Rondje North Humberland

Engeland is een niet alledaagse fietsbestemming voor een wielertoerist. Totaal onterecht weet ik uit ervaring. Eind jaren 90 togen we met de fietsclub naar Engeland, North-Humberland om wat preciezer te zijn. Om daar te komen moesten we eerst de haringvijver overvaren, daarom togen we op vrijdagmiddag richting de Beneluxhaven. Het merendeel met de auto, maar Eelco en ik hadden besloten om deze 60 km met de fiets af te leggen.

Na het inschepen gingen we ons eerst douchen in onze hut om vervolgens te genieten van een lekkere maaltijd. Het is best leuk je maaltijd te gebruiken terwijl om je heen de havens zijn. Eenmaal om volle zee gaf de boot vol gaf en zagen we de kust langzaam verdwijnen. Die avond genoten we van de ondergaande zon en gingen uiteindelijk genietend van een brommende dieselmotor slapen. De volgende ochtend waren we al vroeg op, en genoten van de krijtrotsen van de Engelse kust. We voeren de haven van Kingston-upon-Hull, of beter bekend als Hull binnen via een sluis die dezelfde maten had als de boot.
Na een stevig engels ontbijt gingen we van boord. Het was even wennen het links rijden, maar de eerste rotonde's in het havengebied werden soepel genomen. De tocht werden we bijgestaan door een busje van Schilderbedrijf Verlaan met Nico achter het stuur.

Het eerste stuk was niet echt mooi, we reden door het havengebied Hull met de daarbij horende grijze gebouwen, maar dit werd al snel ingewisseld voor een prachtig landelijk gebied. Het eerste dorp waar we langs kwamen was Preston, vanwaar we linksom met een grote boog om Hull heen gingen in Oostelijke richting. Al op grote afstand zagen we de witte kathedraal van Beverly Minster liggen. Het imposante gebouw stak vel af tegen de grijze lucht. Vanaf Beverly ging het in noordelijke richting, met dorpen als namen van Dalton of Middleton on the Wolds viel het niet te ontkennen dat we in Enegeland waren. De route ging over landweggetjes die vaak niet breder dan een meter of twee waren en je bijna geen verkeer tegenkwam. Het was zelfs zo erg dat toen we uiteindelijk een auto tegenkwamen allemaal aan de rechterkant van de weg gingen rijden, met een verschikte engelse dame achter het stuur als gevolg.

De omgeving werd steeds glooiender, tot aan beklimmingen aan toe die je in de Ardennen ook tegen kan komen. Toen we de mooiste afdaling van de dag tegenkwamen riep Albert "Die is voor mij", het gevolg is dat het hele poloton zich in het dal liet storten terwijl we het eerste weggetje naar rechts moesten hebben, wat weer als gevolg had dat Nico ons al toeterend achterna zat, wat wij dan weer als aanmoediging zagen. Om een lang verhaal kort te maken, als je een afdaling van ± 12% daalt moet je deze ook weer gaan klimmen.

In Hutton was het tijd voor de rust. In de lokale pub kregen we koffie en sandwiches. Meestal wordt de Engelse keuken afgekraakt, maar dat in daar de mond weet te verwennen was nu wel bewezen. De Sandwiches vlogen erin en konden op complimenten rekenen.

Na de lunch was het tijd voor deel twee van de route. Nu ging het richting de kust. Zo kwamen we bij het lokaal bekende kustplaatsje Hornsea waar al meer drukte was. We reden een stuk over de B1242 in zuidelijke richting maar snel verlieten we deze relatief drukke weg voor meer landweggetjes en ging langzaam weer op Hull aan. Daar aangekomen waren we ruim op tijd. Het is met deze tocht wel zo dat je op tijd terug moet zijn, anders is de boot vertrokken. Hoewel je om 8 uur (lokale tijd) vertrekt en je om 17.00 uur terug moet zijn heb je eigenlijk alle tijd voor deze 150 km lange tocht.

Eenmaal aan bord was het even douchen en op voor de maaltijd. De volgende ochtend konden we, na een stevig Engels ontbijt, omstreeks half negen weer van boord. Ditmaal ging Dirk met ons mee op de fiets naar huis. Zo stonden we half elf alweer bij het clubhuis, nog nagenietend van de mooie tocht die zeker voor herhaling vatbaar is.