Harde banden

Dit artikel is ook verschenen in de Fietspraat nr. 2 van Toervereniging Zoetermeer '77

Discussiëren is ons fietsers niet vreemd. Kijk maar eens tijdens het fietsen. Ook tijdens de koffieshop wordt er altijd wel gediscussieerd over een onderwerp op fietsgebied. Soms heb ik het vermoeden dat de koffiestop verplicht is om dan te kunnen discussiëren. Maar ook naast de fiets gaan de discussies gewoon door. Zoek alleen al maar op internet naar de diverse fora op het gebied van fietsen. Maar ook onderling via Twitter, Facebook en Google Plus ouwehoeren we wat af.

De onderwerpen zijn talrijk. De bekendste discussie is wel de Campa vs Shimano discussie. Decennia lang ging het hard tegen hard over welk merk er op je fiets moest hebben. Totdat Sram op de markt kwam. Of over het frame. Hoeveel discussie’s zijn er wel niet geweest over het materiaal waaruit je frame moest bestaan: staal, carbon of aluminium. Nu er meer MTB-ers in de club zijn gaat het ook regelmatig over de grote van het wiel: 26" of 29". En als de discussie een beetje wegebt verzinnen ze gewoon de 27.5". Begint alles weer van voren af aan.

Onlangs was er een discussie over de bandenspanning. Over "Hoeveel bar je in je banden pompt". Zelf ben ik van het type "zo hard mogelijk", behalve als er sneeuw ligt. Dan zijn ze iets zachter. Maar zo simpel scheen het allemaal niet te zíjn. Er zit duidelijk verschil of je nou 8,252 bar of dat je 8,260 bar in je band pompt. Ik wist niet eens dat er meters bestonden die dat zo nauwkeurig kunnen meten. Maar dat terzijde. Ik hoorde de hele discussie eens vanaf de zijlijn aan. Je schijnt 's morgens ook te moeten kijken hoe warm het wordt, en wat de luchtdruk wordt. Dan moet je aan het rekenen om niet te veel lucht in je banden te pompen want anders zijn ze aan het einde van de dag te hard. Het schijnt dus dat tijdens het fietsen door de rolweerstand de banden warmer worden waardoor de luchtmoluculen in de band harder gaan bewegen en de druk logischerwijs toeneemt. Ik dacht bij me zelf aleen maar: “Hoe zit dat dan met de afkoeling door de lucht die langs je band gaat?”. Verder wist ik niet eens dat dat kon, te harde banden. Maar goed. Maar dat was niet het enige waar je rekening mee moest houden. De discussie ging nog even verder. De breedte van de band. 25mm of 23mm.


En het rubber. Vergeet het rubber niet. Het schijnt nogal uit te maken van welk eiland het rubber komt. Zo schijnt het rubber van Java niet al te best te zijn. Daarintegen schijnt het rubber van Sulawesi weer subliem te zijn. Tja het zal wel. En alsof het niet genoeg was ging het na de buitenbanden door met de binnenbanden. Ook deze discussie was op zich goed voor ruim vijftien minuten oeverloos gezwam.

Wat je ook niet mocht vergeten was het wegdek. Bij alleen maar asfalt mag er een halve bar meer in je banden zitten dan wanneer er ook klinkers in de route zitten. Toen begon er ééntje over kasseien. Hoewel hij nog nooit van zijn leven een meter over een kasseistrook had gefietst, wist hij haarfijn uit te leggen hoeveel bar er in je banden moest doen. Ik was meteen scherp. Als kasseivreter was ik ineens geïnteresseerd in deze discussie. 4,5 bar in je voorband wist hij te vertellen. Dan rij je comfortabel over de kasseien heen. Ik wist dat niet eens dat dat kon, “Comfortabel over kasseien heen rijden”. Kasseien zijn helemaal niet bedoelt om “Comfortabel over heen te rijden”, ze zijn bedoelt om zo hard mogelijk over heen te rijden. Je organen door je hele lijf te laten schudden, je ogen drie keer rond te laten draaien. Daarvoor waren kasseien bedoelt.

Waarschijnlijk viel het groepje het op dat ik wat zat te sputteren. Ze keken me allemaal vragend aan. En toen vroegen ze aan me met hoeveel bar in mijn banden ik over de kasseien rij. Omdat ik het eerlijk gezegd niet weet wegens het gebrek van een meter op mijn fietspomp besloot ik maar wat uit mijn duim te zuigen : “Tien” zei ik, “tien bar. Anders voel je niks van de kasseien.”

Ik dronk mijn koffie op, stond op en ging naar huis. De rest van de groep met open mond achterlatend. Bij het verlaten van het clubhuis hoorde ik nog achter me zeggen :”Tien?! zei hij nou echt tien??”