Trainingsritje met de MTB-ers

Leukd dat MTB-en, maar je wordt er wel vies van

Gisteravond ben ik weer weer eens op pad geweest met de MTB-ers. Op het programma stond een conditietraining onder leiding van Patrick de Jong. Helaas was Patrick afwezig in verband met een medische ingreep na een ontsteking(Langs deze weg beterschap. Nico en Ronald namen daarom de honneurs waar. Met een behoorlijke groep gingen we eerst een rondje warmrijden richting Stompwijk waar de nadruk werd gelegd op het rijden in een peloton. Hendy en ik bekeken het van achteraan en concludeerde dat de meeste MBT-ers er best wel wat moeite mee hebben. Er vielen nog al wat gaten en er werd best wel wat geremd. Goed om dit te oefenen. Je kan er op de weg veel profijt van hebben en het is voor de voorrijder gemakkelijker om het juiste tempo te bepalen.


Terug in het Buytenpark kregen we van Ronald de opdracht om 3 rondjes over het parcours te rijden en proberen alle drie de rondes ongeveer de zelfde tijd neer te zetten. Dat was wel en opdracht naar mijn hand. Eens kijken of ik mijn krachten goed kon verdelen. Stiekem hield ik me wel voor om het laatste halve rondje er wel vol voor te gaan. Ik liet de groep voor me gaan. Hendy gaf aan dat hij niet zo'n zin had in het parcours en ging trainen voor de Straatrace Mirroi.

Nadat ik de groep voor me had laten gaan begon ik met een behoorlijke achterstand aan het parcours Ik veronderstelde dat het wel even zou duren voor ik de achterkant van de groep zou inhalen, maar niets was minder waar. Bij de eerste klim, na het hondenstrand haalde ik de eerste 3 achterblijvers al in. Na de tweede klim had ik 6 man ingehaald zonder het gevoel te hebben me zelf over de kop te rijden. Nog voor de eerste ronde erop zat reed ik al op de vijfde plaats. Nu was het wel erg leeg voor. Ik zag dat de vier man voor een aardige voorsprong hadden.

De eerste ronde wist ik af te werken in 22m56s. Waarbij ik zelfs de meest lastige klimmetjes fietsend wist te overbruggen ondanks dat er geen profiel op mijn banden zit.

De tweede ronde ging voorspoediger. Met meer gemak wist het parcours af te werken. In de afdalingen hied ik er wat meer snelheid in, wat er tot twee keer toe in resulteerde dat ik een bocht miste omdat ik geen grip had. Ook zag ik dat ik langzaam aan dichter bij mijn voorganger kwam. Bij de puinberg haalde ik hem zelf in omdat hij een lekke band had. Bij Snowworld haalde ik Patrick van Hil en Harry in die Ronald hielpen bij een defect. Maar net als de Tour geld ook  "FietspaT wacht op niemand". Nu had ik alleen Walter nog voor me rijden. Terwijl ik nu redelijk vlot doorreed dacht ik steeds dat Patrick vlak achter me reed. later bleek dat Harry te zijn. Daar kwam ik achter toen hij me net voor de lange helling inhaalde. Ik moest daar van mijn fiets af omdat mijn ketting van mijn voorblad afging.

Het laatste rondje was niet dat wat ik er van verwachte. Wellicht omdat ik te veel risico's nam stond ik regelmatig naast de baan. Ik haalde nog even diep adem en wist het laaste kwart met meer tevredenheid af te ronden. Bij het einde stonden l al veel mannen die het bij slechts twee rondjes hadden gelaten. Ik keek tevreden terug op een mooie training. Toch maar even wat andere banden op mijn Twenty-eighter gooien om wat meer grip en vering te hebben.