Het Brommertje

Het is al weer wat jaren geleden dat ik met Eelco de N206-prijs Zoetermeer reed. De naam van deze rit is een parodie op de E3-prijs Harelbeke maar de route komt in grote lijnen overeen met de Geestgrondentocht. Grote kans trouwens dat we die route aan het controleren waren, maar dat weet ik niet meer. Het was een mooie fietsdag en ook over onze conditie hadden we niet te klagen. Het was in die periode dat je een voorjaarsklassieker moest rijden met een bodywarmer en sokken over je schoenen. Daarvoor kochten we speciaal skisokken voor waar we vervolgens gaten in knipte voor de schoenplaatjes. Eelco had zelfs speciale Northwave sokken waar al keurig afgewerkte gaten in zaten. En die krengen waren best duur. Voor één zo'n paar sokken kocht je bij de Favoriet wel 10 paar skisokken. Maar goed het zag er wel gesoigneerd uit, dat dan weer wel. Maar nu wijk ik te veel af van het verhaal

Grotere kaart weergeven We hadden de duinen vanaf Scheveningen tot Zandvoort met goed gevolg afgelegd. Natuurlijk hadden we de heuvelezône van Noordwijk niet overgeslagen. En op het Kopje van Bloemendaal hadden we aan elkaar laten zien hoe goed we konden klimmen. Althans, dat vonden we zelf. Op het statrion van Overveen lieten we de koffie goed smaken en we gingen vol goede moed op pad voor de terugweg door de bollenvelden. Tussen de villa’s van Aerdenhout reden we ons weer warm en bij het uitrijden van Aerdenhout reden we de N206 op. Door het ontbreken van een goed fietspad, rijden alle fietsers hier eigenlijk op de weg. Op de één of andere manier moet dan altijd het tempo omhoog. Dat zal wel te maken hebben met het feit dat het een lekker lopende provinciale weg is, waar, zoals ik al eerder melde een goed fietspad ontbreekt. Het eerste deel is het een smal toeristisch fietspad. Het tweede deel is het een wat breder verplicht fietspad met losliggende tegels en diverse uitritten waar je zo voor je sokken wordt gereden.

Vandaar de keuze dat we hier dus op de weg bleven rijden. En zoals altijd hadden we er een lekker tempo in. We reden netjes kop-over-kop. Het tempo lag ergens tuissen de 35 en 40 km/u toen er ineens een brommertje van achteren naderde. Aan het geluid te horen had hij er flink moeite mee om bij ons te komen. Het naderende brommertje achter ons deed ons het tempo steeds opschroeven. Eelco nam kop over en trok eens lekker door naar de 45 km/u toen het brommertje, wat een snorfiets bleek te zijn langszij kwam. Op deze snorfiets zat een soort stadswacht, althans, het mannetje had een uniform aan.

Wellicht reed hij op het fietspad en hadden we hem ingehaald en voelde hij zich geroepen ons te wijzen op het feit dat we niet op het fietspad reden. Hij kwam bij Eelco langszij, die op dat moment op kop reed, en vroeg aan hem of hij wist wat zo’n blauw bord met een witte fiets betekende? Zonder een antwoord af te wachten gaf het-mannetje-op-de-snorfiets zelf al het antwooord. Dat betekende dat het een verplicht fietspad was en ook wij daarop moesten rijden. Nu kan je met allerlei smoezen komen over veiligheid, losliggende stoeptegels, gezinnen met kinderen enzovoorts. Maar Eelco wees naar zijn rode Duell en zei dat hij dacht het niet voor hem gold omdat hij geen witte fiets had. Daar had het-mannetje-op-de-snorfiets geen boodschap aan en verzocht ons plaats te nemen op het fietspad.

We naderde net Vogelenzang, alwaar de mogelijkheid om het fietspad op te gaan zich voordeed. Het-mannetje-op-de-snorfiets ging schuin voor Eelco rijden en dwong hem het fietspad op. Wij gehoorzaamde trouw en sloegen rechts af de zijweg in zoals we gepland hadden en lieten het-mannetje-op-de-snorfiets, wellicht vol verbazing, op het fietspad achter. Terwijl we doorreden vroegen we ons af of het-mannetje-op-de-snorfiets wel wist dat je op een snorfiets zonder helm maar maximaal 25 km/u mag rijden en geen 45 km/u.