Pages - Menu

donderdag 21 januari 2010

Bart de Bikkel

Bart is echt een type die altijd op de fiets te vinden is. Komt de regen met bakken omlaag: Bart fietst. Vallen de mussen dood van het dak : Bart fietst. Stormt het als een gek : Bert fietst. Niets wist Bert te stoppen. Ook afgelopen periode was Bart op de fiets te vinden. Gewoon op zijn racefiets. Nou ja wel aangepast, i.p.v. 23 mm banden normaal had hij er 25 mm banden opzitten en spatborden.


Ondanks de weerswaarschuwing, een snijdende wind uit het oosten en sneeuwbuien waar ze in Sibirië jaloers op zijn, stapte Bart onverstoorbaar op zijn fiets. Bart besloot in oostelijke richting te gaan. Hij zou er, voor zijn doen, een kort rondje van maken. 150 km leek hem genoeg voor vandaag. Bart reed eerst langs de rivier. Door het weinige verkeer op de dijk lag er een flinke sneeuwlaag. Bart zakte tot zijn assen in de sneeuw maar fietste, alsof er niets aan de hand was verder. De thermometer op zijn fietscomputer gaf min twaalf graden aan, de wind maakte het eigenlijk kouder.

Langzaam verdween het gevoel uit de handen van Bart, reden om er een schepje bovenop te doen. Na twee uur fietsen was er van gevoel in zijn voeten ook niet veel meer over. Bij het bos stopte Bart even. Zag hij het nou goed? Liep daar een ijsbeer door het bos. Bart knipperde met zijn ogen. De beer leek verdwenen. Na een slok warme thee vervolgde Bart zijn weg. Achter hem klonken bellen. Bart ging opzij op de slee te laten passeren. Toen Bart omkeek keek hij recht in de ogen van de Kerstman. Bart knipperde met zijn ogen. De Kerstman was verdwenen. Bart begreep er niets van. Hij kwam er ineens achter dat hij geen meter meer reed maar vaststond in de sneeuw. Zijn wielen en ketting waren vastgevroren. Ook kreeg hij zijn schoenen niet meer uit zijn klikpedalen. Daar stond hij dan. Zijn handen vastgevroren aan het stuur kon hij geen kant meer op. De sneeuwbui nam in alle heftigheid toe.

Hans keek naar buiten. Na het gure winterweer van gisteren scheen er nu een heerlijk zonnetje.De sneeuw lag op sommige plekken ruim een meter hoog. De kinderen waren vroeg uit bed en stonden al te trappelen om, zoals beloofd door Hans te gaan sleeën op de heuvel in het bos. Goed aangekleed stapte ze naar buiten. Hans trok de slee met daarop de kinderen voort. Hij sloeg de weg in naar het bos. Grappig. Iemand had in het bos, aan de voet van de heuvel een sneeuwpop gemaakt. Met ontzag bekeek Hans de sneeuwpop die er wel mocht zijn. Bijna 2 meter hoog, ook de van sneeuw gemaakte racefiets zag er mooi uit. De kinderen rende met de slee de heuvel op en gingen met een rotvaart omlaag, rakelings langs de sneeuwpop. Dit spel herhaalde zich wel twintig keer. Totdat Hans, lichtelijk verkleumd van de kou voorstelde om thuis warme chocolademelk te gaan drinken. Deze mededeling werd met gejuich ontvangen. Mits er nog één keer naar beneden gesleed mocht worden. Al ruziemakend over wie er voorop mocht zitten gleden de kinderen omlaag. Hans waarschuwde nog, maar het was te laat. Met grote vaart ging het op de sneeuwpop af.

De kinderen botste met de slee tegen de sneeuwpop. Hans stond vastgenageld aan de grond. Zijn mond viel open. Onder de sneeuwpop stond een wielrenner, zo blauw als een Smurf. Door de klap was een groot deel van de sneeuw van wielrenner afgevlogen. Met behulp van de kinderen wist Hans de bevroren wielrenner met fiets en al op de slee te zetten. Hans trok de slee voort terwijl de kinderen, ieder aan een kant, de wielrenner rechtop hielden.

Thuis aangekomen zette Hans de wielrennervoor de centrale verwarming. Langzaam ontdooide de wielrenner, na ruim twee uur kon hij stotterend uitbrengen : be..be..be..dankt. Hans vroeg aan de wielrenner hoe het ging en bood de wielrenner een warme chocolademelk aan. Tegen het eind van de middag was de wielrenner  zover ontdooit dat hij weer naar huis kon. Het aanbod van Hans om thuis gebracht te worden sloeg hij af.

Bart liep al achter op zijn schema. Hij moest de 150 km van gisteren nog afmaken, plus de 100 die voor vandaag gepland stonden.Terwijl Bart op zijn fietst stapte wrijft Hans zich achter zijn oren en stelde zich hardop de vraag : "Hoeveel doping zou daar inzitten?"

Geen opmerkingen:

Een reactie posten