Alblasserwaard en Vijfherenlanden op Vianen aan te gaan. Tot zover verliep het voorspoedig. Over de brug op de Lekdijk begon de ellende. Tegen de wind in stoepen ging het kop over kop op Lopikerkapel aan waar we gelukkig van de dijk af gingen en de wind iets minder was. Voorbij Schoonhoven ging het deels door de Krimpenerwaard en over de Lekdijk op Krimpen aan de Lek aan. Inmiddels was de wind richting het noorden gedraaid zodat we deze richting Gouda weer lekker tegen hadden. De rust in Haastrecht kwam toen als gelegen. Het was wel de mooiste training die ik gereden had en uiteindelijk hadden de meeste deelnemers die meereden aan deze tocht goud bij de Marmotte.

Daarom stel ik voor dat de Nederlandse renners komend voorjaar geen warme zuidelijke oorden op zoeken om te trainen. De Arabische woestijn links laten liggen, maar gewoon gaan stoempen op de dijken, tegen de wind. Ten slotte heeft Jan Janssen zijn klimtalent ook getraind op de Zegwaardseweg.