De Masoos

Hoewel je het je misschien niet kan voorstellen was er eens een periode dat De Masoos niet uit het Toerpeloton waren weg te denken. De Masoos was een groepje fietsmaten, bestaande uit Jan, Fred, Frans, Kees en Anton. De Masoos beperkte zich niet tot het fietsen in de directe omgeving. De Masoos kon je door heel het land tegenkomen. Sterker nog, door heel Europa. De Masoos hadden een speciaal geprepareerd aanhangertje waar precies vijf fietsen op paste. Daarmee reden ze zelfs de Pyreneeën over van oost naar west. Of andersom.

De Masoos reden nog in het GPS-loze tijdperk. Maar ze hadden geen GPS nodig want De Masoos hadden Jan. En Jan wist overal de weg. Jan verzorgde veelal de routes van De Masoos. Jan wist daardoor overal de weg. Dit in tegenstelling tot Frans. Frans ging ooit met dichte mist fietsen. Na een paar uur was Frans totaal de weg kwijt en bij het binnenrijden van dorp vroeg hij aan een man waar hij was. Het bleek dat Frans weer in Zoetermeer was zonder er erg in te hebben. Ik heb ooit met een uitgepijlde toertocht meegemaakt dat Frans ons 3 keer heeft ingehaald. Menig Constantheidsrit is door De Masoos gewonnen. Niet omdat ze netjes 25 km/u reden. In tegendeel. Maar ze reden zo vaak fout en moesten terug dat ze uiteindelijk precies op tijd terug waren met wel de dubbele kilometers op de teller. Ook hadden De Masoos gedurende een Constantheidsrit bij de koffiestop alle voorwielen uit de fietsen van de overige deelnemers gehaald en wisten zo een mooie voorsprong op te bouwen. Ook hebben ze wel eens onderweg een brug opengedraaid zodat alle deelnemers konden omfietsen naar de volgende brug.



Ooit was er een clubtocht onder leiding van De Masoos. En ik moet zeggen dat ze er werk van hadden gemaakt. Met vijf man hadden ze de route een week ervoor verkend. De route ging naar een voor vele onbekend gebied boven het Noordzeekanaal. De route werd in één keer zonder ook maar fout te rijden afgelegd. Bij het verkennen van de route deed Kees ergens zijn regenjas. Na een paar honderd meter miste de overige Masoos ineens Kees, reden terug en vonden daar Kees, onderaan de dijk in de bosjes. Vanaf die dag was Kees omgedoopt tot Kees Kwak. De clubtocht zelf ging grotendeels gepaard met K*tweer. Ook was het verplicht om in de toenmalige Clubshirts te rijden, welke ook wel het clubvod of k*tshirt werd genoemd. Ook de route was een k*troute waarbij we langs de grauwe grijze Hoogovens moesten. Kortom, de clubtocht werd omgedoopt tot de K*ttocht.

Ook hebben we een aantal Ardennenweekenden gereden onder leiding van De Masoos. Eigenlijk was Jan de wegkapitein, maar wij dachten dat met name Frans en Fred ook de weg wisten. Zo gebeurde het menigmaal dat op een cruciaal punt Fred en/of Frans wegsprong uit de groep, een deel van de groep meesprong en Jan in de achtervolging kon om te vertellen dat we net op het punt van de damerage een zijweggetje in hadden moeten gaan. Jan had de andere leden hier al ingestuurd en zo konden we vaak weer een paar kilometer terug fietsen om alsnog de juiste weg in te slaan. Het is wellicht overbodig om te melden dat het punt van wegspringen altijd net bij een mooie afdaling was en we dus terug een nog mooiere klim konden rijden.

Het was ook met de Ardennenweekenden dat het dragen van een helm niet veplicht was. Maar eigenlijk reed iedereen met een helm. Ook Jan, maar dat was dan veelal de enige van De Masoos die met helm reed. Zo twijfelde Frans op een dag of hij nu met of zonder helm zou gaan rijden. Op de slaapzaal van het toenmalige huisje sloeg de twijfel toe. De slaapzaal van dat huisje was op zolder. Daar waren, zoals gebruikelijk op een zolder een aantal balken. Frans had net besloten om met helm te gaan rijden. Zonder helm kon Frans zonder problemen onder de balken doorlopen. Op het moment dat Frans net zijn helm op had en hij naar buiten wilde komen stootte hij zijn helm tegen een balk en besloot zijn helm af te doen omdat het veel te gevaarlijk was. Dat was een logica die wellicht alleen een Maso zal begrijpen.

Ook met een Ardennenweekend, een paar jaar later. Frans en Fred deelde een kamer. Ze discussieerde over het feit “hoever de deur open moest staan in verband met de frisse lucht”. Nadat Frans de deur in diverse standen open had gehad, van een kier (dat was niks want dat kon gaan klepperen) tot bijna helemaal open (wat ook niks was omdat je dan geen privacy had), riep Fred vanuit de kamer dat het raam open kon op een kiertje. BAM deur werd dicht gedaan. We hebben dat ritueel met de leden van het toenmalige Team Joppiesaus staan bekijken en ons er niet eens over verbaasd. De volgende dag werd ons bij het ontbijt bij navraag uitgelegd dat ze die discussie iedere dag voeren.

Frans, in een relaltief normaal outfit

Veel leden zullen zich De Masoos wel herinneren om hun kledingkeuze. Hoewel dit eigenlijk alleen Fred en Frans waren. Ze deden er alle moeite voor om er zo lelijk mogelijk uit te zien. Een paarse wielerbroek, voorzien van een fluorescerend groen shirt en roze sokken waren geen uitzondering. Ook een lange wielerbroek voorzien van bloemetjes hoorde bij de standaarduitrusting. Later begreep ik van Fred dat hij zelfs meerdere van dit soort broeken had. Als je achter De Masoos reed dan moest je wel een goede zonnebril ophebben om geen pijn aan je ogen te krijgen. Het schijnt zelfs dat Fred en Frans ooit in een Italiaanse wielerzaak hebben gevochten om de laatste paar rose sokken. Uiteindelijk vonden ze nog een tweede paar en de vrede was gesloten en de Italiaanse winkeleigenaar hebben ze vol verbazing achtergelaten.