Pages - Menu

maandag 20 januari 2014

De jacht van Ted

De 12e Vossejacht was er voor mij één waar ik met een goed gevoel naar terug kijk. Niet dat ik heb gewonnen, maar ik reed weer daar waar ik hoor te rijden, bij de snelle mannen. Maar ook de route was er één om je vingers bij af te likken. Ted had samen met Frans Hakkers wat moois van gemaakt en wisten ons zelf te trakteren om een onbekend stuk land welke we zeker nog eens met een bezoek gaan vereren.

Maar eerst alles eens chronologisch vertellen. Die vrijdagochtend toen ik een rondje voor Floravontuur controleerde zag ik al wat pijlen staan.
Niet dat ik er heel veel wijzer van werd want achteraf had ik wellicht nog wel heel veel meer pijlen kunnen tegenkomen. Over Twitter gesproken, die ochtend ging het alweer lekker los op Twitter. Over en weer vlogen de Tweets over de jacht die nog zou moeten volgen.
Aangekomen in het clubhuis was het nog relatief rustig. Zou de regen van die ochtend, die best gestaag neerkwam, de jagers in hun bed laten? Uiteindelijk viel het mee. Drie-en-dertig man kwam aan de start, een aantal wat we tot vorig seizoen veel vonden maar sinds dit seizoen gebruikelijk is. Na de gebruikelijke toespraken en de aankondiging van dopingcontroles gingen we onder leiding van Henk naar de start welke na bij de Delftsewallenwetering bevond die we meteen opreden. Via wat heen en weer rijden ging het langs de A12 richting de balijbrug waar het de bedoeling was om onder de geluidswal door te rijden. In tegenstelling tot gewoonlijk nam ik nu de makkelijke weg, wel stond er onder aan de brug de eerste controle waardoor ik het tweede deel wel gewoon onderlangs reed wat eigenlijk opvallend makkelijk ging.

Door het Balijbos ging het nu langs de Dobbeplas, waar ik een stuk land oversloeg, op Oude Leede aan. Vooraan werd er regelmatuig doorgetrokken, het tempo ging wel eens tegen de 50 km/u en ik deed vrolijk mee. Mijn fiets zal wel gedacht hebben "Wat overkomt me nu?". Bij Zestienhoven was het even zoeken. Een deel van de groep was al de N209 overgestoken terwijl een toeterende Ted achter ons de juiste weg zat te wijzen. Ik weet niet precies wat die agenten in de politieauto achter Ted gedacht zullen hebben bij het zien van dit tafereel. Maar uiteindelijk begrepen we de bedoeling. We moesten hier een stuk land in wat parallel liep aan de Doenkade en waar het af en toe hard werken was. Aan het einde van dit land stond de tweede controle van de dag, waarbij enkele jagers die op het fietspad bleven gewoon geluk hadden en zonder veel moeite hier hun knijper in konden gooien.

Via de brug over de Schie kwamen we op het hoogtepunt van de dag. Hier had Ted een mooie dijk gevonden. Gewoon 1.600 meter onverhard onder de rook van Rotterdam. Aan het eind stond de derde controle, maar het onverharde hield niet op want via een onverharde weg en een restant van de Vlinderroute kwamen we weer bij de Schie uit. Inmiddels had ik het contact met de kopgroep verloren. Op de onverharde stukken bleken mijn banden wel erg hard te zijn en stuiterde ik alle kanten uit. Toch wist ik langs de Schie op weg naar Delft er een lekker tempo in te houden en zag in de verte dat bij de kopgroep de achterdeur ook open stond.

Bij Delft stond de 4e controle waarbij enkele jagers van de Spartaan ook iets in de emmer hadden gegooid, ondanks de aanwijzing dat deze emmer geen deel uitmaakte van de jacht van de Spartaan. Verder bij de TU-wijk, waar Jeroen bij mij aansloot reden we richting de Aula van de TU. Hier zagen we net twee jagers van het dak afkomen, met ook nog twee knijpers aan de stuur. Achteraf bleek dat hier wel een controle had moeten staan maar dit op de één of andere manier niet was gelukt. Iets met een verdwenen witte emmer ergens in een stuk land. Wellicht weet Douwe er in zijn verslag meer over te vertellen, ik hou jullie op de hoogte.

Één ding was nu wel duidelijk. De finale was begonnen. Met al bijna 40 km op de teller ging het in een vlotte route op Zoetermeer aan. Waar het mede door het drukke recreatieverkeer en de route dwars door Nootdorp het best zenuwachtig koersen was. Bij het naderen van het Westerpark zag je in de groep iedereen alles in de smiezen houden of we niet al iets van een Vos zagen. Maar voor het tijd was voor de Vos mochten we in het Westerpark in om over het ruiterpad te rijden. Met mijn ring voor de Vos al in de aanslag bleken we hier nog een vijfde controle te hebben. Dat mijn vorm goed was bleek wel. Want met een ruime voorsprong op de andere drie jagers wist ik het pad af te komen en ging op het Buytenpark aan. Alleen Jeroen wist nog bij me te komen en samen reden we de heuvel waar de Vos stond. Echt vaart maken lukte me niet, achter sloeg mijn derailleur over en dreigde zelfs even in mijn achterwiel te verdwijnen. Helaas moest ik Jeroen laten gaan maar kon nog voor Henk G. en Dick D. blijven. terwijl ik mijn ring als twaalfde over de vos liet glijden was er een verhitte discussie aan de gang. Het bleek dat Dick H. een sprint a la Abdoesjaparov had gedaan waar Jules en Stefan K. het slachtoffer van waren.

Terug in het clubhuis ging deze discussie, en daarbij nog vele andere discussie onder het genot van een bak snert, een broodje bal en een kouwe kletser nog lang door. Ik ben alleen benieuwd of er überhaupt iemand naar de dopingcontrole is geweest, anders komen we ook niet meer geloofwaardig over.

Gepost door
Labels:

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)