Niet mijn dag

Je kan het wel eens hebben dat het niet je dag is. Zo'n dag had ik zaterdag bij de Palingtocht. In eerste instantie zag het er niet naar uit dat er zoveel ellende vandaag op mijn pad zou komen, anders was ik wel in mijn bed blijven liggen. Maar goed, dat had ik niet gedaan. In eerste instantie zag het er ook helemaal niet naar uit dat ik zoveel ellende over me heen zou krijgen. Het ergste wat me te wachten stond was en heftige regenbui waar we doorheen moesten, maar daarna zou de zon gaan schijnen met en een stevige wind uit het westen. Vol goede moed reed ik 's morgens naar het clubhuis, daar aangekomen zaten Frans en Nico al klaar. En Ronald noteerde de namen terwijl Gieneke en Ineke achter de bar stonden in de hoop dat het nog wel eens volle bak zou worden. Later kwamen Leon (nee niet #DeLosser), Klimmer Rob en Peter nog binnen. Zodat we met 6 man klaar zaten voor de 200 km.

Omstreeks 8 uur vertrokken we richting Stompwijk. Via de Via Strada ging het op Leiden aan. Dwars door het centrum van Leiden met o.a. de Morspoort reden we verder richting Sassenheim. Langs de Ringvaart ging het tempo omhoog. Daar hoefde we weinig moeite voor te doen omdat de wind ons een handje hielp. In het westen werd de lucht al behoorlijk grijs. Ter hoogte van Beinsdorp kwam er een fietser op de dijk in een Alp d'HuZes pakje. Het was de zelfde man die vorige week bij de verkenning ook bij ons aansloot. Ook ditmaal reed hij weer met ons mee en raakte aan de praat met Frans die ook aan dit evenement had deelgenomen.

Ondertussen begon het licht te spetteren. Bij Vijfhuizen namen we met een "tot volgende week" afscheid van de Alp d'Huzes-man en de Ringvaart om langs Haarlem richting Spaarndam te gaan. Daar liep een vrouw haar hond uit te laten. Op het moment dat we passeerde schoot de hond vanaf de ene kant van de weg zo naar de andere kant. Ik moest vol in de ankers, maar de schade bleef beperkt. Geschrokken reden we door naar Spaarndam. In de polder begon het nu wel gestaag te regenen wat doorwerkte op onze blaas. Van de gelegenheid werd ook gebruik gemaakt om de regenjasjes aan te doen. Eenmaal aangekomen bij de pont hoefden we niet lang te wachten. Op de vraag hoeveel deze koste delde ik mede dat ik hem voor mijn rekening nam, ach een gratis pont is makkelijk weggeven.

Omdat de pontbaas er vandaag alleen voor stond duurde het allemaal wat langer dan normaal. Zo heel erg was dit niet. Gedurende de overtocht kwam de regen echt met bakken uit de lucht.Droog en verwarmd bekeken we de regen. Eenmaal aan de overkant leek het wel of het iets minder hard was gaan regenen. De wind daar in tegen leek behoorlijk toegenomen, maar dat was nu in ons voordeel. In rap tempo ging het op Nauerna aan langs het kanaal naar Westzaan. Dit ging zelfs iets te rap waardoor we de zijweg die we in moesten voorbijschoten. Ik was eigenlijk een beetje afgeleid door de klap die mijn voorwiel maakte bij een bruggetje net daarvoor. Verderop bleek inderdaad dat ik een stootlek had, maar voor ik er erg in had had Frans er al weer een nieuwe band inzitten. Vlot gingen we verder, van stilstaan kregen we het koud, helaas ging de brug over de Zaan net voor onze neus open. Toen deze dicht was gingen we klappertandend snel verder, via de Zaanse Schans op Purmerend aan. De regen was nu gestopt en de zon probeerde door te breken. In de Wijde Wormer reden we iets te snel, waardoor we weer in de regen kwamen, maar deze fout corrigeerde we snel. Bij Purmerend scheen de zon volop en iedereen kreeg weer moed en droge kleren. Vlot ging het door Edam op Volendam aan waar we eindelijk konden genieten van de koffie en paling.

We hadden net voor de koffie al een voorproefje gekregen van wat ons op de terugweg te wachten stond. Een fijne tegenwind van minstens windkracht 5. Dat werd dus een prettige wedstrijd. Daarintegen scheen de zon nu wel volop. Na het tussen de toeristen sla ommen gingen we langs de dijk op Monnickendam aan. Hier bleek op de geplande route een markt te zijn. Maar via een steegje en langs de haven kwamen we vlot op de juiste route. Nu kwam het Waterland eraan. Een open gebied waar je maar weinig kan schuilen. Maar voor we hier aan toekwamen had Frans nog ruzie met een paaltje, gelukkig allemaal zonder erg, het paaltje is nog heel.

Even na Zuiderwoude reed Leon lek. Geen wonder met de gigantische stenen op de weg. Maar dit euvel was wederom door Frans snel verholpen. Ondertussn stonden we te genieten van het prachtige landschap en de vele weidevogels. Opvallend waren de vele zwaluwen, fuuten en kievieten.

Na dit euvel reden we in snel tempo naar Amsterdam, daar de bruggen over en langs het Amsterdam-Rijnkanaal waar redelijk in de beschutting reden. Vanaf Driemond was het slingeren geblazen langs de Gein. Ook hier reden we aardig beschut. Even moesten we uitwijken voor een tegenligger maar zonder kleerscheuren kwamen we in Abcoude aan. Ne zette we koers richting Baambrugge. Hier had de wind iets meer vrijspel. Ondertussen begon ik te merken dat mijn maag weer niet meewerkte en vol zat met de inhoud van mijn bidons. Ik besloot nu wat rustig in de groep te blijven in de hoop dat het goed zou komen.

Bij de Vinkeveense plassen werden onze krachten echt aangesproken. Vol tegenwind langs het open water leverde een harde strijd op. Gelukkig niet voor lang want we sloegen via een nieuwe ontdekte doorsteek af richting Demmerik waarbij we even moesten wachten voor het sluisje wat open stond. Nu kwam het erop aan, rechte open polderwegen en een kleine omleiding in verband met een ongeluk voerde ons naar Woerdense Verlaat. Ondertussen ging het met mij niet veel beter. Ik voelde langzaam de energie uit mijn benen vloeien. Met namen het aanzetten na iedere bocht brak me op, terwijl ik aan het wiel het wel on bijhouden. Frans en Nico hadden dit wel in de gaten en hielden een oogje in het zeil. Frans bood me nog een brok druivensuiker aan. Eenmaal langs de Meije ging het wel omdat we daar weer in de luwte reden. Bij één bocht moesten we vol in de remmen, een auto uit tegengestelde richting probeerde hier een fietser in te halen waardoor er voor ons geen ruimte meer was. Omdat ik niet op tijd uit de pedalen kwam lag ik ineens op de grond. De auto werd snel doorgestuurd voor we hem zouden molesteren, maar de fietser bleef geschrokken staan. We wisten hem duidelijk te maken dat hij er niks aan kon doen, hij werd ook maar ingehaald in een onoverzichtelijke bocht. Gelukkig had ik iet veel schade, hoewel, huisgekomen bleek mijn banaan die ik nog in mijn achterzak had volledig geplet te zijn.

Rustig aan reden we verder. Ik telde de huisnummers af en wist zo dat deze ellendig lange weg erop zat. Leon dacht dat we na deze weg voor de wind gingen. Helaas voor hem, de wind zouden we tot onze voordeur tegen hebben, en hij moest nog helemaal door naar Den Haag. In een rustig tempo rden we op Zoetermeer aan. Op de één of andere manier had ik weinig last van de wind. Het aanzeten ging moeizaam maar een tempo van zo 29 km/u rijden ging nog wel. Door Nico en Rob werd ik naar huis begeleid waar ik me moeizaam onder de douche stopte. Wat een hel was dit. Maar dank aan mijn mederijders dat ze me niet in de steek lieten. Toch gheb ik genoten van de route die zeer prachtig is en over relatief rustige wegen gaat. Ook petje af voor Peter die de hele weg op kop heeft gezeten.

Palingtocht, a set on Flickr.